Το εμπόριο ονείρων στην ΑΕΚ τελείωσε το 2013...

Για το ευρύτερο πλαίσιο των αλλαγών που έχουν γίνει στην ΑΕΚ από το 2013 μέχρι και σήμερα και το πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν εκτός από το γήπεδο, να αρχίσει να δημιουργείται αυτό που δημιουργείται και στα Σπάτα, γράψαμε από νωρίς σήμερα στο SDNA.

Ωστόσο για τους 1000 και βάλε που σήμερα είχαν το δικαίωμα βάσει σταδίου αδειοδότησης και την ευκαιρία, να βρεθούν στο πρώτο επίσημο ματς της ΑΕΚ στο Σεραφείδειο, υπάρχει το πριν και το μετά από αυτό. Για μένα προσωπικά τίποτα δεν είναι το ίδιο.

Κατάλαβα σε μια στιγμή, πως 19 χρόνια τώρα δε πάω στο γήπεδο να δω την ΑΕΚ. Πάω σε ένα γήπεδο να δω έναν αγώνα της ΑΕΚ. Και σήμερα κατάλαβα πως ακόμη και σε αυτό που υποτίθεται πως είναι γηπεδούχος, είναι μια ξένη, απλά φιλοξενούμενη. Για την ακρίβεια το κατάλαβα πιο έντονα από ποτέ, γιατί σαφώς όλοι το νιώθουμε έτσι κι αλλιώς.

Σήμερα κατέβηκα από το αμάξι και περπάτησα στην οδό Καππαδοκίας στη Φιλαδέλφεια. Αυτό έχει φτιάξει ο Μελισσανίδης έξω από τη κεντρική είσοδο του Σεραφείδειου. Αυτό ακριβώς. Η εξωτερική εικόνα φέρνει στο μυαλό ακριβώς αυτό, νιώθεις πως βρίσκεσαι εκεί και μετά ακολουθούν τα άλλα.

Κάθεσαι έξω από ένα γήπεδο που δεσπόζουν τα σύμβολα της ΑΕΚ και βλέπεις να έρχεται κόσμος. Μεγάλοι, μικροί, άνδρες, γυναίκες, διάφορες ηλικίες. Με τα κασκόλ τους. Βλέπεις γνωστούς. Πολλούς γνωστούς. Μιλάς μαζί τους για την ΑΕΚ, έξω από το γήπεδο σου. Από το κοινό σου σπίτι με όλους αυτούς.

Για κάμποση ώρα πριν το ματς της ΑΕΚ Β΄με τον Ηρόδοτο και κάμποση ώρα μετά, ναι, ήμουν στην οδό Καππαδοκίας, έξω από τη θύρα 18 του «Νίκος Γκούμας», έβλεπα και μιλούσα με τους δικούς μου ανθρώπους, στο σημείο που αποτελεί το κοινό σημείο αναφοράς για της ζωές μας. Το γήπεδο της ΑΕΚ. Για την ακρίβεια ένα από τα δύο γήπεδα της ΑΕΚ. Όμως ο τρόπος που συνέλαβε το μυαλό του διοικητικού ηγέτη της ΑΕΚ την ιδέα της εικόνας που ήθελε για το Σεραφείδειο και ο τρόπος που το υλοποίησε, κατάφερε να σε κάνει να νιώσεις πως ήσουν ήδη στην οδό Καππαδοκίας.

Κατάφερε να σε κάνει να καταλάβεις, πως έχεις χάσει 19 χρόνια από τη σχέση ζωής με την ΑΕΚ. Πως ακόμη και οι πιο έντονες στιγμές που έχεις ζήσει σε αυτά τα 19 χρόνια εξορίας, δεν είναι τίποτα μπροστά σε μια στιγμή στην οποία απλά φτάνεις και στέκεσαι έξω από το γήπεδο της ΑΕΚ.

Καταλαβαίνεις πως 19 χρόνια τώρα, ένα μεγάλο κομμάτι της ταυτότητας σου ως ΑΕΚτζής απλά είναι κάπου χωμένο και κρυμμένο καλά. Το έχεις χάσει σε αυτά τα 19 χρόνια, τίποτα δε μπορεί να σου το δώσει πίσω, εκτός μόνο από το να επιστρέψεις εκεί που αυτό το κομμάτι της ταυτότητας σου γεννήθηκε, διαμορφώθηκε κι ολοκληρώθηκε.

Αυτές τις στιγμές καταλαβαίνεις πως δε πρέπει να διστάζεις να πεις, πως τίποτα δε πρέπει να σε κάνει να διστάζεις να πεις, ότι ακόμη κι αν το μοναδικό που θα είχε γίνει στην ΑΕΚ από το 2013 μέχρι σήμερα, ήταν το γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια, το προπονητικό και το Σεραφείδειο, θα ήταν και πάλι η πιο σημαντική περίοδος στη νεώτερη ιστορία της ΑΕΚ. Ακόμη κι αν δεν υπήρχαν οι τίτλοι, οι σημαντικές ευρωπαϊκές παρουσίες και η επιστροφή στο Champions League. Πόσο μάλλον που υπάρχουν κι αυτά.

Το μόνο σίγουρο είναι πως αυτοί που μεσημεριάτικα Τετάρτη, πήραν το δρόμο για εκεί, αυτό το καταλαβαίνουν καλά. Κι απλά ήθελαν να το επιβεβαιώσουν μέσα τους, με την αίσθηση που περιέγραψα πιο πάνω. Και ήξεραν καλά, γιατί όταν εμφανίστηκε ο Μελισσανίδης πριν το ματς, να διασχίζει το γήπεδο για να πάρει θέση στην εξέδρα, τον αποθέωσαν. Δε χρειάζεται να φοβάται να το πει κανείς... Η αλήθεια δεν είναι κακό πράγμα.

Ξέρουν πως σε αυτά τα εννιά χρόνια, έγιναν και συνεχίζουν να γίνονται τα πάντα όλα. Όλα όσα είναι υπερ-απαραίτητα για το μεγαλείο της ΑΕΚ σε βάθος δεκαετιών. Όλα όσα προβληματίζουν τους αντιπάλους της και τη βαράνε αλύπητα με κάθε τρόπο, είτε πηγαίνει, είτε δε πηγαίνει καλά στο γήπεδο.

Τα ξέρουν όλα αυτά όσοι ήταν στο Σεραφείδειο σήμερα και πάρα πολλοί ακόμη. Ειδικά όσοι το συναίσθημα της οδού Καππαδοκίας, εξώ από το γήπεδο στα Σπάτα, το ξέρουν και είναι μέρος του εαυτού τους. Υπάρχουν και πολλοί που δε το ξέρουν λόγω ηλικίας και θα χρειαστεί να περάσει λίγος, πολύ λίγος καιρός ακόμη, για να το νιώσουν για πρώτη φορά και να καταλάβουν τη διαφορά. Τότε θα πάρουν όλες τις απαντήσεις στις αγωνίες και τις ανησυχίες τους για την ΑΕΚ και το πόσο ανταγωνιστική θα είναι στη συνέχεια. Και θα καταλάβουν γιατί τη τελευταία τετραετία το κύριος βάρος των προσπαθειών έπεσε εκεί.

Σε μια στιγμή μόνο θα δοθούν αυτές οι απαντήσεις. Τη στιγμή που θα αντικρίσεις την «ΟPAP Arena – Αγιά Σοφιά» όταν θα πας για το πρώτο ματς της ΑΕΚ εκεί. Ο Θεός να μας Αξιώσει να είμαστε όλοι εκεί να το ζήσουμε. Πολύ λίγο έμεινε.

Είναι σαφέστατο πλέον: Το εμπόριο ονείρων στην ΑΕΚ τελείωσε το 2013... Από τότε τα λόγια αργά ή γρήγορα, γίνονται πράξεις.