«Στις 8 Απριλίου 1992, ο Παναθηναϊκός προκρίθηκε στα ημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδας, νικώντας 1-0 τον Ολυμπιακό στον επαναληπτικό του Ολυμπιακού Σταδίου, με τέρμα που πέτυχε ο Δημήτρης Σαραβάκος στο 65΄ με πέναλτι. Οι «ερυθρόλευκοι» διαμαρτύρονται έντονα για το μη καταλογισμό της «εσχάτης των ποινών» από το διαιτητή Γιώργο Κουκούλα, σε αμφισβητούμενο μαρκάρισμα του Νίκου Καραγεωργίου στον Όλεγκ Προτάσοφ, στο πρώτο λεπτό των καθυστερήσεων.»
Θα μπορούσε να είναι απόσπασμα ρεπορτάζ του ντέρμπι μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού, που έγινε πριν από ακριβώς 28 χρόνια, αν ίσχυε ο διαβόητος «βαρδινογιαννισμός», που επικαλούνταν συχνά οι οπαδοί των «ερυθρολεύκων» -και όχι μόνο- όταν η ομάδα τους αντιμετώπιζε τους «πράσινους». Παρ’ όλα αυτά, αν και διανύαμε εποχές... βαρέος βαρδινογιαννισμού, το πέναλτι καταλογίσθηκε κανονικά, ο Σοβιετικός φορ της πειραϊκής ομάδας έστειλε την μπάλα στα δίχτυα του Γιόζεφ Βάντζικ και ο Ολυμπιακός «έκλεψε» (είναι στη διακριτική ευχέρεια του καθενός αν θα κρατήσει ή θα αφαιρέσει τα εισαγωγικά) την πρόκριση μέσα από τα χέρια του Τριφυλλιού.
Τι αποκαλούμε «βαρδινογιαννισμό», όμως; Σύμφωνα με ορισμένους, πρόκειται για την εποχή που ο Παναθηναϊκός παρασκηνιακά «έκοβε και έραβε», κατακτώντας νίκες, προκρίσεις και τίτλους με εξωαγωνιστική βοήθεια, χάρη στις διασυνδέσεις του Γιώργου Βαρδινογιάννη με τη διαιτησία ή με τις λεγόμενες «θυγατρικές» ομάδες. Το θέμα αυτό θα αναλυθεί ενδελεχώς με προσεχή σειρά αναρτήσεων και η τάξη θα αποκατασταθεί μια και καλή για πάντα. Ο Παναθηναϊκός, στην υποτιθέμενη δική του «παράγκα», όχι μόνο στερήθηκε νίκες σε ντέρμπι ή ακόμα και τίτλους εξαιτίας... ανθρώπινων διαιτητικών λαθών, όχι μόνο είδε «ομάδες-δορυφόρους» του να του στερούν ευρωπαϊκές εξόδους ή ακόμα και πρωταθλήματα, αλλά αντιμετωπίστηκε σαν μικρός σύλλογος σε ουκ λίγες περιπτώσεις από το ποδοσφαιρικό παρασκήνιο.
Μία από αυτές τις περιπτώσεις ήταν το περίφημο «Κουκούλειο» ντέρμπι (κατά το «Παπουτσέλειο» - και οι δύο μάλιστα ήταν Λέσβιοι), που διεξήχθη σαν σήμερα, το 1992. Στον πρώτο αγώνα μεταξύ των δύο ομάδων, στις 11 Μαρτίου 1992, στο στάδιο «Γ. Καραϊσκάκης», οι δύο εστίες παρέμειναν απαραβίαστες. Το 0-0 του Φαλήρου άφηνε ανοιχτή την υπόθεση-πρόκριση, με τον Παναθηναϊκό να έχει το ελαφρύ προβάδισμα του γηπεδούχου (το ΟΑΚΑ τότε, με τα εισιτήρια να είναι σχεδόν μοιρασμένα, δεν αποτελούσε την ιδανική έδρα) και τον Ολυμπιακό να διαθέτει το ισχυρό πλεονέκτημα του εκτός έδρας γκολ, καθώς δική του νίκη του ή ισοπαλία με τέρματα τον ευνοούσε.
Στο ημίχρονο, παρά τις καλές φάσεις ένθεν κι ένθεν, το αποτέλεσμα ήταν 0-0. Στο 66ο λεπτό, ο Παναθηναϊκός κερδίζει πέναλτι (χέρι του Μιχάλη Βλάχου), σε προσπάθεια του Κριστόφ Βαζέχα. Ο σπεσιαλίστας Δημήτρης Σαραβάκος δεν λαθεύει, στέλνοντας την μπάλα να αναπαυθεί στα δίχτυα του Ηλία Ταληκριάδη. Οι «πράσινοι» παίρνουν προβάδισμα, όμως όλα είναι ρευστά, καθώς στο ενδεχόμενο ισοφάρισης του Ολυμπιακού, η πρόκριση «πιάνει λιμάνι».
Στο 77ο λεπτό, ο Κριστόφ Βαζέχα εισβάλλει στα καρέ των Πειραιωτών, με τον Κυριάκο Καραταΐδη να του τραβάει τη φανέλα, αρχικά εκτός και στη συνέχεια εντός περιοχής. Ο Πολωνός επιμένει, μέχρι που ο αμυντικός των φιλοξενουμένων τον σωριάζει στο χόρτο, χωρίς να έχει την παραμικρή επαφή με την μπάλα. Ο Μυτιληνιός διαιτητής (ο οποίος παρεμπιπτόντως υπήρξε στα νιάτα του ενεργό μέλος της Θύρας 13, με αρκετά οπαδικά χιλιόμετρα στο κοντέρ του!), έδειξε «παίζετε», θέλοντας ίσως να συμψηφίσει την προηγούμενη απόφασή του να οδηγήσει τον αρχηγό του Παναθηναϊκού στην άσπρη βούλα (παρόλο που η παράβαση ήταν πεντακάθαρη και τις δύο φορές). Έπειτα από τη μη υπόδειξη ενός πέναλτι-μαρς όπως αυτό, ο αγώνας παρέμενε αμφίρροπος, καθώς το 1-0 ήταν εύθραυστο. Οι γηπεδούχοι, παρά την πίεση των φιλοξενουμένων, κρατούν σφιχτά τη νίκη. Στο πρώτο λεπτό των καθυστερήσεων, όμως, γίνεται μια φάση που θα γράψει ιστορία και θα μνημονεύεται μέχρι σήμερα...
Έπειτα από μια κερδισμένη μονομαχία στο κέντρο (αφού πρώτα έχει γίνει καθαρό φάουλ πάνω στον Σαραβάκο), γίνεται μια μακρινή μπαλιά μέσα στη μεγάλη περιοχή του Παναθηναϊκού. Ο Όλεγκ Προτάσοφ πέφτει και ο διαιτητής δεν διστάζει να σφυρίξει την παράβαση. Κατ’ άλλους, ο Νίκος Καραγεωργίου, που μάρκαρε τον φορ του Ολυμπιακού, βρήκε μόνο μπάλα, με τον Σοβιετικό να ξεγελάει τον Κουκούλα. Από όσα ριπλέι και αν δει κανείς τη φάση, σίγουρα είναι μια φάση που σηκώνει πολλή κουβέντα. Ό,τι και αν υποδείκνυε ο διαιτητής, θα αποτελούσε αφορμή έντονων διαμαρτυριών από την αντίθετη πλευρά. Κάποιοι ίσως θυμούνται ότι σε ειδική εκπομπή που προβλήθηκε στον ΑΝΤ-1, λίγες ημέρες έπειτα από το ματς, με παρουσιαστή το δημοσιογράφο (και φίλο του Παναθηναϊκού) Γιάννη Πρετεντέρη, με βάση την πρωτοποριακή τεχνολογία που χρησιμοποιούσε τότε ο τηλεοπτικός σταθμός για τις αμφισβητούμενες φάσεις (Tele-Beam), αποδείχθηκε ότι δεν υπήρξε παράβαση...
Προσπαθήστε να κάνετε αναγωγή στο σήμερα, ή έστω στα χρόνια της λεγόμενης «ερυθρόλευκης παράγκας» (μία εκ των δύο, εν πάση περιπτώσει) Πόσες φορές, άραγε, έχει υποδειχθεί τέτοια παράβαση εναντίον του Ολυμπιακού, ιδίως σε παιχνίδι που, εν πολλοίς, κρίνει έναν τίτλο, ή σε φάση που η μπάλα «καίει»; Και πόσες φορές, αντίστοιχα, ο Παναθηναϊκός έχει πέσει θύμα τέτοιων αποφάσεων (ή μη αποφάσεων);
Όσον αφορά τα παιχνίδια απέναντι στις αποκαλούμενες «μικρές» ομάδες, ανέκαθεν οι «μεγάλοι» (Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός και ΑΕΚ) κατά κανόνα ευνοούνταν. Αυτό δεν δύναται να αμφισβητηθεί και, καλώς ή κακώς, ισχύει σε παγκόσμιο επίπεδο. Στα ντέρμπι όμως τι συμβαίνει;Μπορούν, αλήθεια, να μπουν στο ζύγι η εποχή «βαρδινογιαννισμού» με την περίοδο 1996-2017, που ο Ολυμπιακός, με βάση και τους αριθμούς, ευνοούνταν συστηματικά;
Το πιο απλό: αν ίσχυε ο περίφημος «βαρδινογιαννισμός», ο Κουκούλας θα υποδείκνυε πέναλτι υπέρ του Ολυμπιακού; Μάλλον όχι... Θα αποκλειόταν επίσης ο Παναθηναϊκός από τον Ολυμπιακό, την περίοδο 1989-90, πάλι με διαιτητή τον Γιώργο Κουκούλα (στο 3-3 του ΟΑΚΑ), ο οποίος, συμπτωματικά, στέρησε με τις αποφάσεις του το δικαίωμα στους «πράσινους» (οι οποίοι προηγήθηκαν 3-1 στην παράταση) να διεκδικήσουν έναν ακόμα τίτλο, με ένα αμφισβητούμενο πέναλτι (ενώ το Τριφύλλι είχε σκορ πρόκρισης) να σφραγίζει την «ερυθρόλευκη» πρόκριση; Μάλιστα, και τις δύο χρονιές (1990 και 1992), ο Ολυμπιακός αναδείχθηκε Κυπελλούχος Ελλάδας...
Το καθαρό γκολ του Κριστόφ Βαζέχα στον τελικό Κυπέλλου του 1993, το πέναλτι που δόθηκε στον Ολυμπιακό το 1995 (έπειτα από «πιαστό» του Ίβιτς), τα ακυρωθέντα γκολ των Χρήστου Δημόπουλου την περίοδο 1987-88 και του Ιάκωβου Χατζηαθανασίου την περίοδο 1988-89 (ενώ ο «Τζακ» καλυπτόταν από... 8 παίκτες), και σωρεία ακόμα διαιτητικών «σφαγών» με θύμα τον κατά «ερυθρόλευκη» φαντασία θύτη, ξεγυμνώνουν το παραμύθι του «βαρδινογιαννισμού» και βάζουν στη θέση τους όσους επιχειρούν να ισοφαρίσουν την πιο μιαρή εποχή του ελληνικού ποδοσφαίρου με μια εποχή που, όπως αποδεικνύεται, πάλι ο Παναθηναϊκός ήταν -τις πιο πολλές φορές- το θύμα...
