Κάθε παραμύθι έχει μικρές, μικρές λεπτομέρειες. Συνήθως περνούν αδιάφορες. Εκείνες είναι που βοήθησαν να ζήσουν εκείνοι καλά κι εμείς καλύτερα, εκείνες είναι που διαμόρφωσαν την ιστορία, εκείνες που θα άλλαζαν το φινάλε αν ήταν διαφορετικές. Τι θα γινόταν αν η σταχτοπούτα είχε πρησμένο πόδι την ημέρα που πήγε ο πρίγκιπας με το γοβάκι; Πώς θα τελείωνε η ιστορία της κοκκινοσκουφίτσας αν ο κυνηγός είχε σταματήσει νωρίτερα για τσιγάρο και δεν άκουγε τις φωνές από το σπίτι της γιαγιάς; Τι θα συζητούσαμε σήμερα αν το Λαύριο απλώς είχε χάσει την άνοδο σε εκείνο το σουτ του Ιβάν Βουκαντίνοφ στην εκπνοή; Και πώς θα φτιάχναμε την ιστορία του Χρήστου Σερέλη, αν είχε απολυθεί το Νοέμβριο του 2015;
«Η τύχη παίζει ρόλο στα πάντα στην ζωή μας, αλλά με την τύχη μόνο κανένας δεν κατάφερε τίποτα! Χάσαμε την άνοδο από ένα σουτ, από τα 10 μέτρα σε νεκρό χρόνο και ήμασταν άτυχοι», θυμάται ο Χρήστος Σερέλης, ο οποίος το 2015 έκλεισε δέκα συνεχόμενα χρόνια ως πρώτος προπονητής στο Λαύριο. Σήμερα, έχει συμπληρώσει 13 και συνεχίζει… Κάποιοι τον χαρακτήριζαν ως τον Αρσέ Βενγκέρ της Ελλάδας, άλλοι τον παρομοιάζουν (φυσικά σε υποδεέστερη κλίμακα) με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ωστόσο η ιστορία του είναι ακόμα πιο ξεχωριστή και αυθεντική. Και το προ τριετίας καλοκαίρι ήταν κομβικό, ώστε το παραμύθι να συνεχίζεται.
Παράθυρο με θέα!
Το Λαύριο των μεταλλείων, το Λαύριο των βιομηχανιών, το περιβαλλοντικά επιβαρυμένο Λαύριο, το μέχρι εσχάτως αποκομμένο από την υπόλοιπη Αττική, είχε πάντα μια ιδιαίτερη γεωγραφική θέση. Δεν υπήρξε τουριστικός πόλος έλξης, δε θα γίνει ποτέ – λόγω ρύπανσης – καλοκαιρινό θέρετρο και για χιλιάδες ανθρώπους θα παραμένει μια ανάμνηση που θα προσπαθούν να αποβάλλουν. Η θέα στη Μακρόνησο θα θυμίζει ορισμένες από τις μελανότερες στιγμές στην ιστορία της Ελλάδας, ωστόσο μερικές φορές είναι όλες οι αντιξοότητες που σε κάνουν να αγαπήσεις περισσότερο τον τόπο σου.
Για τον Χρήστο Σερέλη, το Λαύριο είναι ο τόπος του και η ανάπλασή του την τελευταία πενταετία είναι η περηφάνια του. «Το Λαύριο είναι μία παραθαλάσσια πόλη, η οποία προσπαθεί να ορθοποδήσει κι αυτή μέσα στην τεράστια κρίση που έχει πλήξει την χώρα», θα πει για την πόλη στην οποία γεννήθηκε, μεγάλωσε και άρχισε να παίζει μπάσκετ. Την πόλη που υπηρετεί και επαγγελματικά, καθότι έχει αποφοιτήσει από το πολυτεχνείο της Πάτρας και εργάζεται στο Ο.Λ.Λ. στη θέση του μη εκτελεστικού μέλους, εκπρόσωπος των εργαζομένων ΟΛΛΑΕ.
Το παραμύθι του ξεκινάει στα μέσα της δεκαετίας του ’80, όταν στα εφηβικά του χρόνια άρχισε να παίζει μπάσκετ. «Η παρέα μετά ή πριν από το φροντιστήριο κατέληγε στο γήπεδο για να παίξουμε και να τον ευχαριστηθούμε. Σε χαμηλές κατηγορίες τότε, Γ’ ΕΣΚΑ. Μετά την έκρηξη του Ευρωμπάσκετ του 1987 ασχοληθήκαμε όλοι πιο έντονα με την ομάδα στο Λαύριο. Προσωπικά είχα και λίγο παραπάνω τρέλα με την προπονητική, όπου ανέλαβα την ομάδα», θυμάται ο 44χρονος σήμερα προπονητής του Λαυρίου, ο οποίος έφυγε μόνο για την τετραετία που σπούδασε στην Πάτρα, πόλη στην οποία παντρεύτηκε κι έφτιαξε την οικογένειά του.
Στο Λαύριο θα επέστρεφε τα πρώτα χρόνια της προηγούμενης δεκαετίας. Από το 2003 καταχωρημένος τα… βιβλία του συλλόγου και σε μια από τις πρώτες καρέκλες στην άκρη του πάγκου. Όχι, όμως, στην πρώτη. Όχι ακόμα!
Λαύριο για πάντα!
Τώρα που το Λαύριο φιγουράρει στην τέταρτη θέση της βαθμολογίας, τώρα που έχει κερδίσει ΑΕΚ και ΠΑΟΚ, τώρα που έφτασε πολύ κοντά στη νίκη της δεκαετίας απέναντι στον Παναθηναϊκό, ο Χρήστος Σερέλης είναι παντού. Ξεκαθαρίζει ότι για να φύγει από το Λαύριο, πρέπει να τον διώξουν, τη στιγμή που παραδέχεται ότι έχει φιλοδοξίες και θα ήθελε κάποια στιγμή να δοκιμάσει την τύχη του ψηλότερα. Ποιος μπορεί να τον κατηγορήσει; Πριν 13 χρόνια η ιστορία ήταν διαφορετική. Και, φυσικά, μέσα σε αυτά τα 13 χρόνια υπήρξαν δεκάδες σκαμπανεβάσματα και αμέτρητες δύσκολες στιγμές που δεν έφταναν να γίνουν είδηση σε εφημερίδες ή ιστοσελίδες.
«Τη σεζόν 2004-05 ήμουν βοηθός του Αντρέα Πολέμη ο οποίος αποχώρησε από την ομάδα πέντε αγωνιστικές πριν από τη λήξη του πρωταθλήματος της Γ’ Εθνικής και τότε η διοίκηση μου ζήτησε να αναλάβω να τον αντικαταστήσω προσωρινά . Ανέλαβα για πέντε ματς και είμαι ακόμα εδώ», διηγείται κυνικά, με το Λαύριο να παλεύει ενίοτε με τους δαίμονες που εμφανίζονται σε ερασιτεχνικές ομάδες. «Ο Χρήστος κράτησε την ομάδα όταν είχαμε οικονομικά προβλήματα και πάλευε τσάμπα», θα πει για εκείνον ο νυν πρόεδρος της ομάδας Γιάννης Ψαράκης και με σταθερή νοοτροπία και φιλοσοφία, θα έφερνε τις επιτυχίες.
Το 2007 ήταν η χρονιά που το Λαύριο πανηγύρισε την άνοδο στη Β’ Εθνική. Το 2010 πανηγύρισε την άνοδο στην Α2 κατηγορία. Το 2014 γλίτωσε στις τελευταίες αγωνιστικές τον υποβιβασμό και το 2015… Τότε, άρχισαν το παραμύθι να γίνεται καλύτερο! Στις 14 Μαρτίου το Λαύριο θα χάσει μέσα στην έδρα του από τη Λιβαδειά. Την επόμενη αγωνιστική θα χάσει στη Λευκάδα από τη Δόξα και λίγο πιο κάτω στο δρόμο θα ηττηθεί και από τον Αετό. Ο Αρκαδικός είχε προσπεράσει στη βαθμολογία και η δεύτερη θέση παρέμεινε για την ομάδα του Χρήστου Σερέλη τόσο κοντά, αλλά και τόσο μακριά…
Η ανατροπή ήρθε τον Σεπτέμβριο. Ο ΚΑΟΔ δηλώνει αδυναμία να συμμετάσχει στην Α1 και το Λαύριο είναι η πρώτη επιλαχούσα ομάδα. «Γνωρίζαμε ότι η ομάδα της Δράμας βρισκόταν στην προσπάθεια εύρεσης επενδυτών μέχρι τις 21/8 και ότι αν δεν γινόταν κάτι τέτοιο θα ήμασταν η ομάδα που θα τους αντικαθιστούσε στη Basket League. Γι’ αυτό κάναμε ορισμένες κινήσεις, ώστε να είμαστε προετοιμασμένοι», θα πει τότε ο Σερέλης, ο οποίος στο ρόστερ των έντεκα Ελλήνων παικτών θα προσθέσει καλούς και οικονομικούς Αμερικανούς, κάτι που συμβαίνει σχεδόν κατά βάση κάθε χρόνο. Για όσους αναρωτιούνται, οφείλεται – πέρα από την ικανότητα επιλογής - σε μεγάλο βαθμό στις άριστες σχέσεις που έχει με πολύ πετυχημένο μάνατζερ του χώρου του μπάσκετ.
Το πρώτο του διάστημα στην Α1 δε θα ήταν μια… βόλτα στο πάρκο. Ούτε στο λιμάνι του Λαυρίου. Πρόκειται για ακόμα μια λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά σε ένα παραμύθι και ο Χρήστος Σερέλης είχε πλήρη επίγνωση πόσο διαφορετικά θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα. «Πιστεύω έπαιξε ρόλο το γεγονός πως κατάγομαι από το Λαύριο και η πίστωση χρόνου που είχα ήταν μεγαλύτερη απ’ ότι συνήθως στους προπονητές, λόγω του εξαιρετικού κλίματος που υπήρχε και υπάρχει μεταξύ διοίκησης, τεχνικού επιτελείου και παικτών».
Το Λαύριο αποκλείστηκε στο κύπελλο από ομάδα Α2, έστω κι αν αυτή ήταν ο Φάρος που στην πορεία έφτασε στον τελικό. Είχε χάσει τρία από τα τέσσερα παιχνίδια (σ.σ. στην πορεία θα έχανε και το τέταρτο με την ιστορία της επανάληψης του αγώνα με την Κηφισιά) και στις 8 Νοεμβρίου έπαιζε στο ΣΕΦ. Το Λαύριο ηττήθηκε με 108-39. Ποια ομάδα θα κρατούσε τον προπονητή της; Ποια ομάδα με ρεκόρ 1-3, με αποκλεισμό στο κύπελλο και συντριβή 69 πόντων δε θα του έδειχνε την πόρτα της εξόδου; Ποια ομάδα δε θα χρησιμοποιούσε τις λέξεις «κορεσμός» ή «ανεπαρκής», ώστε να προχωρήσει παρακάτω; Το έκανε το Λαύριο.
Έτσι έφτιαξε το παραμύθι του. Έτσι έφτιαξε το παραμύθι και του Χρήστου Σερέλη. Με πίστη, με υπομονή, με επιμονή, με αυτοθυσία, με αγάπη, αλλά και με τύχη. Έτσι είναι στα παραμύθια. Δεν είχε τύχη η Σταχτοπούτα; Δεν είχε τύχη η Κοκκινοσκουφίτσα; Μόνο τα τρία γουρουνάκια τα λες… άτυχα, αφού για να γλιτώσουν απ’ το λύκο στριμώχτηκαν όλα μαζί σε ένα δυάρι!