Το πρωί της Τρίτης (23/05) γύρω στις 11 με πήρε τηλέφωνο ένας φίλος ΠΑΟΚτσής για να με ψέξει επειδή αποκρύπταμε στο SDNA, την είδηση θανάτου ενός οπαδού της ΑΕΚ (σ.σ.: ναι έχω φίλους οπαδούς απ’ όλες τις ομάδες). Έμεινα εμβρόντητη. Πράγματι είδα την είδηση σε οπαδικές αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τη διασταύρωσα αρχικά μέσω του αρχηγείου της αστυνομίας, ενώ αμέσως μετά επικοινώνησα και με την ΠΑΕ ΑΕΚ.
Από την τελευταία ούτε μάσησαν τα λόγια τους, ούτε έγινε η παραμικρή νύξη για να αποκρύψω την είδηση έως ότου κριθεί το σημερινό αποτέλεσμα, που κρίνει έναν ακόμη τίτλο, κάτι που στη χώρα που φιγουράρει στο Νο 107 παγκοσμίως στην ελευθερία του Τύπου δεν θα ήταν σίγουρα πρωτοφανές και αυτό είναι προς τιμήν τους και γι’ αυτό κρίνω και σκόπιμο να το αναφέρω.
Άλλωστε, να επισημάνουμε ότι η ΠΑΕ ΑΕΚ πέραν της ευθύνης που έχει να παραδώσει υλικό από τις κάμερες ασφαλείας στην αστυνομία όταν και εφόσον της ζητηθεί από τις αρχές, δεν έχει ευθύνη για κάτι που διοργανώθηκε εκτός γηπέδου, άρα δεν έχει και κανένα λόγο να επικοινωνήσει τον θάνατο ενός οπαδού μία εβδομάδα μετά την συμπλοκή.
Αντιθέτως, οι συνάδελφοι μου, είχαν την ευθύνη να καλύψουν το γεγονός και όχι μόνο τα πανηγύρια για την κατάκτηση του πρωταθλήματος και δεν κρύβω ότι νιώθω τεράστια απογοήτευση και τρόμο για όλο αυτό.
Τρόμο όχι για το αν θα μου επιτεθούν οι οργανωμένοι της ομάδας που υποστηρίζω, επειδή αποκάλυψα μια πιθανή ανθρωποκτονία, αλλά για το γεγονός ότι φτάσαμε στο σημείο να κλείνουμε τα μάτια μπροστά στον θάνατο ενός ανθρώπου.
Χθες, λοιπόν όταν ενημερώθηκα για το συμβάν, υπήρξαν κάποιοι που με συμβούλεψαν «μην μπλέκεις». Δεν θα κρύψω για μία στιγμή το σκέφτηκα, όμως αμέσως μετά, κατέληξα ότι δεν θα μπορούσα να κοιμηθώ αν «έπαιρνα στο μαξιλάρι μου» όπως είχε πει και η ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, Μαρία Σπυράκη, για άλλο λόγο φυσικά, την είδηση θανάτου ενός ανθρώπου.
Μία πιθανή εξήγηση για την απόκρυψη της αλήθειας, είναι ότι φοβήθηκαν να αντιμετωπίσουν τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς, τους οποίους η φύση τους επαγγέλματος τους αναγκάζει να συναντούν συχνά και τα περιστατικά βίας κατά δημοσιογράφων μόνο σπάνια δεν είναι στη χώρα μας.
Μία άλλη εξήγηση είναι ότι αποφάσισαν να προστατεύσουν την ομάδα, αφού η συντριπτική πλειοψηφία είναι και φίλαθλοι της ΑΕΚ.
Βεβαίως, αν φοβούνταν μπορούσαν να γράψουν όλοι μαζί ταυτοχρόνως ή να δώσουν το ρεπορτάζ σε αστυνομικούς συντάκτες. Δεν το έκαναν όμως, προτίμησαν να αφήσουν να περάσει αθόρυβα η απώλεια ενός ανθρώπου, που είχε οικογένεια, είχε φίλους, είχε σύντροφο…
Αν πάλι αποφάσισαν να προστατεύσουν την ομάδα είναι λόγος για να αλλάξουν επάγγελμα, να κάτσουν σπίτια τους και «να πλένουν κανένα πιάτο» (ατάκα που μου πετούν πολύ συχνά όσοι νομίζουν ότι μειώνουν τη δημοσιογραφική οντότητα και επάρκεια επειδή είμαι γυναίκα). Εγώ και πιάτα πλένω και γράφω...
Αν βάζεις οτιδήποτε πάνω από την ανθρώπινη ζωή δεν αξίζεις να έχεις δημόσιο λόγο και να λες ότι υπηρετείς το λειτούργημα της δημοσιογραφίας.
Αν και στην πραγματικότητα αν κλείνεις τα μάτια σε μία πιθανή ανθρωποκτονία, βασικά δεν αξίζεις να λέγεσαι άνθρωπος έχεις γίνει τέρας, δεν του μοιάζεις απλώς…
