Η… σκόνη δεν έχει καθίσει ακόμη, μετά τα όσα έγιναν στην Κωνσταντινούπολη. Όχι αναφορικά με το αγωνιστικό σκέλος του Αναντολού Εφές – Παναθηναϊκός. Το θέμα της βραδιάς ήταν η συμπεριφορά των Τούρκων φιλάθλων απέναντι στον Εργκίν Αταμάν (κυρίως) και τον Τσέντι Όσμαν.
Ειδικά στον Παναθηναϊκό, αυτού του είδους οι συμπεριφορές και η έννοια του σεβασμού, είναι κάτι ιδιαίτερα ευαίσθητο. Διότι στον κώδικα αξιών και ήθους του σωματείου, υπάρχει σε υψηλό επίπεδο. Ειδικά όταν μιλάμε για προσωπικότητες που έχουν προσφέρει σημαντικές υπηρεσίες.
Το τμήμα μπάσκετ έχει διδάξει την χώρα τι θα πει τιμή και σεβασμός στην κληρονομιά. Κανείς δεν ξεχνά τις βραδιές βράβευσης της καλύτερης πεντάδας όπως ψηφίστηκε απ’ τον κόσμο (honouring our legacy) κανείς δεν ξεχνά το τουρνουά για τον Δημήτρη Διαμαντίδη (Diamonds are forever), ή το παιχνίδι για το «αντίο» του Φραγκίσκου Αλβέρτη.
Κυρίως όμως, είναι οι στιγμές που βγαίνουν αυθόρμητα από την καρδιά του κόσμου. Την ώρα που βλέπουν «δικούς» τους ανθρώπους ως αντιπάλους. Να προσπαθούν να νικήσουν τον Παναθηναϊκό μέσα σε 40 αγωνιστικά λεπτά. Εκείνη τη στιγμή που το αίμα.. βράζει, βγαίνει το πραγματικό πρόσωπο του καθενός.
Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει το… the king is back του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Τα δάκρυα του Μάικ Μπατίστ όταν ως παίκτης της Φενέρμπαχτσε εμφανίστηκε στο ΟΑΚΑ. Το πως γίνεται δεκτός ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους όποτε μπαίνει στην έδρα του Παναθηναϊκού.
Η για να το πάμε ακόμα πιο πίσω, τι κι αν έχουν περάσει 20+ χρόνια από τη στιγμή που ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα επέστρεψε ως αντίπαλος στο κλειστό των Πατησίων. Ποιος έχει ξεχάσει την υποδοχή που του επεφύλαξαν οι «πράσινοι»; Κανείς…
Είναι κι αυτό μια ξεχωριστή κληρονομιά. Μοναδικά της… ψεγάδια, τα οποία περισσότερο αναφέρονται ως επιβεβαίωση του κανόνα, μια χλιαρή αποδοκιμασία προς τον Δημήτρη Ιτούδη όταν ως κόουτς της ΤΣΣΚΑ πήρε time out με τη διαφορά στο επίπεδο των 20 πόντων υπέρ της ομάδας του. Ή την επίσης χλιαρή αποδοκιμασία προς τον Μάριο Χεζόνια, κυρίως λόγω των δηλώσεων… μία έτσι και μία αλλιώς, αναφορικά με πιθανή επιστροφή του στο «τριφύλλι». Πραγματικά κάτι ασήμαντο δηλαδή μπροστά στη γενική κουλτούρα.
Οι οπαδοί της Αναντολού Εφές φώναζαν μαζικά σύνθημα ειρωνικό προς τον Εργκίν Αταμάν. Τον άνθρωπο που τους έκανε πρωταθλητές Ευρώπης και πραγματική δύναμη του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Συν τη γιούχα στον Τσέντι Όσμαν που φόρεσε τη φανέλα της Εφές πριν φύγει για το ΝΒΑ.
Έχουμε δει και στα μέρη μας ανάλογες καταστάσεις. Ο Σλούκας για παράδειγμα όταν πήγε ως παίκτης της Φενέρ στο ΣΕΦ και έβαλε τρίποντο κόντρα στον Ολυμπιακό στο τέλος της περιόδου, με το γήπεδο να τον βρίζει ρυθμικά.
Η κουλτούρα, η ηθική και οι αξίες κάθε πλευράς, φανερώνονται σε κάτι τέτοιες στιγμές. Ειδικά όταν σε αυτές δεν εμπεριέχεται η τοξικότητα όπως για παράδειγμα η μετακίνηση ανάμεσα στους αιώνιους. Σε αυτό το επίπεδο, οι Παναθηναϊκοί έχουν αποδείξει πολλές φορές πως διαφέρουν. Διότι εκτιμούν και σέβονται εκείνους που έβαλαν έστω και το λιθαράκι τους, για να δημιουργηθεί αυτό το… βουνό του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
ΥΓ1: Λοτερμόζερ, Περούγκα και Πέρεθ… Μάλιστα!
ΥΓ2: Για να δούμε που θα προπονηθεί η Εφές…
