Συνήθως, χρεώνονται ό,τι κακό συμβαίνει στη ζωή. Για μια φορά, ας τους δώσουμε τον δίκαιο έπαινο για ό,τι συνέβη την Τετάρτη. Το "συνδικάτο των σέντερ-μπακ" που λέει κι ο Νίκος Νταμπίζας, είναι οι καθαροί νικητές της νύχτας (των ισοπαλιών στα μεγάλα παιγνίδια του) Κυπέλλου Ελλάδος.
* Οι σέντερ-μπακ του Αρη, οι αχώριστοι Φαμπιάνο Λέισμαν και Μπράμπετς, κράτησαν ψηλά το γνώριμο επίπεδό τους. Οχι και τόσο δύσκολο, ομολογουμένως. Ιδίως στα εξήντα λεπτά που η ΑΕΚ (ήταν σαν να) έπαιζε με δέκα ποδοσφαιριστές. Για σέντερ-φορ top ομάδας, ο Πόνσε χάνει τις μπάλες μπροστά με σχεδόν αφόρητη ευκολία. Ολοφάνερα, η αυτοεκτίμηση του Πόνσε είναι σε ιστορικό χαμηλό.
* Ο Μήτογλου, αναμφισβήτητα κέρδισε την 1-v-1 απαιτητική παρτίδα της βραδυάς εναντίον του πρώτου σκόρερ της Σούπερ Λιγκ (Λορέν). Σε σημαντικό βαθμό επιπλέον, εξισορρόπησε και την παραφωνία-Σιμάνσκι που έπαιξε τη θέση με dna, θα έλεγα, εξαριού. Ο Σιμάνσκι σέντερ-μπακ, είναι αρκετά ευάλωτος στο 1-v-1 και επιρρεπής στο εύκολο φάουλ (καμιά φορά, και στο εύκολο πέναλτι). Είναι άλλο να κάνεις φάουλ κοντά στη σέντρα, και άλλο να κάνεις φάουλ κοντά (πολύ περισσότερο, μέσα) στην περιοχή.
* Ο Γέντβαϊ και ο Ουίλιαν Αράο, η εκτίμησή μου είναι ότι έκαναν την by far πιο αξιόπιστη εμφάνισή τους όλον αυτόν τον καιρό που, εξ ανάγκης, έχουν γίνει το δίδυμο των κεντρικών αμυντικών στον Παναθηναϊκό. Αμεσα, μπλόκαραν ή έκοψαν ό,τι υπήρχε για να μπλοκάρουν ή να κόψουν. Σε ματς που ακριβώς μπροστά τους, πρωτίστως ο Ρουμπέν Πέρεθ και δευτερευόντως ο Τσέριν ήταν αδύναμοι κρίκοι στους συσχετισμούς του μεσαίου χώρου.
* Ο Ρέτσος και ο Ντόι, κιόλας από την πρώτη αψιμαχία φάνηκε πως είχαν αναγάγει σε "ζήτημα τιμής" να μη κάνει, άλλη μία φορά, ο Ιωαννίδης τα δικά του. Πράγματι, τον απενεργοποίησαν. Απλώς ο Ιωαννίδης δεν "πέφτει" (το ηθικό του) ποτέ. Και στην τουαλέτα να νομίζεις πως τον έχεις κλειδώσει, πάλι εκείνος θα βρει τον τρόπο. Είτε να σκοράρει είτε και να είναι αυτός εκεί στην πιο ξεκάθαρη "φάση νίκης" της αναμέτρησης.
Τρέχει τώρα μια σειρά αγώνων, μέσα από την οποίαν ο Αρης σιγά-σιγά αρχίζει να καταλαβαίνει πόσο καλή ομάδα μπορεί να είναι. Στη Νέα Φιλαδέλφεια, σε σχέση με το ντέρμπι στου Χαριλάου την Κυριακή η εικόνα είχε μία βασική ομοιότητα και μία βασική διαφορά. Η ομοιότητα έγκειται στην οργάνωση. Οσο άρτια ήταν και κόντρα στον ΠΑΟΚ. Με κεντρική φιγούρα κόντρα στην ΑΕΚ, τον πληθωρικό Μ'Βόντο. Η διαφορά έγκειται στην ψυχοσύνθεση. Την Τετάρτη ο Αρης παρουσιάστηκε λιγότερο πιεσμένος απ' όσο την Κυριακή, πιο άνετος με τη μπάλα, πεπεισμένος και αισιόδοξος.
Μολονότι ο Μήτογλου "σκέπασε" τον Λορέν, μολονότι ο Σουλεϊμάνοφ συχνά βρισκόταν περικυκλωμένος από αριστερό μπακ, αριστερό χαφ, αριστερό στόπερ και αριστερό εξάρι, κι όμως με κάποιον τρόπο οι επιθέσεις του Αρη ξετυλίγονταν πιο ωραίες στη ροή τους. Αβίαστες. Η ΑΕΚ την ίδια στιγμή, με βασική ιδέα τα χαμηλώματα (α λα Αραούχο) του Τσούμπερ ώστε να συμβούν τα πράγματα, έμοιαζε να "εκβιάζει" τις δικές της επιθέσεις. Στην ΑΕΚ, πιο πολύ διακρίνονταν οι ανασταλτικοί ποδοσφαιριστές. Το ανθρώπινο ανάχωμα Γένσον, ο "Κολοσσός" (που έλεγε ο Οτο για τον Δέλλα) Μήτογλου, τελεία.
Ακόμη πιο αξιοπρόσεκτο. Στο δεύτερο ημίχρονο, όταν η ΑΕΚ έφερε στο πεδίο βαρέα όπλα και επιχείρησε να αλλάξει την ισορροπία αυξάνοντας την ταχύτητα και την ένταση, και τότε ο Αρης, ενώ όντως πιέστηκε, ούτε κλείστηκε ούτε κρύφτηκε. Είχε έτοιμες τις λύσεις, και για αυτό το σενάριο. Πήγε με φιλοδοξία, κόντρα στη ροή που η ΑΕΚ θέλησε να επιβάλει. Και πιο πολύ από την ΑΕΚ, ήταν ο Αρης που πάλι έφτασε στις υποσχόμενες φάσεις. Τι είναι το αξιοπρόσεκτο; Οτι όλο αυτό στο δεύτερο μέρος κατεγράφη, δίχως να παρατηρηθεί στην πλευρά του Αρη έλλειμμα fitness. Λαμπάκι, δεν άναψε. Εκλεισαν το ματς, περίπου όσο ακμαίοι το ξεκίνησαν.
Πράγμα που δεν μπορεί να το πει κανείς, για τον Ολυμπιακό. Εδώ, λαμπάκια άναψαν. Το πλάνο, δεν υπήρχε όση βενζίνη χρειαζόταν για να υποστηριχθεί σε βάθος διάρκειας. Δεν σημαίνει ωστόσο, πως δεν ήταν ένα ενδιαφέρον πλάνο. Ο Κάρλος Καρβαλιάλ είναι οφθαλμοφανές πως αποζήτησε, όσα περισσότερα τρεξίματα ήταν το ανθρωπίνως εφικτό να έχει. Η ακριβής προσωποποίηση του πλάνου, ήταν ο Αλεξανδρόπουλος σε θέση-δέκα να πρεσάρει "δίχως αύριο". Συνολικά ο Ολυμπιακός προσήλθε στη μάχη, νοητικά έτοιμος να δράσει. Οχι να αντιδράσει. Να τρέξει το παιγνίδι. Οχι να τρέξει πίσω από το παιγνίδι.
Ευθύς εξαρχής ένιωθε, ο Ολυμπιακός, τουλάχιστον ισοδύναμος. Οπωσδήποτε, όχι υποδεέστερος. Συν τω χρόνω δε, όσο έβλεπαν πως οι δικές τους επιθέσεις περιείχαν πιο πολλήν ουσία (και, άρα, κίνδυνο για τον αντίπαλο), η ιδέα που έχτιζαν για τον εαυτό τους ήταν πως αυτοί είναι οι καλύτεροι στον αγωνιστικό χώρο. Το οποίον, επιστεγάστηκε με το γκολ. Η επιτυχία του Ολυμπιακού στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, είναι το συμπέρασμα που πήρε για το σπίτι. Οτι δύναται να υπάρξει χαίρι, και με μία ενδεκάδα στην οποία δεν είναι θέσφατο ότι πρέπει να περιλαμβάνονται no-matter-what ο Φορτούνης και ο Ντανιέλ Ποντένσε.
Ιδίως ο Ντανιέλ Ποντένσε, που δεν είσαι και τόσο μακρυά από την πραγματικότητα εάν σκεφτείς πως παίζει το ποδόσφαιρό του σαν να κοροϊδεύει την κοινωνία. Φυσικά, δεν τους ακυρώνεις μεν. Ούτε τον Ντανιέλ Ποντένσε ούτε (πώς είναι, άλλωστε, δυνατόν;) τον Φορτούνη. Απεξαρτάσαι δε. Στο πλάνο του προπονητή ο Ντανιέλ Ποντένσε και ο Φορτούνης (όπως κι ο Καμαρά) θα ήταν το αντίδοτο ποιότητας στο, αναμενόμενο να επέλθει, λιγόστεμα του καύσιμου. Αλλά βέβαια, πάντοτε στο ποδόσφαιρο πλάνα έχει και ο αντίπαλος προπονητής.
Η μία σκέψη του Φατίχ Τερίμ, στην ανάπαυλα, ήταν ο Ιωαννίδης-εννιάμισι. Οσο ξύλο έφαγε από τους ορκισμένους στόπερ, το 'φαγε. Το υπόλοιπο, θα το μάζευε ο Σπόραρ. Ο Ιωαννίδης πιο χαμηλά στο εξής, θα έπαιζε...λάιτ ξύλο με τον Ζοάο Καρβάλιο (και, αργότερα, με τον Καμαρά). Ωστόσο η σκέψη-αποκάλυψη "καθ' οδόν", αυτό που (συνδυαστικά με την ελαφρά οπισθοχώρηση του Ιωαννίδη) έκανε απτή διαφορά στις προωθητικές ενέργειες του Παναθηναϊκού για την ισοφάριση, σίγουρα ήταν ο Κώτσιρας-έξι. Λύση απόγνωσης ή λύση προμελετημένη, ο Κώτσιρας συμπεριφέρθηκε και λειτούργησε σαν "εξ επαγγέλματος" εξάρι. Μετουσίωσε.
Σημειώσαμε με αρκετή έμφαση τη Δευτέρα πως, μόνο και μόνο επειδή η ΑΕΚ είχε νικήσει στον Πειραιά, αυτό δεν ήταν "για πολύ τραλαλά". Ηλθε η Τετάρτη που το 0-0 με τον Αρη, είναι μάλλον επιτυχία της ΑΕΚ. Ναι, ο προπονητής έκανε το rotation που είχε κάνει και πέρυσι στον ημιτελικό με τον Ολυμπιακό (3-0). Υποτίθεται πως το έκανε επειδή έπεται ο Παναθηναϊκός. Οσο είμαι εις θέσιν να τον κατανοώ, ο Αλμέιδα θα το έκανε ό,τι και να έπεται. Αν το θυμάμαι καλά, πέρυσι το επόμενο (μετά τον Ολυμπιακό) ματς ήταν...ο Λεβαδειακός. Ο Αλμέιδα το κάνει, επειδή εννοεί πέρα ως πέρα τις αρχές του. Στη γλώσσα του, ένας hombre de honor. Στη γλώσσα μας, στην αργκό μας, ένας λογοτιμήτης.
Ο ατόφιος Αλμέιδα είναι "η καλύτερη πιθανότητα" της ΑΕΚ. Ηταν πέρυσι, όταν την οδήγησε στο νταμπλ. Παραμένει το ίδιο, και...τίποτα να μη κατακτήσει η ΑΕΚ εφέτος. Διότι στο ποδόσφαιρο, ένα νταμπλ είναι πολύ δύσκολο και πολύ απίθανο. Αλλά στο ποδόσφαιρο υπάρχει και κάτι, ακόμη πιο δύσκολο και πιο απίθανο από ένα νταμπλ. Το ριπίτ ενός νταμπλ.
