Η αποχαιρετιστήρια δήλωση Γραμμένου στην ουσία αποτυπώνει και το πραγματικό πρόβλημα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο πρόεδρος της ΕΠΟ παραδέχεται ότι έκανε λάθος που δεν μπόρεσε να πείσει τους τέσσερις ιδιοκτήτες των μεγαλύτερων ομάδων της χώρας να συνεννοηθούν.
Το κλίμα ακραίας τοξικότητας ήταν ο βασικός ανaσταλτικός παράγοντας. Όμως το ζήτημα δεν απασχολεί το ελληνικό ποδόσφαιρο μόνο σήμερα, αλλά και διαχρονικά.
Ασφαλώς και οι ιδιοκτήτες αυτών των τεσσάρων μεγάλων ομάδων έχουν αντιτιθέμενα συμφέροντα. Οπότε η συνεννόηση είναι δύσκολη. Όμως το να υπάρξει ένα πλάνο ανάπτυξης του ελληνικού ποδοσφαίρου και αξιοπιστίας του προϊόντος είναι αυτονόητο σε κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα.
Όταν οι μεγαλομέτοχοι των ΠΑΕ αντιμετωπίσουν το ποδόσφαιρο όπως τις υπόλοιπες εταιρίες τους, η εικόνα θα αλλάξει. Αν είχαν μοναδικό στόχο την κερδοφορία, θα ήταν υποχρεωμένοι να καθίσουν σε ένα τραπέζι και να φτιάξουν από την αρχή τα δεδομένα.
Δυστυχώς στην Ελλάδα το ποδόσφαιρο λειτουργεί ως ένας πυλώνας επιρροής απέναντι στην πολιτική και στην κοινωνία. Είναι κάτι σαν πάρεργο για τους επιχειρηματίες, οι οποίοι σε ορισμένες περιπτώσεις κάνουν το κέφι τους και σε άλλες το χρησιμοποιούν ως εφαλτήριο κοινωνικής ανέλιξης.
Υπάρχει και κάτι άλλο: Οι πάντες παραδέχονται ότι το πρόβλημα πρέπει να το λύσουν οι Big 4. Γιατί οι άλλες ομάδες λειτουργούν ως παρελκόμενα. Όταν αυτονομηθούν, τότε και μόνον τότε θα υπάρξουν δραστικές παρεμβάσεις και θα αλλάξει το τοπίο. Ειδικά αν πάψει να υφίσταται η παρεμβατική κρατική πολιτική, έτσι όπως διαμορφώθηκε την τελευταία διετία.
