MENU

Κάθε φορά που βιώνουμε ένα τραγικό συμβάν, είτε αυτό είναι ο θάνατος κάποιου οικείου μας προσώπου είτε ο αναπάντεχος χαμός ενός δημόσιου προσώπου (νεαρού κατά βάση και "κοινώς αποδεκτού"), πέφτουμε σε περισυλλογή.

Αναρωτιόμαστε αν αξίζει ν' ασχολούμαστε με τις μικρότητες της καθημερινότητάς μας, τις εντάσεις, τα νεύρα και τους καυγάδες "δι' ασήμαντον αφορμήν", τη μικροπολιτική εθελοτυφλία και τους οπαδικούς φανατισμούς. 

Και πάντα -μα πάντα- αποφασίζουμε και διατάζουμε (τον εαυτό μας) ν' αφήσει όλες αυτές τις μικροψυχίες στην μπάντα και ν' αρχίσει επιτέλους ν' ασχολείται με τα σημαντικά: να δρα με γνώμονα το οικουμενικό συμφέρον, να αγαπάει, να νοιάζεται και να φροντίζει τα πρόσωπα που γεμίζουν τη ζωή του, να ζει την κάθε στιγμή σαν να 'ναι η τελευταία. Carpe Diem. 

Κι ύστερα από δυο τρεις βδομάδες το ξεχνάμε. 

Όχι, δεν είναι παράδοξο, ούτε (εκούσια) υποκριτικό. Διότι απλούστατα αυτή είναι η ανθρώπινη φύση. Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της οποίας είναι η κοντή μνήμη. Και η υποσυνείδητη "προσταγή" που δίνουμε άπαντες στον ιππόκαμπο του εγκεφάλου μας να παραχώνει όσο πιο βαθιά γίνεται τις δυσάρεστες αναμνήσεις. Ή έστω να τις μεταλλάσσει, να τις ωραιοποιεί, να τις απαλύνει.

Πλημμύρισαν από χθες βράδυ τα σόσιαλ από σπαραξικάρδια ποστ για τον χαμό του Μπάλντοκ. Απ' όλες τις ομάδες, αλλά, κυρίως, από τους οπαδούς τους. Διάβασα εξόχως συγκινητικές αναρτήσεις από λογαριασμούς που στο γιούζερ νέιμ τους περιείχαν κάποια gate (7, 21, 4, δεν έχει σημασία), αναρτήσεις που θα μπορούσαν ν' αγγίξουν την ψυχή και του πλέον σκληρόπετσου.

Και επαναλαμβάνω, τα ποστ αυτά ΔΕΝ είναι υποκριτικά -τα περισσότερα, αν μη τι άλλο. Όλοι αυτοί που έγραψαν αυτά που έγραψαν (ή σχεδόν όλοι) τα εννοούσαν μέχρι τελευταίας τελείας. Και θα συνεχίσουν να τα εννοούν για κάμποσες μέρες ακόμα.

Ώσπου κάποια στιγμή θα τα ξεχάσουν. Και θ' αρχίσουν ξανά-μανά να πλακώνονται για τις ομάδες.

Και από το #rip_George θα φτάσουμε πάλι στο "Τι ομάδα είσαι, ρε"...

#o_tweeteras
 

Από το #rip_George στο "Τι ομάδα είσαι, ρε"...