Από την ώρα που το μάτι μου έπεσε πάνω σε αυτή την σύνθεση, έσπαγα το κεφάλι μου να θυμηθώ αν το έχω ξαναδεί κάπου. Ναι, το θυμήθηκα. Ήταν τα «υπερηχητικά του Λομπανόφσκι», εκείνη η διαστημική ομάδα της Σοβιετικής Ένωσης που εμφάνισε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986.
Στην πραγματικότητα ήταν η δική του Ντινάμο Κιέβου, συν τον Ρινάτ Ντασάεφ της Σπαρτάκ Μόσχας κάτω από τα δοκάρια και τον Σεργκέι Αλεΐνικοφ της Ντινάμο Μινσκ στα χαφ.
Όλοι τους ήταν computerized. Αυτοματοποιημένοι. Ρομπότ. Στρατιωτάκια. Ποδόσφαιρο που είδαμε πολλά χρόνια μετά. Για την ποδοσφαιρική τους διαπαιδαγώγηση γράφτηκαν βιβλία ολάκερα, χύθηκαν τόνοι από μελάνι. Ποδοσφαιρικές μηχανές, που ήταν προγραμματισμένες να εκτελούν με ακρίβεια κάθε τους κίνηση στο γήπεδο.
Ξεφύγαμε όμως. Δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Η Εθνική Νέων της Ελλάδας ξεκίνησε την αναμέτρηση απέναντι στην Ελβετία για την προκριματική φάση του Euro 2023* με την εξής σύνθεση: Μοναστηρλής, Φίλων, Κώττας, Κεραμίτσης, Γεωργιάδης, Αλεξίου, Χρήστου, Τσίκος, Σπυράκος, Κούτσιας, Σμυρλής.
Ένας της Ρόμα. Ένας της Ίντερ. Ένας του Ολυμπιακού. Και… οκτώ του ΠΑΟΚ!
Θα μπορούσαν να ήταν και εννιά στους έντεκα, αλλά ο 18χρονος Κωνσταντίνος Κουλιεράκης «πήδηξε» απότομα μερικές τάξεις και βρέθηκε απευθείας στις κλήσεις της Εθνική Ανδρών!
Αστραπιαία έψαξα το βιογραφικό του προπονητή της Εθνικής Κ19, μη τυχόν και είχε ασπρόμαυρο παρελθόν. Ο Τάσος Θέος ξεκίνησε την προπονητική καριέρα του στον Άρη το 2009 και έμεινε εκεί για μία πενταετία, ενώ τα επόμενα πέντε χρόνια δούλεψε στις ακαδημίες του Ολυμπιακού.
Άρα, καμία περίπτωση οπαδικής μεροληψίας -μη γελάτε στην Ελλάδα ζούμε.
Πήγα λιγάκι πιο κάτω. Στις κλήσεις της Εθνικής ομάδας κάτω των 17. Κι εκεί τα ίδια. Οι 6 στους 22 που βρέθηκαν στις τελευταίες κλήσεις ανήκουν στον ΠΑΟΚ. Ο αρχηγός αυτής της ομάδας, ο Στέφανος Τζήμας (γεννηθείς τον Ιανουάριο του 2006) που έκανε χατ-τρικ στο πρόσφατο 3-3 με την Ουγγαρία στην Βουδαπέστη, πιθανώς και να εξελιχθεί σε ότι καλύτερο έχουν βγάλει ποτέ οι ακαδημίες του ΠΑΟΚ! Αλλά, έχουμε χρόνο για να το δούμε αυτό.
Το πιο εύκολο πράγμα στο ποδόσφαιρο είναι να ρίξεις λεφτά (αν υπάρχουν, έτσι;) και να αγοράσεις παίκτες. Να αγοράσεις μία καλή ομάδα. Να αγοράσεις επιτυχία. Να αγοράσεις κάποιον τίτλο. Να αγοράσεις πρόσκαιρη χαρά. Κοστίζει όμως ακριβά και διαρκεί λίγο.
Το δύσκολο σε έναν αθλητικό οργανισμό είναι να δημιουργήσεις «κουλτούρα». Να δημιουργήσεις τις βάσεις, ώστε να υπάρχει μία φιλοσοφία, μία ταυτότητα, ένα ύφος. Να ακολουθείς μεθοδικά μία ποδοσφαιρική συνταγή. Να παράγεις. Να φτιάχνεις ποδοσφαιριστές με το δικό σου ISO, σε ότι αφορά τον χαρακτήρα, τα σωματικά, τα τεχνικά και τα τακτικά χαρακτηριστικά.
Του ΠΑΟΚ του κοστίζει κομματάκι ακριβά (το ετήσιο μπάτζετ, το συνολικό κόστος των ακαδημιών αγγίζει τα 3 εκατομμύρια ευρώ ετησίως), όμως είναι ένα «έξοδο» που δεν κόπηκε ποτέ, ακόμα και σε εποχές λιτότητας. Κι αυτό πρέπει να του πιστωθεί.
Οι Κουλιεράκηδες, οι Τζόληδες, οι Κούτσιες, οι Τσιγγάρες, οι Κωνσταντέλιες και οι Τσαούσηδες δεν φυτρώνουν πάνω στα δέντρα. Δεν έρχονται από μόνοι τους σαν Θεόσταλτα λαχεία. Αποτελούν προϊόντα πολύχρονης προσπάθειας, έρευνας, μελέτης, προγράμματος και στοχευμένης φιλοσοφίας.
Αυτοί, είναι η περίφημη αυτάρκεια του ΠΑΟΚ για την οποία μίλησε ο Ιβάν Σαββίδης. Όχι, γιατί κάποια μέρα θα πουληθούν στο εξωτερικό και θα φέρουν ανταποδοτικά οφέλη στα ταμεία του συλλόγου, αλλά γιατί αποτελούν την ασφαλέστερη δεξαμένη παικτών, στην οποία μπορεί να στηριχθεί το κλαμπ.
Είναι η βιτρίνα του, η ταυτότητα του, το μέλλον του, η συνέχεια του. Είναι η βιωσιμότητα και η εξέλιξη του. Η σάρκα και το πνεύμα του.
Ο ΠΑΟΚ έχει αμφίβολο παρόν -τουλάχιστον σε ότι αφορά την φετινή σεζόν- το ποιοτικό έλλειμμα σε ορισμένες θέσεις είναι ορατό και αισθητό. Έχω την πεποίθηση όμως -σχεδόν την σιγουριά- ότι αυτό που έρχεται από πίσω είναι καλό. Είναι πολύ καλό…
* Για την ιστορία η Εθνική Νέων επικράτησε μέσα στην Νιόν της Ελβετίας με 0-2, χάρη σε γκολ του Σπυράκου και του Κούτσια. Όχι, πως έχει και καμία σημασία…
