Κοινό συμφέρον Παναθηναϊκού και Βαγιαννίδη να συνεχίσουν μαζί, ας το καταλάβουν

Μετά τον Φώτη Ιωαννίδη ο Γιώργος Βαγιαννίδης είναι ο παίκτης που μπορεί να μετατραπεί σε σημαία του Παναθηναϊκού και καλό είναι να το καταλάβει τόσο το κλαμπ όσο και ο ίδιος, γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να βρει πιο ασφαλές περιβάλλον.
 
Την εποχή των οικονομικών δυσκολιών, ο Παναθηναϊκός κατάφερνε να ανανεώσει νωρίς παίκτες του που έμοιαζε απίθανο να μείνουν. Ο Μπεργκ τότε που το… ταβάνι συμβολαίων ήταν οι 400.000, ο Κουρμπέλης έμεινε στην εποχή που δεν υπήρχε χρηματοδότηση ουσιαστικά. Στα δύσκολα χρόνια, ο Παναθηναϊκός την έβρισκε την άκρη του. Από τότε που το οικονομικό ζήτημα έπαψε να υπάρχει, ξαφνικά παρατηρείται μια τεράστια δυσκολία για ανανεώσεις. Ακόμη κι όταν γίνονται, αργούν χαρακτηριστικά.
 
Ο Γιώργος Βαγιαννίδης πριν ένα χρόνο περίπου, ήταν… μια ανάσα απ’ την υπογραφή νέου συμβολαίου. Έτσι ακουγόταν τουλάχιστον. Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος και φαίνεται να έχει οδηγηθεί η υπόθεση σε αδιέξοδο. Τρεις μήνες απ’ τη στιγμή που θα μπορεί να υπογράψει όπου γουστάρει, ως ελεύθερος.
 
Ας αρχίσουμε με τον ορισμό του τί είναι ο Βαγιαννίδης. Ένα παιδί από τις ακαδημίες του Παναθηναϊκού. Αυτός που έκανε την περίφημη δήλωση για το πόσο δέος αισθάνεται μετά το εντός έδρας ματς με την Μπράγκα, επειδή έζησε ατμόσφαιρα γεμάτου ΟΑΚΑ με τη φανέλα της ομάδας που αγαπά. Αυτή η αγάπη πρέπει να φανεί και φυσικά να είναι αμφίδρομη.
 
Κυρίως όμως, ένα παιδί 23ων ετών, με εκπληκτικά ποδοσφαιρικά στοιχεία για τη θέση του, με τσαγανό το οποίο έδειξε σε ματς κόντρα σε ευρωπαϊκούς σημαντικούς αντιπάλους, διεθνής. Το δεξί μπακ της Εθνικής Ελλάδας για τα επόμενα αρκετά χρόνια.
 
Όλο το πακέτο του συγκεκριμένου ποδοσφαιριστή, έρχεται αμέσως μετά από τον Ιωαννίδη αναφορικά με την προοπτική του. Για να γίνει μία απ’ τις… σημαίες του Παναθηναϊκού. Ο παίκτης που και θα προσφέρει πολλά στο χορτάρι και θα «δεθεί» με την εξέδρα. Στοιχεία που έχει ανάγκη ο Παναθηναϊκός.
 
Επιπρόσθετα, είναι ένα απ’ τα παιδιά που αξίζει να βρίσκεται στον… σκληρό κορμό της ομάδας για τα επόμενα χρόνια. Μαζί με τον Φώτη, τον Πελίστρι, τον Τετέ, τον Τσέριν και αναφέρουμε αυτούς λόγω ηλικίας, προοπτικής, ταλέντου. Προφανώς είναι κι άλλοι, όμως εδώ μιλάμε για παιδιά γεννημένα από 1999 μέχρι 2001. Κοινώς το σήμερα και το αύριο του κλαμπ.
 
Με απλά λόγια λοιπόν, αν υπήρχε κλίμακα που μετρά το πόσο λάθος θα είναι να φύγει ο Βαγιαννίδης απ’ τον Παναθηναϊκό, από το 1 έως το 10 η απάντηση θα ήταν 11. Είτε το μέλλον τον βρει (σε αυτό το ενδεχόμενο) σε άλλο ελληνικό κλαμπ, είτε στο εξωτερικό. Στο πρώτο σενάριο βέβαια, θα μιλάμε για «έγκλημα» απ’ τα λίγα, καθώς θα έχει γίνει… δώρο ένας τέτοιος παίκτης σε ανταγωνιστή.
 
Καλές χρυσές οι μεταγραφές, όμως καμία ομάδα δεν προχωρά χωρίς την διατήρηση του κορμού της. Ειδικά όταν αυτός αφορά παιδιά σε τέτοιες ηλικίες, με τέτοια προοπτική και αυτά τα δεδομένα. Πρόσφατα υπήρξε η ανανέωση του Τσέριν. Σημαντική και ολόσωστη κίνηση. Όμως προτεραιότητα έπρεπε να έχει ο Βαγιαννίδης, γιατί και το συμβόλαιό του λήγει το καλοκαίρι και ιεραρχικά ένα παιδί «δικό σου», αξίζει να είναι μπροστά από τον Σλοβένο.
 
Κανείς απ’ όσους μπορεί να είναι σήμερα στον Παναθηναϊκό, να είναι και του χρόνου και μετά να μην είναι, δεν γίνεται να ορίζουν τις τύχες τόσο σημαντικών υποθέσεων όπως αυτή του Βαγιαννίδη. Σε σχέσεις τέτοιου είδους, δε χωράνε πείσματα, εκνευρισμοί, «σκαλώματα». Κι αυτό πηγαίνει και στις δύο πλευρές, γιατί σαφώς δεν τα κάνει όλα σκάρτα η ομάδα και όλα εκπληκτικά η πλευρά του ποδοσφαιριστή. Επιβάλλεται όμως να καταλάβουν και οι δύο μεριές, πως το κοινό τους συμφέρον είναι να συνεχίσουν μαζί. Πουθενά ο Βαγιαννίδης δε θα βρει ένα περιβάλλον «ασφαλείας» και αγάπης προς αυτόν, όσο στον Παναθηναϊκό. Πουθενά ο Παναθηναϊκός δε θα βρει όλο το «πακέτο» που κουβαλά ο Βαγιαννίδης. Κακά τα ψέματα κι ας το καταλάβουν επιτέλους.
 
Ο παίκτης απ’ την πλευρά του πρέπει να θυμηθεί και να καταλάβει, πως το κλαμπ ήταν αυτό που από τo 2020 όταν ακόμη δεν είχε κάνει πέντε επαγγελματικές εμφανίσεις καλά-καλά, του είχε καταθέσει πρόταση… τρελή. Σε σημείο που επικρινόταν τότε το «τριφύλλι» για την επιλογή του. Προτίμησε να πάει στην Ίντερ. Κίνηση που άλλες ομάδες δε θα του συγχωρούσαν, ειδικά όταν τα πράγματα δεν πήγαν καθόλου καλά.
 
Όταν έπρεπε να γυρίσει σε ασφαλές περιβάλλον, ο Παναθηναϊκός ήταν αυτός που τον πήρε πίσω. Κάτι που δεν έκανε με κανέναν άλλον παίκτη των ακαδημιών που ήταν παρόμοια περίπτωση πάνω κάτω, τα τελευταία χρόνια. Ούτε ο Ζαγαρίτης γύρισε, ούτε ο Αλεξανδρόπουλος. Στο Βαγιαννίδη φέρθηκε διαφορετικά το κλαμπ κι αυτό πρέπει να εκτιμηθεί.
 
Υπέγραψε με λίγα χρήματα όταν επέστρεψε, είχε την ατυχία με τον τραυματισμό, κάθισε και έπαιζε με την ομάδα Β’. Αδιαμαρτύρητα για να βελτιωθεί. Και βελτιώθηκε. Και ξαφνικά φτάνουμε στο σήμερα, όπου τα πάντα έπρεπε να είναι πιο εύκολα απ’ το να κερδίζουν τα πείσματα.
 
Τα 2,2 για 4 χρόνια, δεν είναι λίγα χρήματα. Αλλά μην ξεχνάμε πως μιλάμε για παιδί που ήδη έχει μεγαλύτερες προτάσεις και όλοι ξέρουμε πως θα δεχτεί προσφορές με περισσότερα από την Ελλάδα. Άρα στα 23 του θα μπορέσει να βρει συμβόλαιο που θα του αποφέρει αυτές τις απολαβές σε 2-2,5 χρόνια και όχι σε 4. Αν ήταν 18 ετών μπορούσαμε να πούμε πως το καλό του είναι να μην κοιτά πρώτα τα λεφτά και να καθιερωθεί για να έρθουν μετά τα μεγάλα συμβόλαια.
 
Στα 23 του και όταν μιλάμε για τετραετές συμβόλαιο (μέχρι τα 27 του δηλαδή) ο Βαγιαννίδης θα υπογράψει μία απ’ τις 2-3 μεγαλύτερες συμφωνίες της καριέρας του. Η οποία κανείς δεν ξέρει πως θα εξελιχθεί ασφαλώς. Άρα το να συζητάμε για τα ποσά με τέτοια ευκολία πως είναι μια χαρά και δεν πρέπει να έχει απαιτήσεις, είναι λάθος. Ειδικά όταν βρίσκει πολλά περισσότερα.
 
Πάμε τώρα στην άλλη πλευρά. Ακόμη κι αν αισθάνεται ο Βαγιαννίδης πως η πρόταση είναι μικρή, τί του δίνει το δικαίωμα να μην απαντά; Ως κίνηση αυτό αποτελεί προσβολή απέναντι στο κλαμπ που δεν του έχει φερθεί άσχημα σε καμία περίπτωση, όσο κι αν τώρα αισθάνεται πως θα μπορούσε να του γίνει καλύτερη προσφορά. Έχει κάθε δικαίωμα να θέλει περισσότερα, μπορεί απλά να πει δεν μου κάνει η πρόταση θέλω τόσα. Έτσι γίνεται στις διαπραγματεύσεις.
 
Και ξαφνικά έχουμε… σκαλώσει στη λογική «του δίνουμε πολλά» απ’ τη μία και «προσβλητική η πρόταση» απ’ την άλλη. Τη στιγμή που το κοινό συμφέρον Παναθηναϊκού και Βαγιαννίδη, είναι να συνεχίσουν μαζί. Αλλά βλέπουμε τους μεν να δίνουν μεγαλύτερη αξία σε περιπτώσεις όπως ο Μπάλντοκ, κάτι που προφανώς έστειλε λάθος μηνύματα απ’ τη στιγμή που έμεινε ο Κώτσιρας και την πλευρά Βαγιαννίδη να θεωρεί πως αν πάει στην κάθε Μποταφόγκο θα τα βρει όλα στρωμένα με… ροδοπέταλα. Παρότι μέχρι τώρα έχει την εμπειρία όπου δεν βρήκε ευκαιρίες ούτε στην Σιντ Τρούιντεν. Συν το γεγονός πως στον Παναθηναϊκό του συγχωρούνται όλα.
 
Μη φτάσουμε πάλι στις λογικές του παρελθόντος, στους μισούς να φταίει ο παίκτης στους άλλους μισούς η διοίκηση. Ας φροντίσουν όλοι να βρουν λύση και να μείνει ο Βαγιαννίδης στον Παναθηναϊκό. Σε μια εποχή όπου το κλαμπ δίνει τα χρήματα με το φτυάρι, είναι δύσκολο να κατανοηθεί γιατί… σφίγγει τα λουριά μόνο στην περίπτωση Βαγιαννίδη. Αρκεί φυσικά κι αυτός να μην έχει παράλογες απαιτήσεις. Αν φύγει ο «Βάγια» για όπου κι αν πάει, χαμένοι θα βγουν και οι δύο.