Ένα πλάγιο βήμα- περίπου όπως το έκανε το είδωλό του, τότε που φορούσε μπασκετικά και όχι βρεγμένα Dior-, σουτ που με τη λογική δεν έχει συναντηθεί ποτέ, καμπύλη που θα ζήλευε και η Μόνικα Μπελούτσι στο prime της, μέσα.
Pick n’ roll, πέρασμα ανάμεσα στο σκριν, κάθετη ντρίμπλα στο καλάθι, σπάσιμο της μέσης, σπάσιμο των νεύρων των αντιπάλων, μέσα.
Τρίποντο από το- μια φορά κι ένα κάποτε «τηλαυγές»- logo του Θεού του Πολέμου, «Ω θεέ μου!» στην εξέδρα, ατάκα βγαλμένη από κανάλι τότε που είχε κλείσει η ΕΡΤ (“Nothing but NET”), μέσα.
Επί μια αμφίδρομα λαμπερή τριετία ο τύπος με το «4» στην κιτρινόμαυρη πλάτη έκανε πράγματα και θαύματα στο παρκέ, ποτίζοντας τα κύτταρά του με τόνους αυτοπεποίθησης και δείχνοντας σε σύσσωμο το μπασκετικό κοινό πως το μόνο που χρειαζόταν ήταν το κατάλληλο περιβάλλον, την μπάλα στα χέρια του και έναν οργανισμό που θα του έδινε το πράσινο φως να κάνει ό,τι κατεβάσει η ταλαντούχα κούτρα του.
Η εκτόξευση του Τολιόπουλου στον Άρη υπήρξε όσο εντυπωσιακή οραματίζεται τη δική του ο Ίλον Μασκ. Μόνο που για τον… Kill-Bill Vol.2 είναι πέρα για πέρα αληθινή, την στιγμή που για τον πλουσιότερο άνθρωπο του κόσμου (που ταλανίζεται από ζητήματα ζωής και θανάτου, όπως το «Ναζί κανείς ή να μη ζει;») αποτελεί, για την ώρα, ευσεβή πόθο.
Ο 29χρονος, οσονούπω, γκαρντ, αγωνιζόμενος σε μια διαχρονικά απαιτητική ομάδα δε βελτιώθηκε απλά, αλλά έκανε τον κόσμο να τρίβει τα- γεμάτα εκθαμβωτική δυσπιστία- μάτια του. Οι εμφανίσεις του στο εξαιρετικά σκληρό Eurocup πέρυσι και, πολύ περισσότερο, τα όσα έκανε με την εθνική στους Ολυμπιακούς Αγώνες αποτελούν αδιάψευστο μάρτυρα.
Ο «Τολιό», όπως θα θυμάστε, υπήρξε ο καλύτερος παίκτης της Επίσημης Αγαπημένης μετά τον ανυπέρβλητο Γιάννη, ήταν ο μόνος περιφερειακός που «δε φοβόταν τη στιγμή», κατά το κοινότοπο λεχθέν, έβαζε συστηματικά- τηρουμένων των αναλογιών- τα σουτ από μακριά, έκανε τις μπούκες του, κέρδιζε φάουλ και, εν ολίγοις, είχε μια πέρα για πέρα θετική παρουσία.
Λογικό: από το 2022 και μετά, όταν πήγε εκ νέου στο Nick Galis Hall, ο αρχηγός του Άρη βελτιώθηκε σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού του. Πλέον είναι πολύ καλύτερος (αν κι όχι top-tier) πασέρ, «διαβάζει» το τι του δίνει η άμυνα απείρως πιο αποτελεσματικά απ’ ό,τι στα 25 του, ξέρει πώς να τοποθετεί το κορμί του για να πάρει τις επαφές κοντά στο καλάθι και, φυσικά, έχει γίνει- ιδίως για τα δεδομένα της GBL- σκόρερ ολκής.
Το σημαντικότερο όλων, βέβαια, είναι πως υπήρξε ο ηγέτης ενός ιστορικού συλλόγου και όχι απλά κουβάλησε το φορτίο, αλλά το έκανε με άνεση μυρμηγκιού (που, ξέρετε τώρα, σηκώνουν 800 φορές το βάρος τους ή κάτι τέτοιο). Η εμπιστοσύνη που έχει, πια, στα χέρια του ο Βασίλης είναι αδιαμφισβήτητη και φάνηκε και στο Παρίσι, εκεί που έμοιαζε ξεκάθαρα πιο «παιγμένος» από παιδιά που αγωνίζονται στους «αιώνιους».
Όχι απλά δε διστάζει να βγει μπροστά όταν η μπάλα είναι πιο καυτή κι από φωτό πασίγνωστης influencer μετά από 50 φίλτρα, αλλά επιζητά να είναι εκείνος που θα πάρει τις κρίσιμες αποφάσεις. Άλλωστε, τα μεγαλύτερα, τα πιο μα-πώς-στο-διάολο-το-έβαλε-αυτό; σουτ του στον Άρη ήταν εκείνα που έκριναν αγώνες.
Και τώρα;
Τώρα πηγαίνει εκεί που ανήκει: στην Euroleague. Με σαφώς καλύτερους συμπαίκτες (που σημαίνει και κάνα ελεύθερο σουτ πού και πού, κι όχι ηρωισμούς που θα ζήλευε και ο Braveheart), δομημένο αγωνιστικό πλάνο που του ταιριάζει, κι έναν προπονητή που τον πιστεύει.
Είναι δεδομένο πως στο ελληνικό πρωτάθλημα θα βρει πολύ χρόνο και δικαίως. Άλλωστε, μπορεί απέναντι σε κάθε εγχώριο αντίπαλο να βάλει 30 πόντους μέχρι να πει κανείς- say the line…- «Πιστολιόπουλος». Αν του δοθεί το ελεύθερο και στην Ευρωλίγκα, ειδικά στην αρχή που θα είναι «τρακαρισμένος», μην εκπλαγείτε αν αποτελέσει την ευχάριστη έκπληξη της επόμενης σεζόν.
Το μπάσκετ δεν είναι μόνο στείρα στοιχεία, συν και πλην, Xs και Os. Ενίοτε, το βασικότερο όλων είναι η καρδιά. Κι απ’ αυτήν ο Τολιόπουλος διαθέτει σε περίσσευμα- αν δε μας πιστεύετε, προσέξτε τα μάτια του κάθε φορά που μπαίνει εντός των τεσσάρων γραμμών.
Έχει εκείνο το βλέμμα που ανέστησε τη θνησιμαία ελπίδα στο Παλέ. Που πολύς κόσμος συνέρρεε για να τον δει να τα «στάζει» υπό ασύλληπτες γωνίες και μετά να χτυπά το στήθος του. Αυτές οι εικόνες αποτελούν παρελθόν, όμως…
Όμως, να: τίποτα δεν τελειώνει. Ποτέ.
Ειδικά εκεί.
Αρκεί ένα ψήγμα ελπίδας, ένα εύστοχο σουτ, και τα πάντα αρχίζουν από την αρχή.
