Στα μέσα Σεπτεμβρίου ασφαλή συμπεράσματα δεν έβγαλε κανείς. Στα μέσα Σεπτεμβρίου κανείς δεν πήρε τη Euroleague, κανείς δεν πήρε το πρωτάθλημα, κανείς δεν απέτυχε.
Στα μέσα Σεπτεμβρίου όμως, ο καθένας μπορεί να δει πράγματα από τις ομάδες. Το κατά πόσο είναι στο επίπεδο που θα θέλανε οι προπονητές τους αυτή την εποχή, σε τι βαθμό έχουν ενσωματωθεί οι νέοι παίκτες στην φιλοσοφία του προπονητή τους και φυσικά στο αν υπάρχουν αλλαγές στην αγωνιστική τους «ταυτότητα» σε σχέση με την περασμένη σεζόν.
Ο Παναθηναϊκός ολοκλήρωσε τις υποχρεώσεις του στην Κύπρο και το τουρνουά «Νεόφυτος Χανδριώτης» με τον καλύτερο τρόπο. Ο Εργκίν Αταμάν είχε την ευκαιρία ν «τεστάρει» τους παίκτες του σε δύο πολύ δυνατά φιλικά, επιπέδου Euroleague και να βγάλει τα… εποχικά συμπεράσματά του. Για τη δουλειά που έχει γίνει μέχρι σήμερα, αλλά και τη δουλειά που πρέπει να γίνει.
Σαφώς και στα αρνητικά το γεγονός ότι δεν είχε στη διάθεσή του τους Παναγιώτη Καλαϊτζάκη και Κώστα Αντετοκούνμπο (ενώ εκτός του χθεσινού παιχνιδιού έμεινε και ο Κέντρικ Ναν), αλλά την ίδια ώρα με τρεις παίκτες εκτός φάνηκε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο το μεγάλο φετινό «όπλο» των πρωταθλητών Ευρώπης. Το πολύ μεγάλο ρόστερ που έχει στη διάθεσή του ο Εργκίν Αταμάν που του δίνει τη δυνατότητα να κάνει ότι θέλει μέσα στο παιχνίδι και να προσαρμοστεί απέναντι σε κάθε αντίπαλο και σε κάθε σχήμα.
Σαφέστατα οι προβολείς πέφτουν στις μεταγραφές και τα μεγάλα ονόματα του Παναθηναϊκού, αλλά το σημαντικότεροι στοιχείο (κατά την ταπεινή μας άποψη) είναι αυτό. Το βάθος στον πάγκο και η διαχείρισή του.
Ευλογία ή κατάρα;
Η απάντηση είναι ξεκάθαρη και είναι η πρώτη. Ο Παναθηναϊκός φέτος το καλοκαίρι με, μόλις, τρεις μεταγραφικές κινήσεις κατάφερε να κάνει μια απίστευτη αναβάθμιση στον ρόστερ του σε όλα τα επίπεδα. Και ποσοτικά και ποιοτικά. Οι «πράσινοι» έχουν στο ρόστερ τους 15 παίκτες οι οποίοι είναι πανέτοιμοι να βοηθήσουν σε Ελλάδα και Ευρώπη και παράλληλα οι μεταγραφές ενός εκ των κορυφαίων γκαρντ της Euroleague (Λορένζο Μπράουν) αλλά και δύο εξαιρετικών παικτών από το ΝΒΑ (Τσεντί Οσμάν και Ομέρ Γιούρτσεβεν) τους έχουν ανεβάσει κατακόρυφα επίπεδο και ποιότητα.
Κάτι που φάνηκε και στην Κύπρο. Ο Εργκίν Αταμάν έχει τη δυνατότητα να παίζει όπως και ότι.. θέλει. Με κανονικά σχήματα, με κοντά σχήματα, με ψηλά σχήματα. Και αυτό είχαμε την ευκαιρία να το δούμε και τις δύο προηγούμενες ημέρες. Σχήματα με τρεις κοντούς, σχήματα με δύο κοντούς και κλασσικό τριάρι, σχήματα χωρίς κλασσικό πεντάρι, σχήματα ακόμα και με τέσσερις ψηλούς. Την πεντάδα δηλαδή που έριξε στο παρκέ κατά τη διάρκεια της χθεσινής αναμέτρησης με τη Μακάμπι, όπου είχε στο «1» τον Σλούκα, στο «2» τον Παπαπέτρου, στο «3» τον Οσμάν, στο «4» τον Χουάντσο και στο «5» τον Γιούρτσεβεν.
Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό αυτό είναι κάτι που αποτελεί… ευλογία για κάθε προπονητή. Να έχει στη διάθεσή του 15 παίκτες τέτοιου επιπέδου και να τους χρησιμοποιεί με όποιον τρόπο θέλει. Παράλληλα όμως υπάρχει και ένας… κίνδυνος. Οι ισορροπίες. Πως θα μοιραστεί ο χρόνος, πως θα μοιραστούν οι ρόλοι και τι θα γίνει ακόμα και στις εγχώριες διοργανώσεις όπου ο Εργκίν Αταμάν θα πρέπει να κόψει έναν από τους 8 και εν συνεχεία να κόβει και έναν από τους 7. Αλλά αυτό είναι θέμα του προπονητή. Και η λογική λέει πως ένας τέτοιος προπονητής, μια τέτοια προσωπικότητα δεν θα έχει πρόβλημα να διαχειριστεί μια τέτοια κατάσταση. Μια κατάσταση την οποία επιζητά, την οποία έχει διαχειριστεί και στο παρελθόν και αποτελεί… όνειρο για κάθε προπονητή που θέλει να πετύχει.
