Έχω ένα κολλητό φίλο ΑΕΚτσή, με τον οποίο σε κάθε ΑΕΚ – ΠΑΟΚ ανταλλάσσουμε όχι απλώς υβριστικά αλλά βαθιά κάφρικα μηνύματα. Μέσα στον πόνο μας (πότε εκείνος, πότε εγώ) είναι ο τρόπος μας το διασκεδάζουμε. Και άλλωστε αμφότεροι σεβόμαστε πολύ, τόσο την «καψούρα» όσο και την ομάδα του άλλου.
Η καζούρα αποτελεί θεμελιώδες στοιχείο του ποδοσφαίρου. Δίχως αυτήν χάνεται η μισή χαρά του πράγματος. Πλην όμως, για να έχει επιτυχία (η καζούρα), πρέπει να στηρίζεται στο χιούμορ αλλά και στον σεβασμό προς τον αντίπαλο. Το viral βιντεάκι με την μετακόμιση του Γκάρι Νέβιλ στην Μπουρκίνα Φάσο (όπου, ως σχολιαστής του SkySports είχε δηλώσει ότι θα μετακομίσει αν πάρει το πρωτάθλημα η Λίβερπουλ) είναι ενδεικτικό.
Όταν, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα έχει ως βάση τα συμπλέγματά μας και το μίσος για τον «εχθρό», ,τότε δεν είναι καζούρα αλλά χυδαιότητα.
Πολλοί φίλοι και δημοσιογράφοι ΑΕΚτσήδες, μετά την δίκαιη νίκη της Ένωσης στην Τούμπα, μίλησαν για επιστροφή στην κανονικότητα. Μέχρι εδώ όλα καλά. Είπαμε, η καζούρα είναι θεμιτή. Και άλλωστε για την ΑΕΚ της τελευταίας τριετίας, πράγματι η «κανονικότητα» είναι ετούτη: όταν διεκδικεί κάτι από τον ΠΑΟΚ (στην προκειμένη περίπτωση την δεύτερη θέση) να το κερδίζει μόνο αν αφαιρεθούν βαθμοί (καλώς ή κακώς) από τον αντίπαλό της. Θυμίζω απλώς ότι παρά την ήττα της Κυριακής, ο ΠΑΟΚ έχει μέσα στο γήπεδο 7 παραπάνω κερδισμένους βαθμούς από την ΑΕΚ.
Τέλος πάντων, η ΑΕΚ κέρδισε πανάξια τον (μισό) ΠΑΟΚ, είχε και κάμποσο καιρό να το κάνει, η βελτίωσή της σε σχέση με το πρώτο μισό της σεζόν φαίνεται σε όλα τα επίπεδα, η ικανοποίηση και η αισιοδοξία των φίλων της είναι απολύτως δικαιολογημένες.
Η υποτίμηση και ο χλευασμός του ΠΑΟΚ όχι. Τα χιλιάδες σχόλια που απλώς βγάζουν χολή για τον περυσινό πια πρωταθλητή, δεν δείχνουν κάτι για την ομάδα της Θεσσαλονίκης. Δείχνουν απλώς το κόμπλεξ όσων τα γράφουν (βρίσκω εξαιρετικά διασκεδαστικό να κατηγορούν για κομπλεξικούς τους ΠΑΟΚτσήδες άνθρωποι που δεν χάνουν ευκαιρία να βρίσουν τον ΠΑΟΚ, σε κάθε γκέλα του). Και κυρίως δείχνουν αυτό που ευθύς – εξαρχής τους ενόχλησε στην πορεία του βόρειου «Δικέφαλου» προς τους τίτλους: Ούτε «χαλίφηδες» (γελάει ο κόσμος), ούτε τίποτα. Απλώς η αλλαγή επιπέδου του συλλόγου αποτέλεσε και αποτελεί κάτι ασυγχώρητο για όσους τον θέλουν «ΠΑΟΚάκι». Κι έτσι, με αφορμή την κακή φετινή πορεία, οι περισσότεροι έβγαλαν στην επιφάνεια την ενόχλησή τους και την αληθινή τους επιθυμία: να ξαναγίνει ο ΠΑΟΚ τρίτο-τέταρτος. Το έκαναν δε, με την χυδαιότητα και το μίσος που χαρακτηρίζουν τους Έλληνες οπαδούς σε όλα τα πεδία (από το αθλητικό ως το πολιτικό).
Όχι ότι και κάποια ιδιαίτερη σημασία τι γράφουν όλοι αυτοί ή τι θα γράψω εγώ. Η πραγματικότητα δεν αλλάζει με σχόλια και είναι απλή: όσο η οικογένεια Σαββίδη βρίσκεται στον ΠΑΟΚ, ο «Δικέφαλος» θα παραμείνει πρωταγωνιστής. Με σκαμπανεβάσματα και λάθη, με αστοχίες και κακές χρονιές αλλά πρωταγωνιστής.
Η νέα κανονικότητα που παραδόξως ακόμα δεν θέλουν να την αποδεχτούν οι περισσότεροι, δεν αφορά σε ένα ματς, ένα στόχο, μια διεκδίκηση.
Στην νέα κανονικότητα δεν υπάρχει ΠΑΟΚάκι (που δεν υπήρξε και ποτέ). Μονάχα ΠΑΟΚάρα. Μια μεγάλη ομάδα που θα διεκδικεί τίτλους σταθερά και όπως συμβαίνει παντού στον κόσμο, πότε θα τους κερδίζει και πότε θα τους χάνει.
Καλή η πλάκα λοιπόν, δεν λέω, άλλωστε ο φετινός ΠΑΟΚ έδωσε πολλά δικαιώματα.
Αλλά μην ανοίγεστε πολύ παιδιά, διότι δείχνετε τον φόβο σας.
Υ.Γ. Όλοι οι οπαδοί στην Ελλάδα είναι έτσι. Αν οι οπαδοί της ΑΕΚ έχουν άχτι και βγάζουν κακία για τον ΠΑΟΚ, οι οπαδοί του ΠΑΟΚ που σχολιάζουν διαρκώς απαξιωτικά το «χάρτινο» της ΑΕΚ κινούνται στο ίδιο ακριβώς μήκος κύματος. Δεν ξέρω αλλά δεν πιστεύω ότι στην Αγγλία οι οπαδοί της Γιουνάιτεντ π.χ. θέλουν την εξαφάνιση ή την διάλυση της Λίβερπουλ. Την θέλουν δυνατή για να την κερδίζουν.
Τούτο το μένος που ξεκινά από το μένος των διοικήσεων και συνεχίζεται στα δημοσιογραφικά γραφεία προτού διαχυθεί στις κερκίδες είναι ένα ελληνικό, θλιβερό προνόμιο. Και δεν έχει την παραμικρή σχέση ούτε με τον αληθινό αθλητισμό, ούτε με την καζούρα.