Μουζακίτης και Κωστούλας είναι πλέον βασικά γρανάζια ενός Ολυμπιακού που πρωταγωνιστεί σε Ελλάδα και Ευρώπη. Ένα χρόνο πριν, ήταν πρωταγωνιστές και της ομάδας Κ-19 που κατέκτησε το Champions League Νέων. Ο πιο ταλαντούχος ίσως εκείνης της ομάδας, ο Παπακανέλλος, ακόμη δεν έχει μπει καν στο ροτέισον, αλλά ακολουθεί, φτιαγμένος και αυτός για μεγάλα πράγματα. Κουτσίδης, Μπακούλας είναι οι επόμενοι. Και πόσοι ακόμη που έρχονται από πίσω. Τζολάκης και Ρέτσος, επίσης παιδιά από τα σπλάχνα του, είναι πια αναντικατάστατοι. Τι κοινό έχουν όλοι αυτοί; Όλοι τους, είτε μπήκαν για να παίξουν με την πρώτη ομάδα, είτε εδραιώθηκαν σε αυτή, επί των ημερών του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ. Και... γιατί συνέβη αυτό; Ε, είναι απλό: ο Βάσκος είναι άνθρωπος του «κανονικού» ποδοσφαίρου, αυτού που για πάρα πολλά χρόνια δεν είχε την παραμικρή σχέση με το δικό μας. Καμία σχέση και επαφή με τις ελληνικές ιδέες, τις συνήθειες, τα ήθη και τα έθιμα. Όλα τα παραπάνω μπορούν να μπουν σε εισαγωγικά.
Όπως σε εισαγωγικά μπαίνουν και τα επόμενα:
«Έλα μωρέ, καλά τα πιτσιρίκια αλλά που πας μόνο με αυτά;»
«Τους βάζει συνέχεια αλλά θα τους κάψει...»
«Οι μικροί έχουν ταλέντο αλλά χρειάζεται και εμπειρία»
«Ξέρουν μπάλα τα παιδιά, αλλά δεν θα κάνουν τη διαφορά»
Και πόσα ακόμη άλλα γραφικά και πόσα ακόμη «αλλά» που έχουμε ακούσει, έχουμε πει, έχουμε γράψει. Όλοι μας, ανεξαιρέτως. Και καλά όλοι εμείς οι απ' έξω, στη τελική δεν μπορούμε να επηρεάσουμε και κάτι επί της ουσίας. Το πρόβλημα είναι ότι ιστορικά στο ελληνικό ποδόσφαιρο -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που έγιναν τέτοιες μάλλον κυρίως λόγω πολλών μαζεμένων συγκυριών- κανείς -μα κανείς- από όσους ήταν μέσα σε αυτό, από όσους έκαναν κουμάντο, από όσους επηρέαζαν καταστάσεις, από όσους ήταν σε θέση να φτιάξουν ή να «τρέξουν» ομάδες, δεν έκαναν κάτι αντίστοιχο, στο επίπεδο που το κάνει ο «Μέντι» στον δικό του Ολυμπιακό.
Ο Βάσκος με την επιλογή του, με την πίστη του στο ταλέντο και τις ικανότητες του Έλληνα ποδοσφαιριστή, αλλά και κατ' επέκταση οι ίδιοι οι παίκτες του που όταν βρήκαν χρόνο και χώρο για να παίξουν τη μπάλα τους το έκαναν μεγαλοπρεπώς, εκθέτουν πρακτικά όλη την Ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Συλλόγους, προέδρους, τεχνικούς διευθυντές, προπονητές, προπονητές της... εξέδρας και κάθε λογής «έλα μωρέ» και «ωχ αδερφέ» και «που πας έτσι» και «ναι μεν, αλλά» που ουδέποτε επέτρεψαν στον όποιο νεαρό και ταλαντούχο Έλληνα να μπει και να παίξει μπάλα με τους μεγάλους, επειδή ήταν ακόμη... ταλέντο. Επειδή δεν είχε περάσει πρώτα 3-4 χρόνια δανεικός. Επειδή δεν είχε περάσει πρώτα 5-6 χρόνια προπονήσεων με την πρώτη ομάδα και 2-3 συμμετοχές τον χρόνο ως αλλαγή στο 85'. Επειδή όσο ταλαντούχος, όσο ικανός και αν ήταν, δεν μπορούσε ταυτόχρονα να είναι και... έμπειρος. Επειδή ήταν μόλις 17, 18 ή 19. Δηλαδή έτοιμος παίκτης για το «κανονικό ποδόσφαιρο», αλλά όχι και για το ελληνικό.
Ποτέ, κανείς, μέχρι σήμερα, δεν πέρασε από θέση ισχύος σε μεγάλη ελληνική ομάδα και δεν πίστεψε στο ταλέντο του Έλληνα, όσο το πιστεύει ένας Βάσκος. Κάτι πρέπει να λέει αυτό σε όλους τους υπόλοιπους. Κάτι πρέπει να δείχνει. Και κάτι πρέπει να αποδεικνύει. Τι ακριβώς, θα το μάθουμε σε επόμενα επεισόδια, γιατί αυτός ο Ολυμπιακός, ο Ολυμπιακός του Μεντιλίμπαρ, βρίσκεται ακόμη σε.. εξέλιξη. Το ταβάνι ακόμη αγνοείται!
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Χρήστος Μουζακίτης, στα 17 του, μπορεί να χαρίζει στον Ολυμπιακό νίκες και προκρίσεις επί του Παναθηναϊκού. Ότι ο Μπάμπης Κωστούλας, στα 17 του, μπορεί να κάνει τη διαφορά σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όντας ο σταθερά πιο επιδραστικός μεσοεπιθετικός του, μαζί με τον Ζέλσον. Ότι ο Τζολάκης και ο Ρέτσος μπορούν να πρωταγωνιστούν στην ομάδα που κατακτά το Conference, μπορούν να αποτελούν βασικά στελέχη της καλύτερης άμυνας του Europa League και δεύτερης καλύτερης όλων των ευρωπαϊκών διοργανώσεων για φέτος, πίσω μονάχα από την Ίντερ.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι για να παίξουν όλοι αυτοί, για να μπορέσουν να δείξουν -να αποδείξουν- ότι είναι άντρες, ότι είναι έτοιμοι παίκτες, ότι έχουν τις ικανότητες και το ταλέντο για να κάνουν τη διαφορά, χρειάστηκε να βρεθεί μπροστά τους κάποιος που μέχρι πριν λίγους μήνες ήταν ολοκληρωτικά άσχετος από ελληνικό ποδόσφαιρο. Ένας απλός, Ισπανός ποδοσφαιράνθρωπος που ασχολείται και κοιτάει μονάχα το ποδόσφαιρο της ομάδας του, το ποδόσφαιρο του παίκτη του. Όχι... διαβατήρια, πιστοποιητικά γεννήσεως ή οποιαδήποτε άλλη «ταμπέλα». Ένας τύπος που δεν δίστασε να αφήσει στον πάγκο ή την εξέδρα ακριβές μεταγραφές, που έδωσε φανέλα βασικού σε... άπειρους 17χρονους, που δεν ασχολείται με το αν ο παίκτης είναι «οκτάρι» ή «μπακ» ή οτιδήποτε άλλο, αν θεωρεί ότι μπορεί να παίξει κάπου και μπορεί να κάνει αυτό που του ζητάει.
Ένας τύπος που ευτυχώς για τον Ολυμπιακό δεν δίνει την παραμικρή δεκάρα για οποιαδήποτε ελληνική ποδοσφαιρική ιδέα και θεωρία.
