Για μία ακόμα φορά ο Παναθηναϊκός ήταν αποκαρδιωτικός. Για μία ακόμα φορά ο Παναθηναϊκός έκανε τους φίλους του να… καταριούνται την ώρα και τη στιγμή που «χτίστηκε» αυτή η ομάδα. Για μια ακόμα φορά ο Παναθηναϊκός έκανε τους οπαδούς του μια ανάσα από το να… σπάσουν τις τηλεοράσεις με αυτό που έβλεπαν.
Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται μια ανάσα από το να δώσει την ευκαιρία στην ομάδα του Περιστερίου να… γράψει ιστορία. Για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι στο Περιστέρι οι «πράσινοι» ηττήθηκαν με… συνοπτικές διαδικασίες, η σειρά είναι στο 2-2 και την Τρίτη το απόγευμα η ομάδα των δυτικών προαστίων θα έχει να αντιμετωπίσει τη μεγαλύτερη πρόκληση της ιστορίας της. Να κερδίσει τον Παναθηναϊκό (αυτόν τον Παναθηναϊκό) και να βρεθεί στους τελικούς της Basket League.
Εντάξει. Δεν είναι και τίποτα φοβερό. Άλλωστε, το Περιστέρι φέτος τον έχει κερδίσει ήδη τρεις φορές και θα έχει μία ακόμα ευκαιρία.
Αλλά ας αφήσουμε το Περιστέρι κατά μέρους. Ας ασχοληθούμε με την εικόνα του Παναθηναϊκού. Ενός Παναθηναϊκού που ο καλοκαίρι ξεκίνησε με όνειρα και λίγο πριν το τέλος Μαΐου συνεχίζει να χάνει το ένα ματς μετά το άλλο, συνεχίζει να παραπαίει, συνεχίζει να μη βγάζει συνοχή, συνεχίζει να μην έχει να επιδείξει καμία αγωνιστική ταυτότητα στο παρκέ με παίκτες που δεν έχουν καταφέρει ούτε να υπεισέλθουν στην νοοτροπία και τη φιλοσοφία μιας τέτοιας ομάδας, αλλά ούτε και έχουν δείξει ότι έχουν την ικανότητα να διεκδικήσουν το παραμικρό.
Η ευθύνη γι’ αυτή την άθλια εικόνα του Παναθηναϊκού βαραίνει σε πολύ μεγάλο βαθμό και τους παίκτες (και θα αναφερθούμε και σε αυτούς), αλλά πρωτίστως βαραίνει τον Ντέγιαν Ράντονιτς και τον Αργύρη Πεδουλάκη. Τους ανθρώπους δηλαδή οι οποίοι πήραν στα χέρια τους τα «κλειδιά» της ομάδας ανέλαβαν το όλο εγχείρημα. Να «χτίσουν» δηλαδή μια ομάδα η οποία θα γίνει και πάλι ανταγωνιστική και θα μπορέσει βήμα-βήμα να επιστρέψει εκεί που της αρμόζει. NOT. Που θα έλεγαν και οι… νεολαίοι.
Η όλη δυσκολία επικοινωνίας των δύο αντρών, που ήταν ξεκάθαρη από τις πρώτες ημέρες, έχει αποτυπωθεί ανάγλυφα (ακόμα και σήμερα) στην εικόνα του Παναθηναϊκού. Επιλογές παικτών που σε πολύ μεγάλο βαθμό δεν ταίριαζαν με τα «θέλω» του προπονητή, επιλογές παικτών που έγιναν με δυσκολία γιατί είχαν διαφορετική άποψη προπονητής και τεχνικός διευθυντής. Και για να είμαστε δίκαιοι. Οι μεταγραφές ήταν πολλές. Και σε θέσεις «ζωτικής» σημασίας. Και σίγουρα σε κανέναν δε μπορούν να βγουν όλες οι μεταγραφές. Όμως σε αυτή την περίπτωση δεν βγήκε καμία. ΚΑΜΙΑ. Αν εξαιρέσουμε ελάχιστες περιπτώσεις παικτών με φιλότιμο που δείχνουν απλά να προσπαθούν σε κάθε ματς, οι περισσότεροι είναι ξεκάθαρο πως δεν κάνουν για έναν κανονικό Παναθηναϊκό. Μάλλον ούτε και για τον σημερινό, όχι της επόμενης χρονιάς...
Ο σχεδιασμός των δύο πήγε περίπατο… Φτάνουμε Ιούνιο και με ένα διάστρεμμα του Λι ο Παναθηναϊκός παίζει και πάλι χωρίς playmaker. Ο Αργύρης Πεδουλάκης πλήρωσε την… νύφη αρχικά και ήταν ο πρώτος που αποχώρησε, με τον Σέρβο να έχει μία ακόμα ευκαιρία, μόνος του πλέον να διορθώσει ότι… διορθώνεται. Αλλά ο Ράντονιτς ούτε τότε κατάφερε να δείξει το παραμικρό. Και να είστε σίγουροι ότι αν ο Ράντονιτς είχε καταφέρει να «δουλέψει» κάτι με την ομάδα, αν είχε δώσει κάποιες μπασκετικές αρχές, κάποιες κατευθύνσεις, έστω και τώρα (επί ημερών Σερέλη) αυτό θα έβγαινε στον Παναθηναϊκό. Μάταια όμως. Ο Παναθηναϊκός πελαγοδρομεί και όσο το δυνατόν πιο γρήγορα τελειώσει η σεζόν τόσο καλύτερη θα είναι για τους «πράσινους».
Παίκτες που μοιάζουν να τα έχουν παρατήσει
Την ίδια στιγμή οι παίκτες δείχνουν να μην έχουν διάθεση να παλέψουν ούτε για τον ίδιο τους τον εαυτό. Ούτε για το επόμενο συμβόλαιό τους. Όταν είχε έρθει ο Ρικ Πιτίνο στην Ελλά προμόταρε σε κάθε ευκαιρία ένα από τα βιβλία που είχε γράψει με τίτλο «Συμβόλαιο μίας ημέρας». Αυτό δηλαδή που πρέπει να έχουν πάντα στο μυαλό τους. Να δουλεύουν κάθε μέρα με τον καλύτερο τρόπο για την επόμενη. Στον Παναθηναϊκό, όμως, αυτό δεν υπάρχει. Οι παίκτες φαίνεται πως έχουν τελειωμένη τη σεζόν. Πως τα έχουν παρατήσει. Πως δεν έχουν κίνητρο. Κι όσοι έχουν, προδίδονται λόγω του μειωμένου ατομικού ταλέντου.
Η ευθύνη και το χρέος του Σερέλη
Και κάπου εδώ είναι η μεγαλύτερη ευθύνη που φέρει ο Χρήστος Σερέλης. Ο Έλληνας τεχνικός δε μπορεί να κάνει… μαγικά. Ειδικά μετά την αποπομπή του Ντουέιν Μπέικον, όπου ο Σερέλης πήρε την καλύτερη και την πιο σωστή απόφαση. Για όλους. Όμως τώρα ο Έλληνας προπονητής και οι συνεργάτες του οφείλουν να ταρακουνήσουν, να «ξυπνήσουν», να εμπνεύσουν τους παίκτες τους. Γιατί ακόμα και αν ο Παναθηναϊκός κερδίσει την Τρίτη και περάσει στον τελικό, ο «πληγωμένος» Ολυμπιακός θα περιμένει με άγριες διαθέσεις.
Και εκεί θα φανεί ποιοι μπορούν να σηκώσουν στις πλάτες τους το φορτίο που λέγεται Παναθηναϊκός. Αν και δεν χρειάζονται οι τελικοί, έχει ήδη φανεί, κι αυτό σίγουρα το ξέρουν ή θα το καταλάβουν κι οι ίδιοι…
ΥΓ: Ο Παναθηναϊκός με αυτή την άθλια εικόνα που παρουσιάζει δεν έχει απολύτως καμία δικαιολογία. ΚΑΜΙΑ. Όμως το να φτάνει ο εξαιρετικός αυτός παίκτης, Σιλβέν Φρανσίσκο να λέει ότι ο Παναθηναϊκός έχει με το μέρος του τη διαιτησία είναι αστείο. Πολύ αστείο. Ειδικά μετά από παιχνίδι που υπήρξε διαιτητής που έδειχνε να έχει… αλλεργία στο πράσινο. Ο κύριος Τζιοπάνος όποτε ήταν ο Παναθηναϊκός στην επίθεση ήταν χαμένος. Άφαντος. Έψαχνε τη σφυρίχτρα του. Αλλά αυτό δεν έχει να κάνει ούτε με τα αγωνιστικά, ούτε με τίποτα. Με αυτά τα θέματα θα πρέπει να ασχοληθούν άλλοι.
