Γνωρίζω Ελληνες στο δικό μου ηλικιακό γκρουπ, πενήντα-φεύγα έως παρά-κάτι-εξήντα, που ακόμη και σήμερα λένε "στην Αγγλία είμαι Γουλβς". Μολονότι δεν ήλθε ποτέ εδώ, η Γουλβς στην Ελλάδα, για κάποιο ευρωπαϊκό παιγνίδι εκείνα τα χρόνια. Μη τους νομίσετε, οι επόμενες γενιές, για ufo. Οταν πρωτοείδαμε αγγλικό ποδόσφαιρο στην ελληνική ασπρόμαυρη TV στα 70s, η Γουλβς ήταν "μεγάλη ομάδα". Οχι βρετανική, κοσμοπολίτικη, έπαιζε εκ παραδόσεως στην Ευρώπη, οι φανέλες ξεχώριζαν...αν και δεν μπορούσαμε να δούμε ακριβώς το χρώμα, ο καλτ Κένι Χίμπιτ με το "7" στην πλάτη ήταν μπαντιέρα, ένας Κέβιν Κίγκαν των φτωχών. Η ΑΕΚ κάποια στιγμή, αρχές 80s, έφερε προπονητή τον Τζον Μπάρνουελ. Θεωρήθηκε σπουδαίο όνομα, ο Μπάρνι, επειδή "ήταν προπονητής στη Γουλβς".
Ως πριν έξι χρόνια, η Γουλβς έπαιζε ποδόσφαιρο τρίτης κατηγορίας εναντίον της Κρόλι Τάουν και άλλων παρακμιακών δυνάμεων. Πέρασε, το κλαμπ, κοντά τέσσερις δεκαετίες εκτός Ευρώπης. Πέντε (δεκαετίες) σχεδόν, από την τελευταία φορά που εμφανίστηκε στους "16" του Κυπέλλου UEFA. Αλλο τόσο πέρασε επίσης, από την τελευταία φορά που δύο σερί χρονιές τερμάτισαν στο πάνω μισό της βαθμολογίας της πρώτης κατηγορίας. Η εξελισσόμενη success story της Γουλβς είναι αυτό που ο κύριος Βαγγέλης Μαρινάκης θέλει να κάνει στη Νότινγκαμ Φόρεστ. Ενα κλαμπ που έρχεται από το βάθος της ιστορίας, πρωταγωνιστεί ξανά με νέα (αλλοδαπή) ιδιοκτησία, η καινούργια δυναμική (επαν)ενεργοποιεί τα όποια αβαντάζ έχουν τα κλαμπ με παρελθόν, ανεβαίνουν στην Πρέμιερ Λιγκ, αντιμετωπίζουν τις ομάδες του top-6 και πέρυσι κάπου/κάπως/κάποτε τουλάχιστον μία φορά τις νίκησαν όλες, αμέσως βγαίνουν Ευρώπη στην πρώτη χρονιά, τώρα για follow-up διεκδικούν να ξαναβγούν και στη δεύτερη.
Ολο αυτό δε, στηριγμένο σε μια βάση οικονομικής υγείας και ασφάλειας. Πάντοτε με μπάτζετ, προσαρμοσμένο στο χειρότερο (όχι στο ιδανικό) σενάριο ενόψει της εκάστοτε σεζόν μπροστά. Οταν προβιβάστηκαν, είχαν ξοδέψει προϋπολογίζοντας ότι δεν θα έφταναν, καν, στα πλέι-οφ ανόδου. Πράγματι δεν έφτασαν ως τα πλέι-οφ ανόδου...διότι προβιβάστηκαν απευθείας. Στη χρήση της περιόδου 2018-19 κατέγραψαν κερδοφορία (αν δεν απατώμαι, κάπου είκοσι εκατομμύρια λίρες προ φόρων), μία ασπίδα αυτάρκειας ενόσω η Thomas Cook, συγγενής στον ίδιον όμιλο επιχειρήσεων, κατέρρευσε με παγκόσμιας εμβέλειας κρότο. Η λίστα αναμονής για εισιτήρια διαρκείας της Γουλβς, περιλαμβάνει δέκα χιλιάδες ονόματα.
Και πέρυσι ο Ολυμπιακός είχε συναντήσει απέναντι, την "έβδομη ομάδα" της Πρέμιερσιπ. Την κατάπιε! Αλλ' η Μπέρνλι ήταν άλλο, πολύ παραδοσιακή, πολύ kick, πολύ run, γι' αυτό δεν μπήκε ούτε σε όμιλο Γιουρόπα Λιγκ. Ετούτη δω, η Γουλβς, είναι πιο προοδευτική, πιο μπαλαδόρικη, καλύτερα προσαρμοσμένη στη διεθνή τάση, η οποία διεθνής τάση είναι ότι το pressing κατά κανόνα υπερνικά το possession, γι' αυτό όχι μόνο μπήκαν στον όμιλο αλλά τον πέρασαν με άνεση και στιλ. Για τον Νούνο, από τότε που ήταν στο επιτελείο του Ζεζουάλντο Φερέιρα πριν καμιά δεκαριά χρόνια στον Παναθηναϊκό, οι insiders έβλεπαν μία περίπτωση που θα πάει μακρυά. Μία δεκαετία αργότερα, ο Νούνο έχει χτίσει την προοπτική να είναι το όνομά του, η ονομασία μιας επόμενης κερκίδας στην έδρα του κλαμπ. Ανέκαθεν οι αναπληρωματικοί τερματοφύλακες, ύστερα από τόση εμπειρία...πάγκου, μετά έβγαιναν καλοί προπονητές ή/και τεχνικοί διευθυντές.
Στο Καραϊσκάκη ήρθε για τη Γουλβς, πριν τα μέσα Μαρτίου, το 48ο επίσημο ματς της περιόδου (και σ' αυτά δεν υπολογίζουμε το θερινό τουρ στην, πατρίδα του αφεντικού, Κίνα) όταν σ' ολόκληρη την προηγούμενη περίοδο, ως τον Μάιο, είχαν παίξει 46. Τα πολλά ματς όμως, όχι τα ολίγα, είναι που κάνουν τα γκρουπ καλύτερα. Το βλέπουμε και το καταλαβαίνουμε εφέτος, και στον Ολυμπιακό. Παίζεις, μεγαλώνεις. Οσο πιο πολύ παίζεις, τόσο πιο πολύ πεινάς για να παίξεις κι άλλο. Τον πεινασμένο, τον αφοσιωμένο, είναι να τον φοβάσαι περισσότερο απ' τον χορτάτο. Καμιά φορά είναι προτιμότερο να βρίσκεις μπροστά, τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ παρά τη Γουλβς. Μία Σεβίλλη, αν τραβούσες αντίπαλο απ' την Πριμέρα, παρά μία Χετάφε.
Η Αρσεναλ έπαιξε τελικό Γιουρόπα Λιγκ στο Μπακού τον περασμένο Μάιο, και πάλι τούτο δεν θα έχει ποτέ περίοπτη θέση στα χρονικά τους. Η Γουλβς έφτασε στους "16" του Γιουρόπα Λιγκ, κι ο προπονητής το χαρακτήρισε massive achievement. Σπουδαίο επίτευγμα. Είναι η διαφορά, του διάσημου από αυτόν που πεθαίνει να γίνει διάσημος. Αυτό κάνει φυσικά, για τους ολόιδιους λόγους, και την αποστολή της Γουλβς με τον Ολυμπιακό πολύ δύσκολη. Καλύτερα να είχαν πέσει στην Ιντερ! Αν κάτι είναι κοινό, στην τρέχουσα συγκυρία, σε Γουλβς και Ολυμπιακό, αυτό είναι η πείνα. Και αυτό που είπε τις προάλλες, ο Νούνο. Dreaming is for free. Το μοναδικό πράγμα που είναι δωρεάν στο ποδόσφαιρο, είναι το να ονειρεύεσαι.
