MENU

Οι αναμνήσεις που κουβαλάς, σε προσδιορίζουν. Τα βιώματά σου καθορίζουν το ποιος θα είσαι στη ζωή, το πώς θα πορευτείς και πώς θα αντιλαμβάνεσαι όσα συμβαίνουν γύρω σου. Δε νοείται, για παράδειγμα, παίκτης που έπαιξε σε υψηλό επίπεδο στη δεκαετία του ’90 και κυρίως στη νέα χιλιετία να μην είναι πρωτίστως επαγγελματίας. Και δε νοείται παίκτης που έζησε τη δεκαετία του ’70 και μετέπειτα του ’80 να μην νιώθει ερασιτέχνης. Επαγγελματίας ήταν ένας και από εκείνον και μετά άλλαξε το μπάσκετ. Επαγγελματίας ήταν ο Νίκος Γκάλης. Ο πρώτος… σύζυγος της πορτοκαλί μπάλας. Οι υπόλοιποι ήταν κάτι πιο βρώμικο, ελκυστικό, λαθραίο και παράλογα ρομαντικό. Ήταν οι εραστές! Και το Σπόρτιγκ των προηγούμενων δεκαετιών είχε πολλούς από δαύτους.

«Ήταν καλά χρόνια και το μπάσκετ ήταν πιο συναισθηματικό και όσοι έπαιζαν το αγαπούσαν πραγματικά», εξομολογήθηκε σε μια από τις λιγοστές συνεντεύξεις του για εκείνα τα χρόνια ο Ανδρέας Πολέμης. Στα Πατήσια βρέθηκε το 1982 από τον Πορφύρα, μια ομάδα που είχε έδρα ένα ανοικτό γήπεδο στη Φρεαττύδα, δίπλα στα βράχια και πέντε βήματα από τη θάλασσα. Κυριολεκτικά, αδύνατον να παίξεις μπάσκετ σε ημέρες που ο άνεμος ήταν δυνατός! Ο άνεμος, εκείνος που μπορεί να έκανε τη μπάλα να παίρνει την πιο απίστευτη τροχιά, θα γέμιζε τα πανιά του επαγγελματικά για χρόνια. Η θάλασσα, που έσκασε στα βράχια κι έφτανε μέχρι το ανοικτό γήπεδο σε κρύα χειμωνιάτικα βράδια, ταξίδευε τις φιλοδοξίες του.

Ο Ανδρέας Πολέμης, για χρόνια άφησε τον ρομαντικό εραστή στην άκρη. Δούλεψε στην εταιρία Α1, άγνωστη για το ευρύ, μικροαστικό κοινό, πασίγνωστη για όσους διαθέτουν πολυτελή σκάφη, αφού διαθέτει στόλο σχεδόν τεσσάρων χιλιάδων γιοτ. Ο έμπειρος τεχνικός είναι διευθύνων σύμβουλος στην εταιρία που πουλάει, νοικιάζει, επισκευάζει ή απλά διαχειρίζεται κότερα απ’ όλο τον κόσμο, με έσοδα κοντά στο 1,5 εκ. ευρώ ετησίως! Λογικό να μην αφήνεις εύκολα μια τέτοια δουλειά, προκειμένου να… λύσεις το οικονομικό σου πρόβλημα με τα λιγότερα από 1.000 ευρώ που κατά κανόνα λαμβάνουν οι προπονητές σε κατηγορίες μικρότερες της Α1.

«Φιλοδοξίες στο μπάσκετ δεν έχω! Λόγω της επαγγελματικής μου δραστηριότητας, οι όποιες φιλοδοξίες στο μπάσκετ κόπηκαν πολύ νωρίς», ξεκαθάριζε πριν μερικά χρόνια όταν το σινιάλο του Φάρου… αναβόσβηνε σε μικρότερο εύρος. Ας μην ξεχνάμε ότι η ομάδα του Κερατσινίου του 2011 ήταν στην Α’ ΕΣΚΑΝΑ και για χρόνια ο Ανδρέας Πολέμης διατηρούσε και με εκείνη… εξωσυζυγική σχέση. Ήθελαν και οι δύο να ξεκόψουν, αλλά δεν μπορούσαν!

«Κάποια διαστήματα διακόπτω τελείως τις αθλητικές μου δραστηριότητες. Θέλω ότι κάνω, να το κάνω καλά. Όταν δεν μπορώ λόγω δουλειάς να ανταποκριθώ, έχοντας και ηθική δέσμευση, προτιμώ να αποσύρομαι. Σίγουρα το μπάσκετ απορροφάει πολύ χρόνο από την οικογένειά μου και τη δουλειά μου. Έτσι, γίνομαι πάλι ενεργός, όταν βρίσκω τον χρόνο».

Παράδειγμα είναι το 2012 όταν παραιτήθηκε από τον Φάρο, τιμήθηκε μερικούς μήνες μετά κι ενώ είχε αναλάβει ο Κώστας Σορώτος κι όταν τον Γενάρη του 2013 χρειάστηκε προπονητής, ο Πολέμης επέστρεψε και πάλι στην Ιχθυόσκαλα. Και δεν είναι η ανάγκη που τον φέρνει πίσω, αλλά το συναίσθημα και ο ρομαντισμός. «Κάνω τον προπονητή από 17 χρονών, όταν έπαιζα κιόλας! Δεν μπορείς να το «κόψεις» τελείως. Είναι σαν… μικρόβιο».

Τα χρόνια του Γκάλη!

Το μικρόβιο κόλλησε στον Ανδρέα Πολέμη στα Πατήσια. Φαίνεται πως κυκλοφορούσε στα αποδυτήρια, αφού την ίδια… ασθένεια παρουσίασαν και ο Γιώργος Σκροπολίθας, τον οποίο διαδέχτηκε, αλλά και ο Γιώργος Ζευγώλης με τον οποίο υπήρξαν για χρόνια συμπαίκτες. Το 1982, ο νυν τεχνικός του Φάρου άφησε τον Πειραιά για το ιστορικό κλειστό της οδού Ηλία Ζερβού και από γκαρντ-φόργουορντ, βαφτίστηκε πλέι μέικερ. Με ύψος 1μ.92 και χαρακτηριστικά αθλητικό σώμα, αναλάμβανε πέρα από τα χρέη οργανωτή και ειδικές αποστολές.

«Υπήρχαν ματς, που ήταν μοναδικές εμπειρίες. Όπως κάποια παιχνίδια με τον Άρη τότε, που συνήθως εγώ μάρκαρα τον Γκάλη», είχε πει ανοίγοντας το βιβλίο των αναμνήσεων από τη δεκαετία που έπαιξε στο Σπόρτιγκ. Εκεί στις αναμνήσεις του στριμώχνεται και ο Στιβ Γιατζόγλου να δηλώνει πως «όταν ο Πολεμης κατεβάζει την μπάλα, κάνει σαν να σπρώχνει ένα πιάνο με ουρά», αλλά και όσα τον έκαναν να αντιληφθεί ότι έπρεπε να βρει ένα διαφορετικό επαγγελματικό δρόμο, από εκείνο του μπάσκετ.

«Αγωνιστικά ήταν όλα καλά, γνώρισα και αρκετά παιδιά, εξαιρετικούς χαρακτήρες, με κάποιους έχουμε επαφές και τώρα, όμως υπήρχε μια… μιζέρια. Από διοικητικής άποψης εννοώ. Για τον λόγο αυτό, όταν κάναμε κάτι καλό στο τέλος μας έβγαινε… ξινό. Δυστυχώς η κατάσταση αυτή συνεχίζεται και τώρα. Έφτασε μία από τις ιστορικότερες ομάδες της Ελλάδος στο μπάσκετ, που έχει βγάλει τεράστιους αθλητές, να βολοδέρνει στην Γ΄ Εθνική».

Ο Ανδρέας Πολέμης ήταν από εκείνους που επέστρεψαν για να βοηθήσουν. Μαζί με τον Ντίνο Αγγελίδη και πρώην παίκτριες της ένδοξης γυναικείας ομάδας, όπως η Όλγα Λαναρά και η Άννυ Κωνσταντινίδου συνέστησαν μια διοικούσα επιτροπή το 2011, με τον νυν τεχνικό του Φάρου να αναλαμβάνει Α’ αντιπρόεδρος. Κατάλαβε σύντομα ότι δεν του πάνε τα κοστούμια και οι… διοικητικές περιβολές και αφοσιώθηκε στον Φάρο, χωρίς καν να ονειρεύεται τα μεγαλεία που σήμερα ζει η ομάδα του Κερατσινίου.

«Τα χρήματα από μόνα τους δεν δημιουργούν πρωταθλητές! Κάποιες φορές έρχεται και… μπούμερανγκ, γιατί προκαλεί μεγάλο άγχος στους αθλητές. Οδηγός για τις καλές ομάδες πρέπει να είναι το ταλέντο των παιδιών», δήλωνε και μιλούσε για μια σχέση προπονητή-παίκτη που πρέπει να χτίζεται στην ειλικρίνεια. «Νομίζω ότι από την αρχή πρέπει να είναι ξεκάθαρο τι ζητάς από τον καθένα! Χωρίς υπεκφυγές, να αντιληφθούν και να αποδεχτούν όλοι οι αθλητές το «κομμάτι» που τους αναλογεί μέσα στην ομάδα. Με τον τρόπο αυτό μπορεί ο αθλητής ξεχωριστά να γίνει «σύμμαχος» με τον προπονητή και να αποδώσει τα μέγιστα, κάτι που θα έχει θετικό αντίκτυπο και στην ίδια την ομάδα».

Ο Ανδρέας Πολέμης από το 2013, όταν ο Φάρος πανηγύριζε την άνοδο στη Γ’ Εθνική μέχρι και σήμερα, καταφέρνει κάθε χρόνο να ανεβάζει περισσότερο τον πήχη και να μην έχει ταβάνι στις φιλοδοξίες του. Για έναν και βασικό λόγο… Δεν είχε ποτέ του αυτοσκοπό να εκπληρώσει κάποια φιλοδοξία! Ήταν πάντα ο εραστής και ποτέ ο σύζυγος!

Ο ερασιτέχνης, Ανδρέας Πολέμης