Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει ζήσει πολλά. Έχει αντιμετωπίσει επί δεκαετίες σαπίλα, αρρώστια, ανισονομία, δωροθεσία τίτλων, εξουθένωση συλλόγων, προαγωγή οσφυοκαμπτών. Οι εισαγγελείς την περιέγραφαν με μια λέξη: Διαφθορά. Οι προσπάθειες ετών, μέσα από δικαστικές εξελίξεις, αλλαγές σε θέσεις εξουσίας, τεχνολογικό εκσυγχρονισμό, πίεση και αντίσταση από μετρημένα στα δάχτυλα ενός χεριού media, ξένους διαιτητές έφεραν ένα αποτέλεσμα: Ποιο; Αυτό που βλέπετε στη βαθμολογία. Ο καθένας να παίρνει πάνω κάτω αυτό που αξίζει.
Έμοιαζε περίεργο, σχεδόν αδιανόητο ότι θα έφτανε η ώρα που θα μπορούσαμε να γράψουμε δημόσια κάτι τέτοιο. Είναι εξαιρετικά ριψοκίνδυνο να ρισκάρει κάποιος ότι έτσι θα τελειώσει κιόλας η σεζόν. Διότι όλα δείχνουν πως θα πάμε σε μάχη μέχρι τέλους είτε με δύο, είτε με τέσσερις ανταγωνιστές, οπότε ακόμα και σε ένα ντέρμπι μπορεί να κριθεί ο τίτλος ή το δεύτερο εισιτήριο για το Champions League.
Όλα τα παραπάνω είναι λογικό να φέρνουν μια αίσθηση υγείας στο ευρύ κοινό. Τα γήπεδα γεμίζουν, ο κόσμος έχει αγωνία να φτάσει Κυριακή, τα συνδρομητικά κανάλια που χρηματοδοτούν χοντρά το ελληνικό ποδόσφαιρο έχουν λόγους να αισιοδοξούν.
Υπάρχει όμως, και η μειοψηφία στην οποία προκαλεί αναγούλα αυτό το σκηνικό. Εκεί όπου όλα είχαν τελειώσει από τον Οκτώβριο, τώρα φτάσαμε Φλεβάρη και όλα παίζονται. Γιατί λοιπόν, να μην επιχειρήσουν να μπουρλοτιάσουν τα πάντα; Πόσο θα συνεχίζεται αυτή η… αηδία του υγιή ανταγωνισμού; Που είναι τα χρόνια, ωραία χρόνια…
Το πρωτάθλημα μπαίνει πια σε κομβικό σημείο. Μια ήττα κινδυνεύει να αφήσει εκτός νυμφώνος στο κυνήγι των 40 εκατομμυρίων, μια ομάδα. Για αυτό και ο πήχης της τοξικότητας θα ανεβαίνει. Στο νέο level μπορεί να ακούσετε κάθε λογής τρέλα. Κι ως ένα σημείο πρέπει να αντιμετωπίζεται από όλους με κατανόνηση: Αν κάποιος συνήθισε να περνά τα φανάρια με κόκκινο και μπορεί εφευρίσκοντας δικαιολογίες να τις σβήνει και μια μέρα του κόψεις κλήση και την πληρώσει, θα απορήσει.
Αυτή τη στιγμή η απομόνωση των τοξικών είναι μονόδρομος. Οι σοβαροί ποδοσφαιρικοί οργανισμοί έχουν υποχρέωση να τους αντιμετωπίζουν όπως τους πρωταγωνιστές στις εκπομπές της Πάνια. Με χιούμορ, κατανόηση και ένα φιλικό χάδι για τον συνάνθρωπο.
Είναι εξίσου σημαντικό, όμως, ότι οι τοξικοί οργανισμοί που επιδιώκουν την επιστροφή του ποδοσφαίρου στα χρόνια του γύψου, απομονώνονται και από τους ίδιους τους φιλάθλους τους. Μια ματιά στα social media και ένα τεντωμένο αυτί στις ραδιοφωνικές εκπομπές λόγου αρκεί για να διαπιστώσει κάποιος πως με τα «κατορθώματά» τους γελάνε όχι μόνο οι αντίπαλοι αλλά και οι φίλοι…
Η ΕΠΟ έχει αυστηρή υποχρέωση να διαβιβάσει στην UEFA τέτοιου είδους παράπονα, απ’ όπου κι αν προέρχονται. Είναι εξέχουσης σημασίας να υπενθυμίζεται στην ανώτατη ποδοσφαιρική αρχή ποιος θέλει τι, ποιες είναι οι επιδιώξεις του καθενός, αλλά και σε ποιο επίπεδο νοσηρότητας μπορεί να οδηγηθεί το πρωτάθλημα ξανά, όταν κάποιοι επιχειρούν κάθε φορά να ξεπεράσουν τον «Μπούμπκα» βάζοντας τον πήχη κάθε φορά και πιο ψηλά.
Η Πολιτεία που υποτίθεται είναι εδώ για να εφαρμόζει το νόμο πότε θεωρεί ότι πρέπει να παρεμβαίνει; Η απαξία, το τρολάρισμα, η αδιαφορία απέναντι σε κάθε είδους γραφικότητα είναι ένας ορθός τρόπος αλλά δεν είναι το παν για να διασφαλιστεί η ομαλότητα.
Αν οι αρμόδιοι φορείς επιτρέπουν να δηλητηριάζονται μυαλά νέων παιδιών ή να οξύνονται από ποδοσφαιρικές ομάδες που είναι θιασώτες του «εμείς ή κανείς», τότε καλώς βρίσκουν και τα κάνουν. Η ατιμωρησία, η αμετροέπεια όμως, σε συνδυασμό με το μοναχοφαϊλίκι καθίσταται επικίνδυνη γιατί συντηρεί μια κατάσταση νοσηρή, τη στιγμή που όλη η Ελλάδα συμφωνεί ότι βιώνουμε το κορυφαίο, σε ανταγωνισμό, πρωτάθλημα της τελευταίας 30ετίας. Λογικό δεν είναι να εξανίστανται και να τρελαίνονται κάποιοι με κάτι τέτοιες κοινές παραδοχές; Φέρτε πίσω έναν Γκιρτζίκη, έναν Σπάθα, έναν Παππά, δέκα επόπτες με αγκύλωση (τύπου Τρύφωνα) να παίζουμε άμυνα στη σέντρα και 5-6 παραρτήματα να στανιάρει λίγο το σύστημα γιατί πήξαμε στην ισονομία…
