Το έχω ακούσει πολλές φορές. Σίγουρα το έχω σκεφθεί, ενίοτε το έχω πει κι εγώ δημόσια. Ότι αν δεν είχαν συμβεί όσα έγιναν το 2008, ο Παναθηναϊκός πιθανότατα θα βρισκόταν ακόμη στα χέρια της οικογένειας Βαρδινογιάννη, θα είχε οικονομική σιγουριά, δεν θα κουβαλούσε δάνεια πολλών εκατομμυρίων ευρώ, δεν θα ανέβαινε τον «Γολγοθά», θα διεκδικούσε το πρωτάθλημα, θα έπαιζε στην Ευρώπη. Ο,τι δηλαδή γινόταν και πριν το 2008…
Μισό λεπτό όμως. Αυτό τι σημαίνει; Πως οι σχεδόν 40.000 άνθρωποι που πλημμύρισαν εκείνη τη μέρα του Απρίλη (το 2008) τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας ήταν τρελοί; Μήπως ήταν αντι-Παναθηναϊκοί και ήθελαν να οδηγήσουν τον αγαπημένο τους σύλλογο στην καταστροφή; Ή μήπως ήταν μελλοντολόγοι, διάβασαν τη… γυάλα και γνώριζαν ότι το τριφύλλι θα οδηγηθεί σε δρόμους που το έφεραν στο χείλος του γκρεμού;
Τίποτα απ΄όλα αυτά δεν ήταν. Τουλάχιστον η συντριπτική πλειονότητά τους. Διότι σαφέστατα πρέπει να δεχτούμε ότι υπήρχαν και κάποιοι λίγοι οι οποίοι μετέφραζαν τις εξελίξεις προς «ίδιον όφελος» θεωρώντας ότι στη «Μετά Βαρδινογιάννη εποχή» θα έπαιζαν βασικό ρόλο στα δρώμενα.
Όμως εδώ η συζήτηση δεν γίνεται γι αυτούς. Ούτε για το «κομμάτι» των οργανωμένων (μικρό ή μεγάλο δεν μπορώ να γνωρίζω γιατί δεν κάνω γκάλοπ) οι οποίοι ακόμη ΚΑΙ σήμερα χτυπιούνται και ουρλιάζουν «ποτέ» στο άκουσμα του ονόματος «Βαρδινογιάννη». Η ζωή πρέπει να μας κάνει σοφότερους με βάση τα μηνύματά της και ουδείς πρέπει να μένει κολλημένος εμμονικά σε απόψεις για λόγους εγωισμού…
Το κυριότερο: η συζήτηση δεν γίνεται για ΟΛΟΥΣ εκείνους οι οποίοι επί πολλά χρόνια με την παραβατική συμπεριφορά τους στην εξέδρα ΤΣΑΚΙΣΑΝ τον Παναθηναϊκό από το 2010-11 μέχρι σήμερα. Ξέρετε, εκείνους που τον οδήγησαν σε τιμωρίες κεκλεισμένων των θυρών, σε χαμένα παιχνίδια στα χαρτιά, σε απώλειες εκατομμυρίων ευρώ και βέβαια ΑΠΕΤΡΕΨΑΝ με όλα αυτά την σκέψη για είσοδο κάθε τυχόν ενδιαφερόμενου επενδυτή που θα ήθελε να μπει στον Παναθηναϊκό.
Η τεράστια ζημιά που έχουν κάνει οι συγκεκριμένοι στον σύλλογο είναι καταγεγραμμένη πλέον ΚΑΙ στη συνείδηση των πραγματικών οπαδών του Παναθηναϊκού. Αυτών που αγαπούν τον σύλλογο δίχως να θέλουν να… συνδιοικούν!
Πάμε όμως στους ΠΟΛΛΟΥΣ, στους συντριπτικά ΠΟΛΛΟΥΣ εκείνου του ιστορικού συλλαλητηρίου. Τι ζητούσαν; Να αποχωρήσουν οι Βαρδινογιάννηδες από τον σύλλογο. Γιατί το ζητούσαν; Ετσι, επειδή ξύπνησαν ένα πρωί και είχαν δει όνειρο; Πόσα χρόνια πριν φώναζαν προς την οικογένεια Βαρδινογιάννη ότι κάνει ΛΑΘΟΣ; Ότι δεν προστατεύει το σύλλογο -στον οποίο είχε ρίξει πάμπολλα εκατομμύρια- από τις «παράγκες» που έκαναν ό,τι γούσταραν;
Πόσα χρόνια πριν τους έλεγαν ότι είναι λάθος ο τρόπος που είχε επιλέξει αυτή η τεράστια σε δύναμη οικογένεια της χώρας να αντιμετωπίζει τις εξωγηπεδικές ποδοσφαιρικές καταστάσεις; Πόσα χρόνια πριν περίμεναν καρτερικά να δουν ένα γήπεδο αλλά αίφνης «το είδαν» να τρακάρει, μεταξύ άλλων, ΚΑΙ στη σύνδεση με το «εμπορικό του Βωβού»; (Εκτός από τους δήθεν κορμοράνους του τότε ΣΥΡΙΖΑ του 3%)
Ο κόσμος του Παναθηναϊκού έφταιγε που η διοικητική ηγεσία άφησε σαν τον χριστιανό στα λιοντάρια την ομάδα τους να παίξει στο αίσχος της Ριζούπολης το 2003 για «να μην τιμωρηθεί ο Παναθηναϊκός από το Τσάμπιονς Λιγκ» όπως ο ίδιος ο Γιάννης Βαρδινογιάννης είχε παραδεχθεί έπειτα από χρόνια; Εκείνη την ημέρα χάθηκε, θαρρώ, η ύστατη ευκαιρία να κολλήσει το γυαλί κόσμου-Βαρδινογιάννηδων και όλα πλέον έδειχναν ότι θα αλλάξουν στο μέλλον έστω κι αν αυτό συνέβη μετά από 5 χρόνια…
Οι Παναθηναϊκοί που κατέβηκαν στο ιστορικό συλλαλητήριο του 2008 ήταν άνθρωποι κάθε ηλικίας. Παιδιά, νέοι, ηλικιωμένοι, άνδρες, γυναίκες, ανώνυμοι κι επώνυμοι. Η ταυτότητά τους έγραφε απλά «Παναθηναϊκός» εκείνη την ημέρα.
Θα πει κάποιος ότι ορισμένοι «Είχαν παρασυρθεί από τις υποσχέσεις του συγχωρεμένου Ανδρέα Βγενόπουλου». Μπορεί. Αλλωστε τα οικονομικά δεινά που άφησε η πολυμετοχικότητα για την κατάκτηση ενός νταμπλ, έχουν πολλάκις αναδειχθεί με αριθμούς που ΔΕΝ αμφισβητούνται. Όπως και τα γεγονότα.
Όμως εκείνοι οι άνθρωποι που πλημμύρισαν τους δρόμους δεν είχαν τον Βγενόπουλο στο μυαλό τους αλλά τον Παναθηναϊκό. Και όσα «τραβούσε» τα προηγούμενα χρόνια, όταν είχε κατακτήσει μόλις ΜΙΑ φορά το πρωτάθλημα από το 1996 για λόγους που άπαντες γνωρίζουμε…
Εσείς τι πιστεύετε; Αν εκείνη τη μέρα μπορούσε να εμφανιστεί μπροστά στους 40.000 ανθρώπους με κάποιο μαγικό τρόπο μια γιγαντιαία οθόνη η οποία θα τους έδειχνε ότι στο άμεσο μέλλον ο Παναθηναϊκός θα οδηγούνταν στα όρια της πτώχευσης, θα ξεχνούσε το πρωτάθλημα από το 2010 και μετά, θα σερνόταν σε ταπεινωτικές διαδικασίες με εκατομμύρια χρέη, θα γνώριζε τιμωρία και πολυετή απουσία από την Ευρώπη, θα σταματούσε να διεκδικεί το πρωτάθλημα…
ΑΝ ΟΛΑ αυτά μπορούσαν να τα γνωρίζουν τι θα έκαναν αυτοί οι 40.000 ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΙ; Θα έλεγαν «Όχι, εμείς θέλουμε να διώξουμε τους Βαρδινογιάννηδες εδώ και τώρα κι ας πέσει ο Παναθηναϊκός δυο κατηγορίες. Ας διαλυθεί»; Αυτό ίσως να το έλεγαν ΚΑΠΟΙΟΙ, οι οποίοι μπορεί να το λένε ακόμη. Όμως οι «κάποιοι» είναι μια μικρή μειονότητα. Για τα πεπραγμένα της οποίας γνωρίζουν όλοι. Και η… διαχρονικότητά τους δεν σταματάει ΟΥΤΕ μπροστά στον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, όπως πρόσφατα αποδείχθηκε…
Ο κόσμος του Παναθηναϊκού όμως, προφανώς δεν θα πήγαινε στο συλλαλητήριο ΑΝ ήξερε τι όλεθρος θα ακολουθούσε. ΤΟΤΕ όμως που πήγε είχε δεδομένα επιχειρήματα χρόνων. Και πολλά δίκια να διαμαρτύρεται στην οικογένεια Βαρδινογιάννη.
Της οποίας η προσφορά είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ στο σύλλογο και ΟΥΔΕΙΣ μπορεί να την διαγράψει. Δεν μπορεί να διαγράψει τα πρωταθλήματα, τα κύπελλα, τις πολύ μεγάλες ευρωπαϊκές πορείες, τους δύο ημιτελικούς πρωταθλητριών, την δημιουργία του «Panathinaikos», τους παιχταράδες που φόρεσαν τα πράσινα, την οικονομική και διοικητική σιγουριά και τόσα άλλα.
Όμως ταυτόχρονα ΔΕΝ διαγράφονται και τα μεγάλα ΛΑΘΗ. Εκείνα που οδήγησαν τον Απρίλιο του 2008 τους 40.000 ανθρώπους στο δρόμο. Με βάση τις συνθήκες ΤΟΤΕ ουδείς δικαιούται να «δαιμονοποιήσει» ΣΗΜΕΡΑ την ιστορική κινητοποίηση ανθρώπων που ήθελαν μόνο το καλό του αγαπημένου τους συλλόγου. Και δεν ήταν ούτε τρελοί ούτε μελλοντολόγοι. Ήταν Παναθηναϊκοί!
