Το έγκλημα του Θεόφιλου Σεχίδη, του 24χρονου φοιτητή της Νομικής Σχολής ήταν ίσως το πιο αποτρόπαιο που είχε διαπραχθεί στην Ελλάδα. Ακόμη θυμάμαι καθαρά το όνομα του, τον τόπο και τον σάλο που είχε προκαλέσει με τους 5 φόνους του, ο συνομήλικος μου, το μακρινό 1996. Ήταν τόσο ειδεχθές το έγκλημα του και τα όσα ακολούθησαν!
Υπάρχουν κι άλλα αποτρόπαια εγκλήματα, όμως κανένα δεν ήταν μεταξύ τόσων πολλών εξ αίματος συγγενών και ούτε είχαν τον πρωτόγονο κανιβαλισμό του Σεχίδη. Το ότι φοιτούσε στη Νομική δε, πολλαπλασίαζε την έκπληξη.
Η υπόθεση της Πάτρας προκαλεί ακόμα μεγαλύτερο σοκ! Η μάνα είναι στη συνείδηση, την καρδιά και το μυαλό όλων κάτι το ιερό. Δεν διανοείται ανθρώπινος νους ότι μπορεί να υπάρξει μητέρα που θα σκεφτεί, θα σχεδιάσει, θα διαπράξει - με τον πατέρα των κοριτσιών να είναι «παρών» - τους φόνους που φέρεται και κατηγορείται να διέπραξε εκείνη, συνεχίζοντας ατάραχη τη ζωή της, παίζοντας θέατρο ακόμα και μπροστά σε κάμερες! Η τιμωρία της - αν αποδειχτεί η ενοχή της και κάτω από ποιες συνθήκες διαπράχτηκε το έγκλημα - θα πρέπει να είναι η υψηλότερη και παραδειγματική.
Και εδώ φθάνουμε στο ζητούμενο: Εδώ εδράζονται οι λόγοι που με οδήγησαν να γράψω τούτες τις γραμμές και να εκφράσω (μια ακόμη) άποψη επί της υπόθεσης που έχει συνταράξει το πανελλήνιο και σίγουρα όχι μόνο.
Οι εικόνες έξω από το σπίτι που έζησαν, όσο κι ο,τι μπορεί να έζησαν, τα τρία κοριτσάκια είναι επίσης σοκαριστικές και τρομακτικές. Και γιατί πλήθος κόσμου, ανάμεσα στο οποίο και κάποιοι με παιδάκια στο χέρι, εκδήλωσε ζωώδη ένστικτα αλλά και διότι η πλειονότητα ένιωσε την ανάγκη να ικανοποιήσει το «κοινό» της στα social media. Δυστοπία!
Αν είχα συγκλονιστεί από την υπόθεση της δολοφονίας, οι σκηνές από την γειτονιά της Πάτρας, που θύμιζαν αμερικάνικο Νότο με τους κουκουλοφόρους της Κου Κλουκ Κλαν να στήνουν κρεμάλες, με κατέθλιψαν και με συντάραξαν…
Η καταγεγραμμένη στον τοίχο απαίτηση: «Θάνατος στους παιδοκτόνους» με τα κινητά τηλέφωνα υψωμένα για να μεταδοθεί live ή σε stories η οργή μας; Για να καταγραφεί σε εικόνα η επιθυμία/απαίτηση για λιντσάρισμα μέχρι θανάτωσης της αδίστακτης, ψυχρής, δολοφόνου;
Νομιμοποίηση ανάλογων σκοτεινών και δολοφονικών ενστίκτων μας στο όνομα της δικαίωσης των ψυχών των τριών παιδιών που (ακόμη φέρεται να) τους αφαίρεσε τη ζωή η μάνα.
Από αυτή τη φρικαλέα υπόθεση δεν νιώθω οργή και μίσος για τη μάνα. Για αυτό το ανθρωπόμορφο τέρας, αν θέλετε κι αν τεκμηριωθεί η ενοχή της.
Αισθάνομαι απύθμενη θλίψη για τα τρία αθώα και γλυκά ζευγάρια μάτια που δεν είδαν τις ομορφιές της ζωής.
Κι αισθάνομαι βαθύτατη λύπηση για τη δυστυχία και την κενή από υπέροχα συναισθήματα καρδιά του ανθρώπου που μπόρεσε να σκεφτεί, να σχεδιάσει, να οργανώσει και να εκτελέσει τέτοιο έγκλημα. Γιατί δεν υπάρχει πιο υπέροχο πράγμα στη ζωή από το να αγαπιέσαι και κυρίως να αγαπάς. Να παίρνεις αλλά πρωτίστως να δίνεις αγάπη.
Και επίσης αισθάνομαι ανησυχία για τα αντανακλαστικά της συντεταγμένης Πολιτείας μας και τους οργίλους αναμάρτητους, αδέκαστους συνανθρώπους μας. Σε ό,τι αφορά την πρώτη για τους Κοινωνικούς Λειτουργούς, Ιατροδικαστές και όλους όσοι αν δρούσαν σωστά και υπεύθυνα θα είχαν γλιτώσει μια, δύο ίσως και τρεις ζωούλες. Για τους δεύτερους διότι όταν απελευθερώνεις ενόρμηση θανάτου, το «ανθρωπόμορφο τέρας» που λιθοβολείς, καθρέφτης σου είναι και σου μοιάζει. Αυτά!
