MENU

Κάποτε ρώτησαν τον Σακίλ Ο’ Νιλ για ποιο λόγο δεν μπορούσε να ευστοχήσει εύκολα σε ελεύθερες βολές. Το θέμα δεν ήταν το σημάδι, η αυτοσυγκέντρωση, η προπόνηση ή κάτι άλλο. Ήταν η δύναμη. Η μπάλα μπάσκετ στα πελώρια χέρια του, χανόταν. Ήταν σαν ένα μπαλάκι του πινγκ-πόνγκ σε δύο κοινά χέρια. Άλλοτε την πετούσε σαν πέτρα κι άλλοτε σαν ελαφρόπετρα. Δεν κατάφερε να το βρει ποτέ.

Ο Άντερσον Εσίτι δεν είναι τόσο κυριαρχικός στο γήπεδο, όσο ο «Μεγάλος Αριστοτέλης», αλλά είναι το ίδιο… εχθρικός, το ίδιο βάναυσος προς την μπάλα. Οι κινήσεις του πάντα είναι κοφτές, απότομες. Δεν ξέρει να την χαϊδέψει, ούτε να την τιθασεύσει. Συχνά - θέλει δύο και τρεις επαφές για να την κουλαντρίσει, άσκοπες περιστροφές γύρω από τον άξονα του για να την προστατεύσει. Είναι σαν να βλέπεις μία νταλίκα να προσπαθεί να κινηθεί στα στενάκια. 

Ο Νιγηριανός είναι αυτός που είναι. Ένα βουνό από μύες που δεν κάνει βάρη, γιατί πρήζεται με το παραμικρό. Ένας τύπος με αφύσικη δύναμη που είναι μη ελεγχόμενη πολλές φορές. Υπάρχουν παιχνίδια που αυτή η ωμή, κτηνώδης, μπρουτάλ παρουσία του αρκεί για να σκεπάσει τα πάντα. Στην Κοπεγχάγη θαρρεί κανείς ότι οι Δανοί έπαιρναν φόρα και κουτούλαγαν πάνω του. Ο τύπος έκανε 17 ανακτήσεις μπάλας και 6 κλεψίματα, αυτά είναι νούμερα που κάνει μία ολόκληρη ομάδα σε ένα ματς.

Είχε και 90% εύστοχες μεταβιβάσεις από τις 46 που έκανε, όμως με έναν παίκτη λιγότερο από νωρίς στο γήπεδο, το νούμερο αυτό είναι σαν παραμορφωτικός καθρέφτης.

Το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια. Απέβαλλε τους Εσίτι από το υψηλό επίπεδο. Πρώτο κριτήριο είναι πια οι επαφές με την μπάλα κι όχι τα μούσκουλα, το τρέξιμο, ο όγκος. Ζούμε στην εποχή που η τεχνική και το μυαλό, νικάει τα μπράτσα και τα πνευμόνια.

Ο Νιγηριανός είναι ένας παίκτης ειδικών συνθηκών, για συγκεκριμένους ρόλους, συγκεκριμένα λεπτά και συγκεκριμένες αρμοδιότητες. Δεν πρόκειται να μάθει ποτέ μπάλα, δεν είναι θέμα προπόνησης, αλλά θέμα touch. Δεν το ‘χει. Πιθανότατα δεν θα το βρει ποτέ.

Ομάδα με τον Εσίτι στην πρώτη μπάλα είναι μία αργή ομάδα. Μία προβλέψιμη ομάδα. Μία ομάδα επίφοβη στο λάθος χαμηλά. Μία ομάδα με αργή και μονοκόμματη σκέψη. Όταν ο Πέδρο Μαρτίνς διάβασε την εξίσωση κι έστησε δύο καλές παγίδες, ο άγαρμπος Νιγηριανός έπεσε μέσα και στην ουσία… δώρισε δύο γκολ, που σε τέτοιο επίπεδο συνήθως δεν γυρίζουν ποτέ.

Ο Γιασμίν Κούρτιτς, ο οποίος θα έπρεπε να είναι εκεί να δίνει πιο σίγουρα την πρώτη μπάλα, πλήρωσε ακριβά τις εθνικές υποχρεώσεις. Ο Σλοβένος φτερνίστηκε, αλλά ολόκληρος ο ΠΑΟΚ ήταν αυτός που κρυολόγησε. Στην πραγματικότητα, άλλη εναλλακτική -με τις υπάρχουσες συνθήκες- δεν υπήρχε.

Ο Εσίτι είναι υπεύθυνος για το 2 του Ολυμπιακού στο πρώτο μέρος, αλλά δεν είναι υπεύθυνος για όλα και κυρίως για το ότι ο ΠΑΟΚ έκανε μόλις μία τελική στα πρώτα 45 λεπτά. Δεν είναι υπεύθυνος για την νωθρότητα, την νωχελικότητα που έβγαλαν οι συμπαίκτες του στο πρώτο μισό της αναμέτρησης. Τα «φτηνά» λάθη του Εσίτι μπορείς να τα δικαιολογήσεις, την πνευματική ανετοιμότητα σε ένα τέτοιο παιχνίδι, όχι. Ο Δικέφαλος εμφανίστηκε άδειος κι αυτό δεν εξηγείται εύκολα -κι ο Ολυμπιακός Πέμπτη βράδυ έπαιζε ματς και μάλιστα στην Γερμανία. Ολόκληρος ο ΠΑΟΚ έμοιαζε για ένα ημίχρονο σαν… τριαξονικό σε στενάκια.

Η διακοπή των εθνικών ομάδων άφησε την ομάδα του Λουτσέσκου στην κορυφή και μέσα σε δύο εβδομάδες την βρίσκει στο -4 από την κορυφή. Από το σακούλι δεν λείπουν οι πόντοι στο Καραϊσκάκης, μα αυτοί της Τούμπας απέναντι σε ΠΑΣ Γιάννινα και Βόλο…

Νταλίκα σε στενάκια