MENU

Ότι η ήττα γράφτηκε με το ίδιο σκορ (79-78) με εκείνη στη Λυών και κατόπιν τάιμ-άουτ με τον ίδιο παίκτη να αστοχεί στην τελευταία επίθεση έχει απλά και μόνο σημειολογική σημασία ή αφορά δεισιδαίμονες. Η ήττα είναι ήττα και η νίκη είναι νίκη με όποιο σκορ κι αν έρθουν ακόμη κι αν ο πρωταγωνιστής της «μοιραίας» φάσης είναι 100 φορές το ίδιο πρόσωπο. Εκτός αν κάποιος πιστεύει πως αν αντί για το σκορ του «Αστρομπάλ» η νίκη της Αρμάνι χθες στο ΟΑΚΑ είχε σημειωθεί με δύο πόντους διαφορά έπειτα από τρίποντο των Ιταλών στην τελευταία επίθεση δεν θα ήταν ξανά μια σκληρή ήττα ή ακόμη κι αν είχε έρθει με πιο πειστικό τρόπο. 

Εκείνο που πραγματικά μετρά είναι αν έγινε η καλύτερη επιλογή, αν εφαρμόστηκε σωστά το πλάνο κι αν σε γενικές γραμμές η ομάδα -παρά το τελικό αποτέλεσμα- τουλάχιστον πάλεψε και κυρίως βελτιώθηκε, δείχνοντας πως είναι σε σωστό δρόμο. 

Εν προκειμένω λοιπόν εκείνο που αυθορμήτως λέω από τη στιγμή που ο -κατά την ταπεινή γνώμη μου- σπουδαίος Νικ Καλάθης αστόχησε στο τελευταίο σουτ είναι πως τον λυπάμαι! Δεν μιλώ για οίκτο, αλλά για λύπη που προκαλείται για δύο λόγους: 

• Πρώτον διότι ο άνθρωπος κάνει τα πάντα, ακόμη και σπαθιά καταπίνει που λέει ο λόγος και εισπράττει -από πολλούς- το ανάθεμα για μια φάση που ορθά πήρε εκείνος, την εκτέλεσε άψογα ύστερα και δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό και τον ίδιο δεν κατέληξε στο καλάθι. 

• Δεύτερον γιατί ξανά και μολονότι οι Πράσινοι και αυτό το καλοκαίρι προσπάθησαν να βρουν παίκτες για να τον υποστηρίξουν, αγωνίζεται και πάλι για +36 λεπτά στη διάρκεια των οποίων σκοράρει, πασάρει, οργανώνει, κατεβάζει μόνος τη μπάλα, πιέζει στην άμυνα, παίζει αλλαγές, βάζει το σώμα στα ριμπάουντς, είναι ο 3ος ριμπάουντερ του Παναθηναϊκού και έχει το νου του ακόμη και να σκουπιστεί το παρκέ (συνέβη σε μια φάση να σπεύσει στο πίσω μέρος του γηπέδου ενώ το ματς είχε διακοπεί για βολές, όμως το παιδί με την σκούπα/παρκετέζα είχε ήδη κάνει τη δουλειά του). 

Ειλικρινά είναι κρίμα έπειτα από τέτοια προσφορά, ύστερα από τόσα πράγματα να τρώει το ανάθεμα επειδή η μπάλα δεν μπήκε στον στόχο. 

Θα πω το ίδιο και για τον Αργύρη Πεδουλάκη, σε ότι αφορά την τελευταία φάση για το ματς στη Λυών, πολύ περισσότερο δε για τη χθεσινή στο ΟΑΚΑ αλλά και την αντίδραση και τη διαχείριση του αγώνα με την Αρμάνι Μιλάνο. 

Ο Καλάθης, που για εμένα είναι η καλύτερη μεταγραφή της τελευταίας 5ετίας, ο καλύτερος παίκτης που πρόσθεσε ο ΠΑΟ επί ημερών Δημήτρη Γιαννακόπουλου και ο κορυφαίος παίκτης των Πράσινων τα τελευταία 4 χρόνια, επιπλέον ήταν χθες μακράν του δεύτερου ο καλύτερος και πιο «ζεστός» παίκτης του Παναθηναϊκού. Λογικό να του εμπιστευτεί ο Πεδουλάκης ξανά την τελευταία επίθεση και λογικό να το επαναλάβει άλλες 100 φορές αν χρειαστεί και εφόσον υπάρχουν τα δεδομένα που τώρα έχουν οι νταμπλούχοι. Ο Καλάθης με καθαρό μυαλό ζήτησε το σκριν για να βγάλει από «πάνω» του τον αθλητικό Μπελίγκα, έπαιξε «ένας εναντίον ενός» τον Μίτσοβ και τον πέρασε καθαρά, έκανε το σουτ που έχει άνεση και αυτοπεποίθηση να κάνει (floater) αφού είχε εως εκείνη τη στιγμή 4/4 αλλά η μπάλα -ίσως κι από την κόπωση των +36 λεπτών- είχε λίγη περισσότερη δύναμη, πήγε λίγο πιο ψηλά στο ταμπλό και δεν έπεσε στο διχτάκι αλλά στο σίδερο! Η επίθεση ήταν σωστή, ακολουθώντας το νόμο των πιθανοτήτων, εκτελέστηκε σωστά αλλά δεν βρήκε στόχο. 

Εκ του αποτελέσματος θα μπορούσαμε να πούμε ότι υπήρχε ανοιχτή πάσα στις 45 μοίρες στον Ράις, ο οποίος ελαφρώς επιδεικτικά μετά το τέλος της φάσης έκανε από τη θέση που περίμενε την πάσα ένα σουτ χωρίς μπάλα! Ή ότι στη θέση του Ράις θα μπορούσε να ήταν ο Φρεντέτ. Όμως ο ΠΑΟ δεν χρειαζόταν τριποντο και ο Ράις είχε 1/6 σουτ, αντίθετα με τον Καλάθη που είχε 4/4  floters και συνολικά 7/9 δίποντα, ενώ επίσης για να βρεθεί σε εκείνη τη θέση ο Φρεντέτ θα έπρεπε να κάνει εκείνος την επαναφορά και δεν είναι τόσο καλός πασέρ όσο ο Ράις. 

Και για να ολοκληρώσω την μετά Χριστό σεναριολογία, κάποιος τρίτος θα μπορούσε να πει ότι στην επαναφορά ο Ουάιλι έχει βρεθεί τετ-α-τετ σε… άδειο τέρμα αλλά ο Ράις δεν τον είδε. Όμως είναι μια επιλογή υψηλού ρίσκου και γιατί ο Ουάιλι δεν είναι ιδιαίτερα ποιοτικός παίκτης (παίζει χάρη στα αθλητικά προσόντα του) και γιατί δεν είναι εύκολη πάσα, όπως ίσως να θυμάστε από την πανομοιότυπη φάση του Καλάθη με τον Αντετοκούνμπο στην Εθνική στο ματς με τη Βραζιλία στην Κίνα. 

Εκείνο που είναι πιο κρίσιμο για τον Παναθηναϊκό είναι πως μολονότι μοιάζει να έχει πιο βαθύ ρόστερ και σε σχέση με την Αρμάνι χθες σίγουρα περισσότερες λύσεις, έχει σοβαρές αδυναμίες που πρέπει να καλύψει και φαίνεται πως ξανά θα τραβήξει το κάρο ο Καλάθης. 

Ο Τζίμερ Φρεντέτ είναι ένας χαρισματικός σουτέρ αλλά στην Ευρωλίγκα οι αδυναμίες του -επί του παρόντος- είναι πιο μεγάλες από όσα μπορεί να προσφέρει. Ο Αμερικανός δεν είναι απλά «τρύπα» στην άμυνα του Παναθηναϊκού, αλλά είναι τρύπα του όζοντος! Καλό θα είναι ο Πεδουλάκης -αν και είμαι βέβαιος ότι θα το έχει κάνει- και οι συνεργάτες του να δείξουν στον Φρεντέτ τις φάσεις στις τελευταίες άμυνες στο «Αστρομπάλ» αλλά και χθες στο ΟΑΚΑ για να αντιληφθεί ο Αμερικανός γιατί ο προπονητής του στο τελευταίο λεπτό του αγώνα πρεμιέρας με τον Ερυθρό Αστέρα έκανε εκείνον και τον Ρίον Μπράουν αλλαγές αλά χάντμπολ σε άμυνα και επίθεση, κάνοντας τον Φρεντέτ -τολμώ να υποθέσω, ίσως και να τον αδικώ- να γελά με τον συμπαίκτη του όταν περιμένει να μπει για 3η φορά στον αγωνιστικό χώρο. 

Με τον Φρεντέτ τόσο ευάλωτο στην άμυνα, τον Ρίον Μπράουν να μην έχει τις παραστάσεις και ο Πεδουλάκης να μην ρισκάρει τη χρησιμοποίηση του, τον Νίκο Παππά ανέτοιμο, τον Τζόνσον αναποτελεσματικό στην επίθεση και δύσκολο να παίξει ως 2αρι, και τον Ταϊρίς Ράις να στερείται ύψους, μοιάζει πως ο… κλήρος θα πέσει και πάλι στον Καλάθη. Μαζί και το ανάθεμα, χωρίς να έχει ευθύνη ο δυστυχής! 

Χθες ο Παναθηναϊκός, μολονότι άρχισε νωχελικά και λανθασμένα το ματς, αντέδρασε, προσαρμόστηκε στις ανάγκες του παιχνιδιού και χάρη στον Καλάθη που έκανε τα πάντα και τον Ουάιλι που με την ενέργεια του εκμεταλλεύτηκε τα κενά που άφηνε η άμυνα που επέλεξε ο Μεσίνα να παίξει η Αρμάνι, κατόρθωσε να ελέγξει το ματς στο κρίσιμο σημείο του και να αγγίξει τη νίκη, παρότι δεν έπαιζε καλά και είχε 1/17 τρίποντα μέχρι να σκοράρει άλλα δύο ο αρχηγός του. 

Ήταν λάθος, θεωρώ εξόφθαλμο, η αντιμετώπιση του δίδυμου Ροντρίγκεθ-Σκόλα στην αρχή. Μιλάμε για τους δύο καλύτερους παίκτες της Αρμάνι, που είναι προτεραιότητα να τους βγάλεις εκτός παιχνιδιού και τους αντιμετωπίζεις με τους δυο χειρότερους αμυντικούς σου. Φρεντέτ και Παπαγιάννης vs Ροντρίγκεθ, Σκόλα! Για έξι λεπτά οι δυο παίκτες του Μεσίνα έκαναν πάρτι και μάλιστα ξεκούραστα. 

Ο Πεδουλάκης αντιλήφθηκε πως η επιλογή ήταν βούτυρο στο ψωμί του Σέρχιο και του γερό-Σκόλα και άλλαξε το σχήμα, βάζοντας αθλητικό σέντερ (Ουάιλι ή κατά συνθήκη τον Τόμας) και καταλήγοντας στο φινάλε να παίζει μόνο με «μπαρουτοκαπνισμένους» από τέτοια ματς παίκτες (Καλάθης, Παπαπέτρου, Μήτογλου, Ράις και ενίοτε Τζόνσον) για να ανεβάσει την ένταση στην άμυνα. Ήταν μια κίνηση που έδωσε ώθηση στον Παναθηναϊκό, αν και στην επίθεση έχασε όλες τις αξιόπιστες λύσεις του (ο Τόμας έπαιξε 5 λεπτά στην τελευταία περίοδο χωρίς να πάρει σουτ, ο Φρεντέτ μόνο στα τελευταία 8’’ ο Παπαγιάννης μόνο τα πρώτα 4,5 λεπτά) και έμεινε μόνος ο Νικ Καλάθης! Ωστόσο κι έτσι πλησίασε σε μια νίκη που ουσιαστικά δεν θα άξιζε, και την οποία έχασε γιατί ενώ για 38.5 λεπτά κάλυψε την αδυναμία του στα ριμπάουντς, έχασε 5 στις τελευταίες δύο επιθέσεις της Αρμάνι, γιατί όταν πήρε δύο φορές τη διαφορά έκανε λάθη που απαγορεύονται σε αυτό το επίπεδο και τέλος διότι οι παίκτες του Μεσίνα -και ιδιαίτερα ο Μίτσοβ στο φινάλε- έβαλαν «μεγάλα» καλάθια τελειώνοντας το ματς με το αδιανότητο για εκτός έδρας ματς 14/26 από τα 6μ75. 

Ο Νικ κάνει τα πάντα, αλλά...