Γιατί προπονείσαι; Για ποιο λόγο περνάς ώρες στην αίθουσα με τα βάρη; Βλέπεις βίντεο; Μόνος ή με την ομάδα; Για ποιο λόγο βλέπεις βίντεο; Γιατί προσέχεις τη διατροφή σου; Γιατί φροντίζεις το σώμα σου; Γιατί υποβάλλεσαι σε θεραπείες; Γιατί είσαι εκεί με 38 πυρετό; Γιατί είσαι εκεί ενώ θέλεις να διπλωθείς στα δύο από τον πόνο; Γιατί κάνεις ένεση πριν τα παιχνίδια; Παυσίπονη ή με κορτιζόνη; Γιατί παίρνεις φαρμακευτική αγωγή; Γιατί είναι το ντουλαπάκι σου γεμάτο αντιφλεγμονώδη; Γιατί κάνεις ατομική προπόνηση; Για ποιο λόγο πηγαίνεις το πρωί σε ένα παγωμένο γυμναστήριο; Γιατί να κάνεις μπάνιο με κρύο νερό; Για ποιο λόγο παρατάς τη δουλειά σου; Το πανεπιστήμιο; Τις σπουδές σου; Το διάβασμα; Γιατί ξοδεύεις χρόνο από το καλοκαίρι σου; Γιατί δεν είσαι στην παραλία με τον έρωτά σου, αλλά είσαι σε ένα γήπεδο με τον γυμναστή σου; Γιατί; Θυμάσαι; Θυμάστε; Θυμάμαι;
This is why we play!
Μπούρδες. Αηδίες. Μαλακίες! Δεν υπάρχει «this is why we play» στην Ελλάδα, τείνει να μην υπάρχει ούτε στην Ευρώπη. This is why we play, ποιοι; Οι παίκτες; Οι παίκτριες; Οι επαγγελματίες ή οι ερασιτέχνες; Κανείς! Κανείς πια δεν παίζει. Το παιχνίδι έχει πάψει να είναι των παικτών. Και κανείς δε φαίνεται να ανησυχεί γι’ αυτό. Κανείς δεν φωνάζει, κανείς δεν αντιδράει, κανείς δεν θυμάται. Γαμώτο, γιατί κανείς δε θυμάται; Στην αλάνα δεν έφευγες όταν δε σου έδιναν φάουλ. Κόκκινα θα ήταν τα χέρια σου, όταν γυρνούσες σπίτι και το χαμόγελο θα ήταν μέχρι τα αυτιά. Στα ανοικτά δεν τα παρατούσες αν η μπάλα έσκαγε μακριά στο βραζιλιάνικο. Το πολύ-πολύ να έπρεπε να σουτάρεις από τη σέντρα.
Άκυρα τα παραδείγματα, θαρρείτε; Καθόλου! Δεν υπάρχει παίκτης και δεν υπάρχει παίκτρια που να μην έχει καρδιοχτύπι για το μπάσκετ (σ.σ. αφού για το μπάσκετ μιλάμε). Δεν υπάρχει παίκτης και δεν υπάρχει παίκτρια που να μην το αγαπάει με την ίδια αθωότητα που το αγαπούσε κάποτε. Αλλά το παιχνίδι δεν είναι πια δικό τους. Το παιχνίδι δεν είναι πια εκείνο που ήξεραν. Το παιχνίδι πια δεν παίζεται με κανόνες. Το παιχνίδι πια δεν παίζεται καν. Καθοδηγείται. Καθορίζεται. Χειραγωγείται. Διακόπτεται.
Το χειρότερο μέρος στον κόσμο πρέπει να ήταν τα αποδυτήρια του Ολυμπιακού πριν από μια εβδομάδα. Όλοι έχουν αδικηθεί. Και όλοι έχουν αδικήσει. Ίσως η αδικία να είναι το πιο διφυές συναίσθημα που υπάρχει. Σε σκοτώνει να τη βιώνεις, σε εξυψώνει όταν την προκαλείς. Ή σε αφήνει αδιάφορο. Τίμιο; Ηθικό; Ανθρώπινο; Τίποτα απ’ όλα! Ύψωσε τη φωνή σου όταν αδικείς, με τον ίδιο τρόπο που φωνάζεις όταν σε αδικούν. Καν’ το για το παιχνίδι! Καν’ το για τον συνάδερφό σου. Επαγγελματία ή ερασιτέχνη. Ζήτησέ του συγγνώμη, γιατί δε φταις εσύ! Δεν αποφασίζεις εσύ.
Όπως δεν αποφάσισαν οι παίκτες του Ολυμπιακού να φύγουν από το γήπεδο, όπως δεν αποφασίζουν τώρα εκείνοι της Ρεάλ αν θα συμμετάσχουν ή όχι στο πρωτάθλημα. Το παιχνίδι δεν είναι πια των παικτών. Το παιχνίδι είναι των παραγόντων, των διοικήσεων, των σκιερών συμφερόντων. Των συμφερόντων. Παντού! ΠΑΝΤΟΥ! Παίκτες που εισπράττουν ως και εφταψήφια νούμερα δεν αποφασίζουν για την έκβαση ενός ματς. Παίκτες και παίκτριες που μπορεί να εισπράττουν τριψήφια ή μηδενικά νούμερα δεν αποφασίζουν για την έκβαση ενός ματς. Δεν μετράει πια πόσο καλά προπονήθηκες, πόσο καλά προετοιμάστηκες, πόσο πρόσεξες τη διατροφή σου, τη ζωή σου ή πόσο δούλεψες το καλοκαίρι. Μετράει τι θα αποφασίσουν για σένα.
Ρίξτε μια ματιά στα μικρά πρωταθλήματα. Μιλήστε με τους παίκτες. Μιλήστε με τις παίκτριες. Ακούστε τι βιώνουν, ακούστε τι περνάνε. Δείτε ακατάληπτες διαιτητικές αποφάσεις! Όχι λάθη. Όχι διαφορετικά κριτήρια σφυριγμάτων. Όχι επιλεκτική εφαρμογή των κανονισμών ή κατά το δοκούν ερμηνεία των. Δείτε παίκτη να πατάει ένα μέτρο πίσω από το τρίποντο και να ισοφαρίζει με το buzzer beater της ζωής του και δείτε τον διαιτητή να το μετράει για δύο.
Πηγαίνετε και εξηγείστε του γιατί πρέπει να προπονηθεί, να δει βίντεο, να είναι συνεπής, να δίνει το 100% σε κάθε προπόνηση σα να είναι ματς. Μπούρδες! Δείτε παίκτρια να κάνει εκπληκτικό ματς και ρωτήστε την γιατί είδε από τον πάγκο το υπόλοιπο. Πηγαίνετε μετά να την πείσετε να παρατήσει ξανά το διάβασμά της, τη δουλειά της ή στην τελική τον καναπέ της, επειδή το επόμενο ματς είναι πολύ κρίσιμο για την ομάδα της! Και καλύτερα ας μην αρχίσουμε τα όποιος έχει αποδείξεις να πάει στον εισαγγελέα. Βλακείες! Κι εσείς – όσοι σκέφτεστε έτσι - να πάτε στον εισαγγελέα για να του αποδείξετε ότι τα τζακ-ποτ στο ΤΖΟΚΕΡ είναι προμελετημένα.
This is why we play, λοιπόν;
Why the fuck do we play, για να το παίξουμε και αμερικανιά;
Αν έχει κάποιο νόημα αυτό το blog, εκτός από την κατάθεση οργής, είναι να μιλήσει στην καρδιά των παικτών και των παικτριών. Μιλήστε! Αντιδράστε! Φωνάξτε! Απαιτήστε! Δικό μας είναι το παιχνίδι, δεν είναι δικό τους. Έχετε/έχουμε περισσότερη δύναμη απ’ όση πιστεύουμε. Εμείς πονάμε, εμείς θυσιαζόμαστε, εμείς προπονούμαστε, εμείς έχουμε γραφικά τελετουργικά πριν από κάθε ματς μην τυχόν και στραβώσει το αποτέλεσμα. Εμείς προπονούμαστε στους πέντε βαθμούς Κελσίου, εμείς ξοδεύουμε τα καλοκαίρια, εμείς παίρνουμε τα παυσίπονα, εμείς κάνουμε περισσότερα απ’ όσα πρέπει για να είμαστε έτοιμοι.
Για ένα λόγο. Ναι, στο φινάλε το κάνουμε για ένα λόγο. Είτε παίρνουμε εκατομμύρια, είτε παίρνουμε (σ.σ. δε θα το γράψω) τίποτα. Για να μπούμε σε αυτό το γαμημένο γήπεδο και να παίξουμε, όπως όταν ήμασταν παιδιά. Με λίγους περισσότερους κανόνες. Για να παίξουμε, για να γουστάρουμε τον ανταγωνισμό, για να έχει νόημα όλη η αλληλουχία των γεγονότων. Παίζουμε για το παιχνίδι.
Για να είμαστε καλύτεροι και να κερδίσουμε. Για να χάσουμε, όταν είμαστε χειρότεροι. Για να πανηγυρίσουμε μια μεγάλη νίκη. Να σκάσουμε από στεναχώρια, αλλά να αποδεχτούμε μια σκληρή ήττα. Για να φύγουμε με ψηλά το κεφάλι. Για να διατηρήσουμε την αξιοπρέπειά μας. Για να ρίξουμε μια κλεφτή ματιά στο παρκέ, φεύγοντας από το κλειστό. Μετά από την παγοθεραπεία, μετά από το μπάνιο, μετά από τις συζητήσεις στα αποδυτήρια, ακόμα και μετά από το κλεφτό τσιγάρο στην τουαλέτα. Για να ρίξεις αυτή την κλεφτή ματιά και να υποσχεθείς ότι την επόμενη φορά – κερδίσεις ή χάσεις – θα είσαι καλύτερος.
This is why we play.
Θυμηθείτε το όλοι, ρε γαμώτο.
Μιλήστε. Φωνάξτε. Αντιδράστε. Μην αφήνετε άλλο να μας παίρνουν το παιχνίδι.
