MENU

Μέσα δεκαετίας 1990, Λίβερπουλ, Άνφιλντ. Είναι φθινόπωρο και οι Reds αντιμετωπίζουν μια ομάδα από τα μεσαία στρώματα της βαθμολογίας. Κάνει κρύο και βρέχει, ένα τυπικό βρετανικό βράδυ. Όλοι όμως είναι εκεί. Η πιο πετυχημένη αγγλική ομάδα δεν βρίσκεται στα καλύτερά της. Λίγα λεπτά πριν από τη λήξη, ο πίνακας του σκορ γράφει «Home 0 - Away 3». Στην Ελλάδα θα ήταν ντροπή, αφορμή για έντονες αποδοκιμασίες, προπηλακισμούς ποδοσφαιριστών έπειτα από το τελικό σφύριγμα του διαιτητή, ατέρμονες αναλύσεις προπονητών της εξέδρας για τον «άσχετο προπονητή» και τα «τσουρούκια που μας φόρτωσε η διοίκηση». Στην Ελλάδα... Εδώ όμως μιλάμε για Νησί. Και ξαφνικά... «When you walk through a storm hold your head up high. And don’ t be afraid of the dark...».

Είναι η ωραιότερη στιγμή του ματς. Στο Άνφιλντ δεν υπάρχει ούτε ένα στόμα κλειστό. Όλοι τραγουδούν, όλοι έχουν σηκώσει τα κασκόλ τους... Δόντια λειψά, πρόσωπα στρογγυλά, μαλλιά ξανθά, μάτια δακρυσμένα. Είναι το Kop. «Walk on, walk on, with hope in your heart...». Ένα παλιό κομμάτι των Gerry And The Pacemakers δονεί για πολλοστή φορά τη γενέτειρα των Beatles. Πρόκειται για έναν Ύμνο προς το ποδόσφαιρο. Η ένταση αυξάνεται καθώς πλησιάζουμε στο ρεφρέν. «And you’ ll never walk alone, you’ ll never walk alone...».

Όχι, η Λίβερπουλ δεν πήρε ώθηση από το τραγούδι, ούτε έκανε κάποιο απίστευτο come back, όπως κάποιο από εκείνα της μετέπειτα ιστορίας της. Τελικό σκορ: 0-3...

12 Φεβρουαρίου 2020, Μαρούσι, Ολυμπιακό Στάδιο. Οι κερκίδες δεν είναι γεμάτες. Στην Ελλάδα αντιδρούμε αλλιώς στα «πέτρινα» χρόνια. Δεν είναι σωστή ή λάθος αντιμετώπιση των πραγμάτων. Είναι απλώς η ιδιοσυγκρασία μας... Ο Παναθηναϊκός ψάχνει ένα θαύμα απέναντι σε μια ποιοτικότερη ομάδα, όπως ο ΠΑΟΚ. Έχοντας στην πλάτη τους το εις βάρος τους 2-0 της Τούμπας, οι ποδοσφαιριστές του Γιώργου Δώνη ευελπιστούν σε ένα γρήγορο τέρμα που θα τους δώσει ώθηση για τη συνέχεια. Το γκολ έρχεται νωρίς, αλλά όχι από την «πράσινη» πλευρά. Το 0-1 για τον «Δικέφαλο του Βορρά» είναι γεγονός. Στα υπολειπόμενα λεπτά της αναμέτρησης, το Τριφύλλι θα έχει μια φλύαρη υπεροχή, αλλά δεν θα καταφέρει να πετύχει ούτε καν την ισοφάριση. Ήττα, αποκλεισμός από το Κύπελλο Ελλάδας, άλλη μια σεζόν (η έκτη συνεχόμενη) χωρίς τίτλο για τη μοναδική ελληνική ομάδα που έχει αγωνιστεί σε τελικό Κυπέλλου Ευρώπης, που έχει ανακηρυχτεί κορυφαία ομάδα του μήνα στον πλανήτη από την IFFHS, που έχει κατακτήσει πρωτάθλημα Ελλάδας σε ένδεκα διαφορετικές δεκαετίες.

Το παιχνίδι οδεύει προς το τέλος του και ό,τι βλέπουμε στον αγωνιστικό χώρο έχει τυπική σημασία. Σε μια γωνιά της κερκίδας, όμως, εκεί όπου οι καρδιές πάλλονται πιο γρήγορα και πιο δυνατά, τα πορτοφόλια είναι πιο άδεια και οι φωνές πιο βραχνές, αρχίζει να συμβαίνει κάτι παράταιρο, ως προς την εξέλιξη του ματς και την απογοήτευση που επικρατεί. Ξεκινάει το τραγούδι... Τα πράσινα κασκόλ υψώνονται στον αττικό ουρανό, τα στήθια φουσκώνουν, οι φωνητικές χορδές κουρδίζονται και ο Νίκος Ξυλούρης σιγοντάρει από τον Παράδεισο για ένα δικό του, ριζίτικο τραγούδι που ενέπνευσε τους οπαδούς της αγαπημένης του ομάδας, του «Αήττητου Παναθηναϊκού». Το «Πότε θα κάμει ξαστεριά, πότε θα φλεβαρίσει» γίνεται «Τον ΠΑΟ μου τον αγαπώ και ποτέ δεν τον αφήνω». Χωρίς τον «Αρχάγγελο τση Κρήτης», δίχως τη συνοδεία λύρας, αλλά με όλο το «είναι» της Θύρας 13. Για πολλοστή φορά. Το αρνητικό αποτέλεσμα είναι ανίκανο να κάμψει το ηθικό των «αιώνια πιστών». Δεν είναι τίποτα περισσότερο από έναν αριθμό στον πίνακα του σταδίου.

«Να παίζει δί- να παίζει δίχως οπαδούς / Να πάρω το, να πάρω το ντουφέκι μου, την έμορφη πατρόνα / Κι όπου παίζει πάντα πάω κι όπου παίζει πάντα πάω / Να κατεβώ στον Ομαλό, στη στράτα του Μουσούρου / Να τόνε βλέ- να τόνε βλέπω να νικά / Να κάμω μάνες δίχως γιους, γυναίκες δίχως άνδρες / Να τόνε βλέ- να τόνε βλέπω να νικά, τον Παναθηναϊκό μου, τον Παναθηναϊκό μου / Να κάμω και μωρά παιδιά, να κλαιν’ δίχως μανάδες / Τον ΠΑΟ μου, τον ΠΑΟ μου τον αγαπώ! ΠΑΟ-Θρησκεία-Θύρα 13!».

Λίγη υπομονή ακόμα, Παναθηναϊκέ μου. Τα σύννεφα θα φύγουν και θα έρθει η πολυπόθητη ξαστεριά. Λίγο έμεινε...

ΥΓ.: Η χήρα του Νίκου Ξυλούρη, Ουρανία, βραβεύτηκε στην πρόσφατη παναθηναϊκή εκδήλωση της εκδοτικής Belle Epoque στον Ιανό, για την παρουσίαση του graphic novel «1908», όπου ομιλητές, μεταξύ άλλων, ήταν οι Μίμης Δομάζος και Γιάννης Ζουγανέλης. Όπως αποκάλυψε η ίδια στον γράφοντα, θα δωρίσει την πλακέτα στον αγαπημένο της εγγονό, Νίκο, ο οποίος, εκτός από το όνομα, συνεχίζει την παράδοση, όσον αφορά την αγάπη της οικογένειας για το Τριφύλλι...

 

«Τον ΠΑΟ μου τον αγαπώ!»