Η αλήθεια είναι πως όταν ξεκινούσα την τρίτη Λυκείου (προσφάτως, το 1987), ως "τριτοδεσμίτης, (δεν έχω ιδέα πόσοι καταλαβαίνουν ακόμη τι πάει να πει αυτό...), σκόπευα να κυνηγήσω τη Νομική. Βεβαίως, πριν τα Χριστούγεννα, εμφανίστηκε το ραδιόφωνο στη ζωή μου και ο "υποβιβασμός" μου στη Γερμανική Φιλολογία, ήταν θαύμα και που επετεύχθη. Εν τούτοις "κουσούρια", (να νομίζω πχ πως είμαι εισαγγελέας, να δικάζω κατά φαντασίαν ή να υποκαθιστώ τους δικηγόρους), δε νομίζω πως "έβγαλα".
Έτσι αδυνατώ λόγω (μη) κατάρτισης, να αναλύω περιπτώσεις που εκδικάζονται στις δικαστικές αίθουσες, να αποφασίζω πριν την έδρα ή να προκαταβάλλω ακόμα και τον δεύτερο βαθμό εκδίκασης, πριν βγει απόφαση καν από τον πρώτο... Το αποτέλεσμα είναι επί παραδείγματι, να αναγνωρίζω μεν ένα καραγκιόζη που προσποιείται πως χτύπησε από... κομφετί, αλλά να αδυνατώ να προβλέψω αν θα πάρει και... αποζημίωση γι’ αυτό. Να γελάω, παραδείγματος χάριν, με κάποιον που συμπληρώνει και υπογράφει ένα έγγραφο και μετά από 3-4 μέρες αποφασίζει να συντάξει ένα δεύτερο, στο οποίο να βγάζει τον εαυτό του, που υπέγραψε το πρώτο, αναξιόπιστο και κλόουν. Ή να καθίσταται αυτομάτως ύποπτος για... πρόωρο εφάπαξ, λόγω του δεύτερου. Δε ξέρω αν ένας τέτοιος αποτελεί αξιόπιστο και σοβαρό μάρτυρα. Τα δικαστήρια ξέρουν(;).
Το συναίσθημα του δίκαιου και του άδικου, βεβαίως, δεν χρειάζεται κατάρτιση. Γι’ αυτό και λέγεται "κοινό περί δικαίου αίσθημα". Βιώνεται από όλους όσους έχουν μάτια, νου και καρδιά και βλέπουν και κρίνουν. Και παρακολουθούν την αγωνία κόκκινων, πράσινων και εσχάτως κίτρινων κόκκων, να σκεπάσουν τόση βρόμα και τόση ντροπή, πετώντας από πάνω της ακόμη περισσότερη.
Αλλά γι’ αυτό και δε θα γίνουν ΠΑΟΚ, ποτέ. Γι’ αυτό και όσες φορές κι αν προσπαθήσουν τα νανάκια αυτά, να σταθούν δίπλα μας όταν μετράμε όσα κάνουν τους άντρες, άντρες, τα δικά τους θα δείχνουν τόσο μικρά. Κι ας είναι πολλά παραπάνω τα πρωταθλήματά τους. Που αποτελούν γι’ αυτούς, ό,τι είναι για τον πλούσιο μικροτσούτσουνο, το μακρύ αυτοκίνητο... Σιγά σιγά, θα μειωθεί και αυτό το χάντικαπ. Αυτό που δε θα μειώνεται, είναι ο τρόμος τους μπροστά στο μέλλον.
Ο κόσμος του ΠΑΟΚ έχει πίστη στην ομάδα του πως μπορεί να νικήσει τους πάντες, παντού και να τα πάρει όλα. Κι ας ξεκίνησε τη χρονιά με ένα ευρωπαϊκό Βατερλό. Κι ας έπαιξε το μισό πρωτάθλημα με κλειστό το γήπεδο. Κι ας απαγόρευσαν τις μετακινήσεις οπαδών παντού, μόνο και μόνο για να κόψουν το δρόμο στους ΠΑΟΚτσήδες να είναι στο πλάι της ομάδας τους. Κι ας του αφαιρέσουν και βαθμούς. Κι ας πρέπει γι' άλλη μια φορά, να παίξει έναν τελικό στην έδρα του αντιπάλου του. Γι’ αυτό άλλωστε, κάθε τίτλος του ζυγίζει για δέκα.
Είναι άδικο να "βαραίνεις" τις πλάτες μιας ομάδας με τέτοια πίεση. Γι’ αυτό και αν τα καταφέρει, θα πρέπει να θεωρείται η... καλύτερη ομάδα του κόσμου. Ε και; Εμείς αυτό πιστεύαμε για τον ΠΑΟΚ, από χρόνια, έτσι κι αλλιώς.
