Ούτε ετούτη τη φορά επέστρεψε «σπίτι του» λοιπόν. Αλλά για μια στιγμή ; Από που κι ως που είναι η Αγγλία «home» για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο; Επειδή του έδωσαν την σημερινή του μορφή θα μου πείτε. Επειδή το εφηύραν λένε εκείνοι.
Επειδή it’ an English Game τέλος πάντων.
Ναι, εντάξει. Αλλά πείτε το αυτό στα παιδιά που παίζουν ξυπόλητα στην Νότια Αμερική και στην Αφρική και ονειρεύονται να γίνουν ο νέος Πελέ, ο νέος Μέσι, ο νέος Ντρογκμπά. Πείτε το στον κανονικό Πελέ, στον κανονικό Μέσι, τον τον κανονικό Ντρογκμπά και σε όλες τις μπαλαδόφατσες από κάθε μέρος του κόσμου που βοήθησαν ώστε το παιχνίδι να γίνει αυτό που είναι σήμερα: παγκόσμιο, χωρίς σύνορα και περιορισμούς.
Μην πάτε πολύ μακριά: πείτε στον Κιελίνι και τον Μπονούτσι, αυτές τις δυο τυπάρες που είμαι βέβαιος ότι γελούσαν με τον αγγλικό παροξυσμό τον προηγούμενων ημερών.
Το «it’s coming home» είναι πιασάρικο και διασκεδαστικό. Είναι επίσης αλαζονικό, στα όρια της ύβρεως. Το ποδόσφαιρο δεν έχει «σπίτι». Και «home» δεν είναι το Γουέμπλεϊ. Είναι και το Γουέμπλεϊ. Μαζί με κάθε αλάνα, κάθε φαβέλα, κάθε μικρό, ερασιτεχνικό γήπεδο, κάθε λαμπερό «ναό», κάθε γωνιά της γης όπου το ποδόσφαιρο λατρεύεται σαν θρησκεία.
Οι Άγγλοι αναμφίβολα το αγαπούν βαθιά και του έχουν δώσει πολλά. Η Εθνική τους όμως έχει μια και μοναδική επιτυχία και αμέτρητα στραπάτσα. Δεν δικαιούται να θεωρεί τίποτα δικό της. Θα έλεγα ότι αυτή η εμμονή με το «it’s coming home» απλώς δημιουργεί ένα επιπλέον άγχος στο αντιπροσωπευτικό τους συγκρότημα. Οι άνθρωποι, με την απάλευτη υπερβολή τους (τόσο αντιβρετανικό χαρακτηριστικό σε όλα τα άλλα, τόσο βρετανικό όσον αφορά στην Εθνική Αγγλίας) πυροβολούν τα πόδια τους.
Το έβλεπες ξεκάθαρα την Κυριακή. Η Αγγλία στήθηκε εξαιρετικά, ξεκίνησε το ματς ιδανικά και μέχρι το 20ο λεπτό σου έδινε την εντύπωση ότι θα το τελειώσει. Και μετά πνίγηκε στα ρηχά του Τάμεση. Δεν είναι απλώς ότι έδωσε χώρο στους Ιταλούς. Είναι ότι αδυνατούσε να κρατήσει έστω και ελάχιστα την μπάλα, να περάσει το κέντρο, να κάνει οτιδήποτε πέρα από το να αμύνεται πολύ χαμηλά στο γήπεδο. Ήταν, sorry lads, μια ομάδα γατιών και όχι λιονταριών.
Προσέξτε: τα παιδιά παίζουν τελικό στο «Γούεμπλεϊ», προηγούνται στο 2ο λεπτό και έχουν απέναντί τους μια καλή ομάδα, αλλά χωρίς τοπ – κλας ποδοσφαιριστές. Ε, λοιπόν είμαι βέβαιος ότι αυτή η Εθνική Αγγλίας, με αυτό το ρόστερ και αυτόν τον προπονητή, αν δεν είχε φορτωθεί το βάρος των προσδοκιών ολόκληρου του έθνους για την περιβόητη «επιστροφή», θα κέρδιζε και μάλλον άνετα. Αντ΄ αυτού, έχασε εντελώς βρετανικά: στα πέναλτι, μετά από ένα παιχνίδι φοβικό όπου οι περισσότεροι παίκτες, μαζί και ο Σάουθγκεϊτ, έδειχναν να τρέμουν την επιτυχία και να προκαλούν την αποτυχία.
Μη βρετανικός παρεμπιπτόντως, ήταν ο τρόπος που χειρίστηκαν την ήττα. Με γιουχαρίσματα κατά την διάρκεια του ματς σε τραυματίες παίκτες των αντιπάλων (νομίζω και στον ιταλικό Εθνικό Ύμνο), με πολλούς ποδοσφαιριστές να βγάζουν επιδεικτικά και αγενώς το μετάλλιο της δεύτερης θέσης προτού καν το φορέσουν, με τον κόσμο να αποχωρεί μαζικά για να μην χειροκροτήσει τους άξιους νικητές. Αν οι συνεχείς απογοητεύσεις έφεραν τους Άγγλους στο σημείο να χάσουν ακόμα και τους παραδοσιακά καλούς τους τρόπους, τότε η πληγή είναι βαθύτερη από όσο φαίνεται.
Εν κατακλείδι. Το Euro το πήρε η καλύτερη ομάδα, όχι μόνο στον τελικό, σε ολόκληρο το τουρνουά. Τα εύσημα για το εντυπωσιακό come back των Ιταλών , οι οποίοι δεν πήγαν καν στο Παγκόσμιο του 2018 αλλά το 2021 κατέκτησαν την κορυφή της Ευρώπης, ανήκουν στον Μαντσίνι και τους συνεργάτες του.
Η Αγγλία ήταν καλή, έχει μέλλον, μοιάζει να ξορκίζει πολλούς από τους διαχρονικούς της δαίμονες, μα την κρίσιμη στιγμή βρήκε και πάλι έναν τρόπο να τα κάνει μαντάρα.
Και θα συνεχίσει να τα κάνει μαντάρα, όσο προσεγγίζει τα μεγάλα παιχνίδια με τον φόβο, το άγχος και την πίεση του «πρέπει να το φέρουμε σπίτι».
Αν ενημερώσει κάποιος τους Άγγλους ότι, επιτέλους, το ποδόσφαιρο δεν είναι άστεγο επειδή αυτοί δεν έχουν πάρει κούπα εδώ και 55 χρόνια, ίσως στο μέλλον να πετύχουν κάτι καλύτερο από το «παραλίγο».
Αλλά ίσως και όχι. Άγγλοι είναι…
