Την είχαν όλοι ξεγραμμένη. Περίμεναν ότι θα κατέβει στο Προολυμπιακό Τουρνουά για να αποτελέσει τον σάκο του μποξ. Τον φτωχό συγγενή. Φυσικά στο βάθος έβλεπαν και την ευκαιρία για να ξιφουλκήσουν για μία ακόμη φορά κατά του ελληνικού μπάσκετ. Η Εθνική ομάδα όμως τους διέψευσε.
Τι κι αν ήταν εκτός ο Γιάννης -αλλά και ο Θανάσης- Αντετοκούνμπο; Τι κι αν τέθηκαν νοκ άουτ στην πορεία και ο Παπαπέτρου, μαζί με τον Πρίντεζη, τον Παπανικολάου, εσχάτως τον Σπανούλη; Αν βάλουμε στην εξίσωση και τον Ντόρσεϊ; Μαζεύονται επτά, κομβικές ως επί το πλείστον, απουσίες από τη φαρέτρα του Ρικ Πιτίνο. Ναι, εκείνου που χλεύαζαν μέχρι πριν μερικές μέρες, αλλά εδώ και μερικές ώρες σπεύδουν να αποθεώσουν.
Κι όμως, αυτή η ομάδα αφού έδειξε αρχικά τα δόντια της στον Καναδά και ακολούθως... προπονήθηκε με την Κίνα, έκανε μια χαψιά τους πολύ ισχυρούς Τούρκους και ββρίσκεται 40 λεπτά μακριά από το Τόκυο. Μέχρι πριν λίγες εβδομάδες έμοιαζε σχεδόν ουτοπικό, σαν όνειρο. Για κάποιους βέβαια, εντός των τειχών, περισσότερο εφιάλτης. Ο εφιάλτης του ελληνικού μπάσκετ που σε πείσμα του πολέμου που δέχεται, δείχνει ότι είναι εδώ, κόντρα σε όλους και σε όλα. Αυτή η Εθνική λοιπόν, είναι τη στιγμή που μιλάμε 6η στο παγκόσμιο ranking. Να το ξαναπούμε; Είναι -βάσει αριθμών- ανάμεσα στις έξι κορυφαίες ομάδες του κόσμου!
Και την ίδια ώρα που η “επίσημη αγαπημένη” πανηγύριζε μία τεράστια νίκη επί των Τούρκων, περίπου 3.600 χλμ. μακριά, στην Ατλάντα, οι Μπακς των Γιάννη και Θανάση Αντετοκούνμπο, ολοκλήρωναν τον δικό τους θρίαμβο κόντρα στους Χοκς, παίρνοντας τον τίτλο στην Ανατολή. Παρότι ο ηγέτης τους ήταν στα “πιτς” στα δύο τελευταία παιχνίδια, πήραν το εισιτήριο για τους τελικούς του ΝΒΑ μετά από 47 χρόνια!
Κι όμως, το ελληνικό μπάσκετ δεν είναι όπως θέλουν εκείνοι να είναι. Απέχει παρασάγγας από τη δική τους μιζέρια. Κι όλα αυτά βέβαια δείχνουν τον λόγο ακριβώς που θέλουν να το κάνουν ίσα κι όμοια με το ποδόσφαιρο. Μοναδική τους επιδίωξη είναι να το φέρουν στα μέτρα τους. Να το κατεβάσουν στο... ελάχιστο μπόι τους, χτυπώντας το διαρκώς. Πάνω και κάτω από τη ζώνη. Με κάθε τρόπο
Προσοχή: Κανείς δεν είπε ότι δεν υπάρχουν πολλά κι ανοιχτά θέματα-προβλήματα. Προφανώς και υπάρχουν αρκετές παθογένειες. Είτε αυτές αφορούν τη διαιτησία, είτε -κυρίως- την ανάπτυξη του αθλήματος. Αλλά τη μεγάλη εικόνα δεν μπορεί να τη σβήσει κανείς.
Πολλές φορές, κι από αυτήν εδώ τη γωνιά στο SDNA, έχει γίνει κριτική, κυρίως σε ό,τι αφορά την παραγωγή νέων ταλέντων που οφείλει και πρέπει να είναι το μείζον θέμα για όλους όσους ασχολούνται και θέλουν τη βελτίωση του ελληνικού μπάσκετ. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να κλείνουμε τα μάτια σε όλα τα υπόλοιπα.
Κατά τ' άλλα λοιπόν, τα γεγονότα δεν επιδέχονται αμφισβήτησης. Κι αυτή τη στιγμή το ελληνικό μπάσκετ έχει την τιμή να διαθέτει τα εξής:
- Την Εθνική Ομάδα 6η στο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ranking, να βρίσκεται μία ανάσα από την πρόκρισή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Μία νίκη επί της Τσεχίας και... φύγαμε!
- Δύο δικά του παιδιά, τον Γιάννη και τον Θανάση Αντετοκούνμπο να βρίσκονται στους τελικούς του κορυφαίου πρωταθλήματος στον κόσμο με τους Μπακς. Με τον πρώτο μάλιστα απόλυτο πρωταγωνιστή (με εξαίρεση τα δύο τελευταία παιχνίδια) και ηγέτη τους.
- Τέσσερις Έλληνες προπονητές, τους Δημήτρη Ιτούδη (ΤΣΣΚΑ Μόσχας), Γιάννη Σφαιρόπουλο (Μακάμπι Τ.Α.), Δημήτρη Πρίφτης (Παναθηναϊκός) και Γιώργο Μπαρτζώκας (Ολυμπιακός) να κάθονται στους πάγκους των τεσσάρων εκ των 18 ομάδων της Euroleague. Φυσικά, εκτός αυτών, και μία πλειάδα Ελλήνων προπονητών να βρίσκονται σταθερά στο υψηλότερο επίπεδο.
- Έλληνες παίκτες να είναι περιζήτητοι από ομάδες που βρίσκονται στο πάνω ράφι της Euroleague. Ο Καλάθης, ο Σλούκας, ο Παπαπέτρου, ο Μήτογλου, ο Παπαγιάννης, είναι μερικοί μόνο εξ αυτών, που εδώ και χρόνια είχαν ή έχουν στα... πόδια τους μερικά από τα κορυφαία brand του ευρωπαϊκού μπάσκετ, να διεκδικούν την υπογραφή τους.
- Και φυσικά, δεν μπορεί να μη μπει στο κάδρο και η πανευρωπαϊκή υπόκλιση που ζήσαμε τις προηγούμενες ημέρες για την αποχώρηση από τα παρκέ δύο τεράστιων προσωπικοτήτων του ελληνικού μπάσκετ. Απ' άκρη σ' άκρη, ομάδες και αθλητές απ' όλη την Ευρώπη έσπευσαν να πουν το δικό τους “αντίο” σε Βασίλη Σπανούλη και Νίκο Ζήση.
Καθίστε τώρα και σκεφτείτε ποιοι είναι όλοι αυτοί που εδώ και μήνες έχουν κινήσει γη και ουρανό για να πείσουν ότι το άθλημα έχει διαλυθεί και προσπαθούν να το φέρουν στα... δικά τους μέτρα.
Ε, λοιπόν, δεν έχουμε παρά να το παραδεχτούμε. Το ελληνικό μπάσκετ καταρρέει.
Ή και όχι...
