MENU

Στην μπάλα, στον ομαδικό αθλητισμό ο Θεός να σε φυλάει να μην βρεις απέναντι σου αθλητή με κίνητρο. Με θυμό. Με πληγωμένο εγωισμό. Με οργή. Με όρεξη να σου αποδείξει ότι έκανες λάθος. Με διάθεση να σου τρίψει στην μούρη την αξιολόγηση που έκανες. Με πείσμα να σε διαλύσει όπου σε βρει. Εκεί, την έβαψες.

Ήρθε στο τριφύλλι στα τελειώματα του Αυγούστου του 2019, όταν δεν περίσσευε ευρώ ούτε για νερά. Ελεύθερος από την Κ19 της Πόρτο, ήρθε τσάμπα, για ένα κομμάτι ψωμί, με συμβόλαιο (60 για τον πρώτο και 70 χιλιάρικα για τον δεύτερο χρόνο) που παίρνουν παιδιά από τις πιο χάμω κατηγορίες.

Η πρώτη ματιά έδειχνε ένα γερό παιδί, με καλά πατήματα, αξιοπρόσεχτη ταχυδύναμη, έναν τσαμπουκά και μπουκαδόρο επιθετικό, που όμως είχε δύο βασικά προβλήματα. Δεν είχε το εύκολο γκολ και δεν το είχε πολύ με το συνδυαστικό ποδόσφαιρο. Δεν τα λες και λίγα, απλώς εκείνον τον καιρό και με το καθεστώς απαγόρευσης μεταγραφών, ο Παναθηναϊκός έψαχνε παίκτες που απλώς να είχαν δύο γερά πόδια, τίποτα άλλο.

Ήταν τίμιος, ποτέ δεν κορόιδεψε. Ο,τι είχε το έδινε σε κάθε παιχνίδι, άφησε πίσω του τρία γκολ σε 23 παιχνίδια (μόλις 767 λεπτά συμμετοχής), τα scouting report δεν έλεγαν ψέματα. 

Ακόμα και πέρσι στον Βόλο που έβγαλε την σεζόν ως δανεικός πάλι τρία γκολ έβαλε, σε περισσότερα παιχνίδια (27) και διπλάσιο χρόνο συμμετοχής (1809 λεπτά).

Υπήρχε όμως ένα μεγάλο «αλλά». Ο Περέα είναι διχίλιαρος, είναι ακόμα 21, γεννημένος στις 23 Φεβρουαρίου του 2000. Δεν έχει φτάσει το ταβάνι του, πιθανώς να μην το έχει πλησιάσει ακόμα.

Ο Παναθηναϊκός έκρινε ότι είναι άσκοπο να επενδύσει άλλο πάνω του, τον έδωσε στον ΠΑΣ Γιάννινα μόλις με 50 χιλιάρικα και μερικούς μήνες μετά αναρωτιέται: άραγε έπραξε σωστά;

Ο Κολομβιανός ήταν που ήταν ταυρί, έγινε ακόμα περισσότερο. Ανίκητος στις σωματικές επαφές, με σωστές προστασίες της μπάλας, εκτόπισμα που πετούσε απέναντι τα στόπερ του τριφυλλιού και με ένα μένος να αποδείξει ότι κρίθηκε άδικα. 

Λίγο μετά το γκολ του ΠΑΣ που προήλθε από δική του ενέργεια και υπερπροσπάθεια να κρατήσει την μπάλα ζωντανή, γύρισε και μουρμούρισε κάτι «λατινικά» προς τον πράσινο πάγκο, πιθανώς νιώθοντας την αδικία να τον πνίγει. 

Ο Περέα έπαιζε σε όλο το ματς με έναν ιερό φανατισμό, θέλοντας να δείξει, να αποδείξει. Έδωσε κι έφαγε ξύλο, μάτωσε, πήρε φάουλ, πήρε κάρτες, έφτιαξε φάσεις, τελείωσε φάσεις, η άμυνα του Παναθηναϊκού τον ένιωσε για τα καλά, οι στόπερ του σίγουρα θα έχουν μώλωπες από το κορμί του.

Ο Κολομβιανός σίγουρα δεν ήταν (τουλάχιστον τώρα) για βασικός στο τριφύλλι -σε οποιοδήποτε τριφύλλι. Βλέποντας όμως τους υπόλοιπους επιθετικούς του Παναθηναϊκού (Καρλίτος, Μακέντα, Ιωαννίδης) σίγουρα ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς δεν έχει φορ με τα δικά του χαρακτηριστικά, ειδικά όταν χρειάζεται λίγη ενέργεια, λίγα μούσκουλα, λίγη ανακατωσούρα να έρθει από τον πάγκο σε παιχνίδια που στραβώνουν.

Ο Παναθηναϊκός δεν ηττήθηκε στους Ζωσιμάδες επειδή έδωσε στον ΠΑΣ τον Περέα -αυτό θα έλειπε. Έχει άλλα πολύ πιο σοβαρά, πιο δομικά προβλήματα, που φάνηκαν και στην πρεμιέρα, αλλά κρύφτηκαν κάτω από το χαλάκι, από το παραμορφωτικό 4-0.

Το ζήτημα είναι πολύ πιο βαθύ και ενδεχομένως έχει να κάνει με την αξιολόγηση. Αυτών που έρχονται, αυτών που φεύγουν, αυτών που απορρίπτονται και αυτών που υπογράφουν, πολλές φορές με νούμερα πέραν πάσας λογικής.

Κι αυτό δεν αφορά μόνο τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς και το επιτελείο του, αλλά μοιάζει με χρόνια παθογένεια που έχει ριζώσει για τα καλά, σαν ανίατη ασθένεια στον οργανισμό του τριφυλλιου…

Έχει Περέα ο Παναθηναϊκός;