Πέρασαν αρκετά 24ωρα είναι η αλήθεια από το άκουσμα της είδησης τιμωρίας του Άρη με αφαίρεση έξι βαθμών, μια είδηση που πάγωσε και γέμισε οργή τους φίλους του Άρη όπως ήταν αναμενόμενο, ταυτόχρονα όμως θορύβησε την πολιτεία και τους νομικούς της και εσχάτως τον «προκαθήμενο» της ΕΠΟ, καθώς αντιλήφθηκαν ότι αυτή η τιμωρία, η οποία ακροβατεί μεταξύ αυθαιρεσίας και εξυπηρέτησης, θα τους φέρει αντιμέτωπους με ένα χώρο που ζέχνει παρακμή και αδιαφάνεια.
Η τελευταία λοιπόν πράξη της Επιτροπής Εφέσεων της ΕΠΟ, μιας Επιτροπής που συστάθηκε έχοντας ως πρώτη πράξη της την ανακήρυξη ως πειθαρχικά μη ελεγκτέας την ΠΑΕ ΠΑΟΚ για τις κατηγορίες σε βάρος της στην υπόθεση πολυΐδιοκτησίας, ήταν η αφαίρεση έξι βαθμών από τον Άρη. Για μια υπόθεση που σε ένα κράτος δικαίου και διαφάνειας δεν θα έφτανε ποτέ σε δικαστική αίθουσα με εμπλεκόμενο τον Άρη. Γνώσεις πρωτοετούς φοιτητή νομικής είναι αρκετές για να αντιληφθεί ελεύθερος νους και ανεπηρέαστη κρίση ότι σε μια υπόθεση πλαστογραφίας, ο πλέον πιθανολογούμενος ένοχος είναι αυτός που ωφελείται από την πλαστογραφία και έχει κίνητρο να την πράξει, αν δε ο μοναδικός ωφελούμενος από την πλαστογραφία ομολογεί ενόρκως, και αποδεχόμενος τις συνέπειες του νόμου, ότι είναι ο μοναδικός υπαίτιος της πλαστογραφίας, η υπόθεση τελειώνει κάπου εκεί. Για μια υπόθεση που αναρωτιέμαι ακόμη τι σχέση έχει με το πρωτάθλημα της Superleague, τις ομάδες της και την διεξαγωγή του πρωταθλήματος. Λες και ο Λάτσκοφ αγωνίστηκε ποτέ στον Άρη ή έστω απέστειλε η ΠΑΕ Άρης δελτίο του ποδοσφαιριστή προς την ΕΠΟ ή υπάρχει κάτι σε κάθε περίπτωση που βάσιμα να συνδέει την ΠΑΕ Άρης, την ΕΠΟ, τον ποδοσφαιριστή και την πλαστογραφία.
Είναι δε ανόητο στην εποχή της ψηφιακής επεξεργασίας εικόνας και ήχου, όπου αλλάζουν τα σώματα με τα πρόσωπα σε βίντεο (όχι σε φώτο που πλέον το κάνουν 12χρονα παιδιά αλλά βίντεο) και δυσκολεύεσαι να καταλάβεις την παρέμβαση της τεχνολογίας, να αναρωτιέται εχέφρων άνθρωπος για το πως βρέθηκε η υπογραφή ή η σφραγίδα του Άρη σε ένα πλαστό συμβόλαιο που παραδέχεται αυτός που το πλαστογράφησε ότι το έπραξε μόνος του δίχως να έχει γνώση η ΠΑΕ Άρης. Δηλαδή κάπου να βάλουμε και τον πήχη της ανοησίας. Επαναλαμβάνω, σε μια υπόθεση που έχει ποινικές προεκτάσεις, καθώς προφανώς είχε στηθεί μια φάμπρικα πλαστών εγγράφων και αδειών παραμονής στη χώρα, στην οποία υπόθεση πέραν από την ΕΠΟ, εδώ και τρία χρόνια κανένας εισαγγελέας ή ανακριτική διαδικασία δεν εντόπισε πραγματική εμπλοκή του Άρη. Το αυτονόητο δηλαδή.
Πλέον είναι η ώρα της πολιτείας να ασχοληθεί, ήδη άργησε, ώστε ή να λήξει αυτήν την παρωδία της αφαίρεσης βαθμών που ζέχνει και προκαλεί ένα κράτος δικαίου ή να την επαναφέρει αν το επιθυμεί στις δικαστικές αίθουσες, σε συνθήκες διαφάνειας και αμεροληψίας μετά την εφαρμογή της Ολιστικής Μελέτης. Και αφού το πράξει αυτό, να αναζητήσει όσους μεθόδευσαν αυτήν την απόφαση και να αξιολογήσει το ρόλο του καθενός. Διότι πίσω από την ανήκουστη και πρωτοφανή τιμωρία του Άρη, υπάρχουν ονοματεπώνυμα.
Εμπλεκόμενος φυσικά σε αυτήν την υπόθεση και ο πρώην ποδοσφαιριστής των ΑΕΚ και ΠΑΟΚ και πρώην πρόεδρος του ΠΑΟΚ και ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας και νυν πρόεδρος της ΕΠΟ Θοδωρής Ζαγοράκης. Εγώ θα δεχτώ ότι ο Θ. Ζαγοράκης δεν γνώριζε ή όπως λέει απόλυτα σωστά ο λαός «έμπλεξε με τα πίτουρα και τον έφαγαν οι κότες». Θα περίμενε κανείς ως πρώτη αντίδραση από έναν εύθικτο με τις τιμωρίες σε δικαστικές αίθουσες πρώην ποδοσφαιριστή που πλέον έχει και θεσμικό ρόλο στο ποδόσφαιρο, όχι να μιλήσει σε κάμερες ψυχαγωγικών εκπομπών ή να παραιτηθεί των αξιωμάτων του, όπως το έκανε στο παρελθόν στις αφαιρέσεις βαθμών από τον ΠΑΟΚ, αλλά κάτι περισσότερο από αυτήν την αστεία ανακοίνωση της ομοσπονδίας που προεδρεύει περί αρεστών και δίκαιων αποφάσεων. Διότι όφειλε να γνωρίζει ότι ηγείται μιας ομοσπονδίας από την οποία παρανόμως διέρρευσε συμβόλαιο ποδοσφαιριστή του Άρη σε άλλη ομάδα, μιας ομοσπονδίας που ήταν η αιτία τιμωρίας του Άρη με απαγόρευση μεταγραφών από την FIFA (πράξη για την οποία τιμωρήθηκε με μισό εκατομμύριο ευρώ η ΕΠΟ), μιας ομοσπονδίας σε κάθε περίπτωση που μια χαρά παράγει και μη νόμιμες πράξεις (και τιμωρείτε για αυτές) για τις οποίες δεν έχει καν την ευθιξία να εντοπίσει τους ενόχους. Δυο χρόνια μετά την υπόθεση Ντουρμισάι και ένα χρόνο περίπου μετά την υπόθεση Σιαμπάνη, ακόμη αναζητούνται οι υπεύθυνοι εντός της ΕΠΟ.
Τελικώς, η πραγματική αντίδραση του προέδρου της ΕΠΟ άργησε μεν, έλαβε χώρα δε. Και ομιλεί για μια ξεκάθαρη αδικία. Άλλη είναι προφανώς η σωστή λέξη αντί για την «αδικία», αλλά ας αρκεστούμε στην αδικία. Ομολογεί ότι τρία χρόνια χρόνιζε η υπόθεση, σαν ένα «ασφαλιστήριο συμβόλαιο» θα σημειώσω εγώ, και έσκασε τώρα, ως το τελευταίο ταγκό πριν όλοι της Επιτροπής πάνε σπίτια τους ώστε να ξεκινήσει παραποιημένο και αλλοιωμένο το νέο πρωτάθλημα. Η οποία ανακοίνωση Ζαγοράκη ομιλεί και για εντοπισμό πραγματικών ενόχων, και εκεί κάπου εύλογα αναρωτιέσαι: γιατί κανείς δεν κατονομάζει τον πλαστογράφο εντός του Άρη, αν όχι τον υποκειμενικά υπεύθυνο, έστω τον αντικειμενικά υπεύθυνο; Διότι προφανώς δεν υπάρχει. Και προφανώς γιατί ο στόχος στην αστεία υπόθεση Λάτσκοφ ήταν απλά ο Αρης και η αφαίρεση βαθμών. Άλλωστε ποιον να εντοπίσει ή να κατονομάσει η ΕΠΟ, αφού κανένας από τον Άρη δεν έστειλε ποτέ έγγραφο στην ΕΠΟ ώστε να έχει στα χέρια της η ομοσπονδία κάτι, έστω ένα φαξ ρε παιδί, που να συνδέει τον Άρη και τον έχοντα δικαίωμα υπογραφής στην ΠΑΕ με την υπόθεση πλαστογραφίας.
Ένας λοιπόν μετά τον άλλο όλοι παίρνουν αποστάσεις από την τιμωρία-φιάσκο, με πρώτο και καλύτερο τον πρόεδρο της ΕΠΟ, εξέχοντες νομικοί, πολιτικοί, δημοσιογράφοι. Στο τέλος θα ξεμείνουν να την υπερασπίζονται μόνο οι ενορχηστρωτές της και όσοι εξυπηρετούνται από αυτήν, όπως συνήθως συμβαίνει δηλαδή. Κάπου εκεί η εικόνα θα γίνει ακόμη πιο ξεκάθαρη για το τι κρύβεται πίσω από την ανήκουστη αυτή τιμωρία, όχι ότι δεν είναι και τώρα δηλαδή.
Αλλά φυσικά εκτός από εσένα Θοδωρή Ζαγοράκη, δεν θα γίνει Ιφιγένεια και ο Άρης. Δεν θα γίνει αυτός το θύμα για να αλλάξουν οι τιμωρίες. Συνέβη στο παρελθόν με την υπόθεση των δελτίων όπου ο Άρης είχε δίκιο, το δέχθηκαν όλοι, άλλαξε ο αστείος κανονισμός των δελτίων, αλλά ο Άρης υποβιβάστηκε. Αργότερα με την υπόθεση των στημένων αγώνων, ο Άρης είχε δίκιο, αλλά έχασε την Ευρώπη. Με την Κουρουμπίλια είχε δίκιο, το βρήκε προσωρινά, αλλά επενέβη ο υπουργός τότε Μπιτσαξής και αναίρεσε την απόφαση της αθλητικής δικαιοσύνης. Με τον Ντουρμισάι και πάλι είχε δίκιο, δεν εξέδωσε αυτός το δελτίο αλλά η ΕΠΟ, αλλά τραβιέται ακόμη και τραβιέται στο CAS. Ούτε CAS λοιπόν υπάρχει ούτε τίποτα για τον Άρη, αρκετά αυτή η ΕΠΟ τον βασάνισε και τον βασανίζει, η λύση πρέπει να βρεθεί άμεσα. Κάπου καταντάει αηδία και κουράζει αυτή η ιστορία, να βρίσκει ο Άρης τον μπελά του από το πουθενά, η ΕΠΟ να σφυρίζει αδιάφορα και να ο Άρης να τρέχει στο CAS για να βρει το δίκιο του. 3η φορά σε δυο χρόνια είναι πολύ, δεν μπορεί να είναι τυχαίο.
4 ώρες και 15 χιλιόμετρα πορείας από το γήπεδο, ΕΤ 3, περιοχή Δημαρχείου, Τσιμισκή, κέντρο της πόλης και Αριστοτέλους, Λευκός Πύργος, παραλιακή λεωφόρος από χιλιάδες κόσμου ηλικίας από 7 έως 77 ετών. Πρωτόγνωρο όχι για την Θεσσαλονίκη, αλλά και για τη χώρα. Όχι διότι τους έπνιγε απλώς η αδικία, αλλά γιατί ξεχείλισε η αηδία. Κι όμως, όπως δεσμεύτηκαν άπαντες, αυτή η πορεία, η έναρξη των αντιδράσεων, θα είναι ειρηνική και ενδεικτική. Δεν πειράχτηκε ούτε κάδος απορριμμάτων, όπως έπρεπε δηλαδή να γίνει, αλλά πλέον σε αυτήν την χώρα τονίζουμε και το αυτονόητο.
Αυτό που εξακολουθεί να παραξενεύει άπαντες είναι η σιωπή πολιτευτών της αντιπολίτευσης στη Θεσσαλονίκη. Αυτοί που κάνουν αντιπολίτευση στην κυβέρνηση για ψύλλου πήδημα, σώπασαν. Μεταξύ αυτών και πολιτευτές που έχουν στενές, στενότατες σχέσεις με τον Άρη. Σαν ένα αόρατο χέρι να τους βουλώνει το στόμα, σαν ένα συννεφάκι να θολώνει την κρίση τους. Φυσικά δεν πέφτω από αυτό το συννεφάκι. «Χαλιφάτο» χαρακτηρίζουν τη Θεσσαλονίκη οι οπαδοί του Άρη (και όχι μόνο) και ο κόσμος που βλέπει λίγο μακρύτερα από τη μύτη του. Στα χαλιφάτα οι καταλήξεις ποτέ δεν είναι καλές, το αντίθετο είναι τραγικές. Απλά μαθήματα ιστορίας…
