Στις προπονήσεις κανείς δεν τον μαρκάρει, δεν τον ακουμπάει, δεν τον πλησιάζει σε απόσταση κοντινότερη των δύο μέτρων, κανείς δεν… αναπνέει δίπλα του. Είναι τόσο προστατευόμενος, όσο και ο Πάπας στο γυάλινο αλεξίσφαιρο / αδιαπέραστο κουτί, το οποίο τον περιβάλλει σε κάθε δημόσια εμφάνιση του.
Κι όμως, στην πραγματικότητα όλοι όσοι ασχολούνται έστω και επιδερμικά με τον ΠΑΟΚ βαθιά μέσα τους ήξεραν ότι δεν θα αργήσει η στιγμή που θα σηκώσει το χέρι και θα κάνει το νεύμα της αναγκαστικής αλλαγής, ακόμα κι αν δεν τον ακουμπήσει άνθρωπος.
Από την στιγμή που υπέστη την θλάση ο Μπράντον Τόμας, το ερώτημα δεν ήταν πλέον ΑΝ θα τραυματιστεί ο μοναδικός υγιής σέντερ-φορ, αλλά το ΠΟΤΕ θα συμβεί αυτό. Από εκείνο το δευτερόλεπτο που ο Νέλσον Ολιβέιρα έπιασε τον οπίσθιο μηριαίο του, όλοι κατάλαβαν ότι το έργο σχόλασε, η παράσταση τελείωσε.
Έκτοτε, ο ΠΑΟΚ έπαψε να θυμίζει κανονική ομάδα.
Έπαιζε με ψευτοδεκάρι τον Ντόουγκλας Αουγκούστο και ακόμα χειρότερα με ψευτοεννιάρι τον Ντιέγκο Μπίσεσβαρ. Με ψευτο-εξάρι τον Ντάντας και ψευτο-αριστερό μπακ τον Αντρέ. Με τόσα ψέματα που ντύθηκαν οι λέξεις, έμοιαζε πια με… ψευτο-ομάδα στο γήπεδο.
Ο φορ δεν υπάρχει μόνο για να τελειώνει τις φάσεις, για να σκοράρει, για να εκτελεί. Υπάρχει για να δίνει ισορροπία στις γραμμές, να τραβάει πάνω του τα αντίπαλα στόπερ, να κερδίζει πρώτες μπάλες, να σπάει μπάλες, να βοηθά την ομάδα να κερδίσει μέτρα.
Για 57 λεπτά, όσα άντεξε, ο Νέλσον Ολιβέιρα τα έκανε όλα τέλεια. Σκόραρε για πρώτη φορά μετά από 14 μήνες, έβγαινε πάντα πρώτος στην μπάλα, «έσπαγε» τέλεια όλες τις πρώτες μεγάλες μπάλες που έπαιρνε από την άμυνα, έκανε τον Σένκεφελντ να ψάχνει να τον βρει σε ένα εφιαλτικό για τον Ολλανδό στόπερ πρώτο μέρος.
Ήταν αυτός που επέτρεπε στους συμπαίκτες του να μπορούν να παίξουν στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου, ένα άλυτο πρόβλημα για τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς, το οποίο λύθηκε… από μόνο του.
Από την στιγμή που ο Πορτογάλος αποχώρησε, οι δύο στόπερ του Παναθηναϊκού δεν ενοχλήθηκαν ποτέ ξανά. Ο ΠΑΟΚ δεν μπόρεσε να παίξει ποτέ ξανά οργανωμένα ψηλά. Στις υποψίες φάσεων που δημιουργήθηκαν μετά την αποχώρηση του, τα τελειώματα ήταν τουλάχιστον θλιβερά.
Στο ποδόσφαιρο -ειδικά στην Ελλάδα, όπου η κριτική γίνεται μόνο από το ποιος νίκησε- ο νικητής είναι ο Θεός και ο χαμένος… «άμπαλος». Τα κλισέ για τον Γιοβάνοβιτς που πήρε την ταυτότητα του Λουτσέσκου, που κέρδισε την μονομαχία στο σκάκι από τον Ρουμάνο λογικά θα πάνε σύννεφο.
Κι όμως, ο Παναθηναϊκός έκανε μία νίκη statement σε ένα ματς, το οποίο ο προπονητής του, το προσέγγισε λάθος! Εμφάνισε αίφνης ένα νέο δίδυμο στόπερ που είχε παίξει όλη κι όλη μία φορά μαζί (Μάγκνουσον - Σένκεφελντ) κι αυτό έφερε πανικό, ανασφάλεια, χάρισε φάσεις, ο Ισλανδός λίγο έλειψε να χαρίσει κι ένα πέναλτι ισοφάρισης στο τέλος!
Οι τραυματισμοί του Κώτσιρα και του Παλάσιος τον έκαναν να εμφανίσει μία νέα δεξιά πτέρυγα (Σάντσεθ, Μπέρναρντ) και ο ΠΑΟΚ έστησε ένα μικρό επιθετικό πάρτι από εκεί.
Όταν κατάλαβε το λάθος του και αντιλήφθηκε ότι πρέπει να στείλει στον Βιεϊρίνια κάποιον με αθλητικά προσόντα για να «τρέξει» τον Πορτογάλο αρχηγό του Δικεφάλου, το μειονέκτημα έγινε πλεονέκτημα. Η φάση της ισοφάρισης άλλαξε όλο το μομέντουμ.
Κι ο Λουτσέσκου τι έκανε; Η αλήθεια είναι ότι δεν έκανε πολλά. Έβλεπε το καράβι να πλησιάζει την σύγκρουση με το παγόβουνο, αλλά έμοιαζε συμβιβασμένος με την σύγκρουση.
Η επιλογή του του να παίξει με τον Μπίσεσβαρ ως επιθετικό θα τον κυνηγάει για χρόνια. Από την άλλη, ίσως και να ήταν το δικό του statement για να φωνάξει ότι δεν έχει τίποτα άλλο, που να πληροί τουλάχιστον τα δικά του ποδοσφαιρικά γούστα.
Το ζήτησε μία, δύο, το είπε φωναχτά, το είπε δημόσια, αλλά… nada. Δεν αποκτήθηκε ούτε επιθετικός, ούτε επιτελικός κι αυτό ο ΠΑΟΚ θα το βρίσκει μπροστά του και θα το πληρώνει cash (τουλάχιστον) μέχρι την 1η Ιανουαρίου.
Η διπλή αλλαγή στο τέλος με τους teenagers Κωνσταντέλια, Γκορντεζιανι, όταν το πλοίο βούλιαζε ήταν ένα ακόμα statement. Αυτούς έχω.
Δίπλα του καθόταν ο ανέτοιμος για το ευρωπαϊκό στιλ ποδοσφαίρου Νικολάς Κουαλιάτα (μεταγραφή του 1,8 εκατομμυρίου ευρώ) και στην εξέδρα -εκτός αποστολής- έβλεπε το ματς ο Φιλίπε Σοάρες (μεταγραφή των 3 εκατομμυρίων).
Η λανθασμένη διαχείριση κεφαλαίων / πόρων σχεδόν πάντα οδηγεί σε λανθασμένη διαχείριση ανθρώπινου δυναμικού.
Το ποδόσφαιρο του Λουτσέσκου δομικά, ως κεντρική ιδέα είναι ένα νικηφόρο μοντέλο, αλλά απαιτεί συγκεκριμένους παίκτες υψηλής ποιότητας, που αυτή τη στιγμή το κλαμπ δεν τους έχει. Οι υψηλές εντάσεις στο πρώτο μέρος, φέρνουν σταδιακή καθίζηση στην επανάληψη, δεν είναι η πρώτη φορά που το παθαίνει φέτος ο ΠΑΟΚ. Το ίδιο έγινε και με τον Ατρόμητο και με τον ΟΦΗ και με την Λαμία και με όλους.
Ο Δικέφαλος μπαίνει δυνατά στο παιχνίδια, σκοράρει σχεδόν πάντα νωρίς, αλλά όσο περνάει η ώρα μοιάζει με αναψυκτικό που ξεθυμαίνει, με αυτοκίνητο που μπουκώνει.
Η χρονιά θα είναι δύσκολη σε όλα τα επίπεδα, απαιτεί αυτοσυγκράτηση, ρεαλισμό και γερό στομάχι. Το μόνο εύκολο είναι να γίνουν όλα… ίσιωμα. Μόνο που αυτό θα γυρίσει το κλαμπ καμιά 20αριά χρόνια πίσω…
