Ηταν 8 Ιουνίου. Βραδάκι με τον καύσωνα να απειλεί ήδη την ψυχραιμία μας. Η ΑΕΚ πάσχιζε να βγει από την πίεση που της δημιούργησαν οι δικές της αποτυχίες, σε συνδυασμό με τις επιτυχίες των άλλων. Τότε υπήρχε έντονη ανησυχία από τη… ραστώνη που φαινόταν να βρίσκεται όλος ο οργανισμός και την έντονη φημολογία για αλλαγή στο διοικητικό στάτους. Τότε, λοιπόν, σας είχα μεταφέρει τα εξής: «Δεν ξέρω εάν τελικά εκείνος που θα πάρει το… δαχτυλίδι της διαδοχής είναι ο Ηλιόπουλος, αλλά θα είναι ευχής έργον για την ΑΕΚ να είναι αυτός ο εκλεκτός. Αρκεί μια περιήγηση σε οικονομικές σελίδες, για να διαπιστώσει κάποιος μετά βεβαιότητας πως πρόκειται για οικονομικό «βουνό» που μπορεί να προσδώσει τεράστια δυναμική».
Υπήρξε συγκλονιστική καραμούζα, πολλοί αμφισβήτησαν, ίσως λίγοι να πίστεψαν. Ακολούθησε ο… σεισμός της Νέας Φιλαδέλφειας, με την ΑΕΚ όχι απλά να μεταβάλει το διοικητικό καθεστώς της, αλλά να περνά απόλυτα στα χέρια του Μάριου Ηλιόπουλου. Στην πιο δύσκολη συγκυρία, με την ΑΕΚ να ψάχνει βηματισμό έπειτα από μια αποτυχημένη σεζόν, με τους συμμάχους της ντροπής να στήνουν το νέο παραγκάκι τους, η ΑΕΚ πέρασε στη νέα εποχή. Και ως φυσικό επακόλουθο, κάθε μεγάλο σεισμό, ακολουθούν μετασεισμοί μικρότερης έντασης.
Εδωσε όλες τις απαντήσεις
Να πω την αλήθεια, ήμουν πεπεισμένος για το πώς θα πάει το πράγμα. Ανέμενα την αμφιβολία του κόσμου, που είχε μάθει για μια ολόκληρη ζωή να πορεύεται με το ρυθμό, το στυλ και τον τρόπο του Μελισσανίδη. Θεωρούσα απόλυτα λογικό να υπάρχουν ερωτηματικά. Αλλά παράλληλα, ήμουν και απόλυτα πεπεισμένος, πως θα δίνονταν άμεσα όλες εκείνες οι απαντήσεις που θα έπειθαν, πως ο νέος ιδιοκτήτης της ΑΕΚ ήρθε για να γράψει τη δική του Ιστορία.
Σε αυτό το δίμηνο που μεσολάβησε, ο Ηλιόπουλος δεν τα βρήκε εύκολα και καλώς καμωμένα τα πράγματα. Μπορεί και εκείνος να συνηγόρησε υπέρ της «καλοκουρδισμένης μηχανής» που αφορά τη λειτουργία της ΠΑΕ ΑΕΚ, αλλά κάθε αλλαγή θέλει το χρόνο της. Παρά τα όποια ζητήματα προέκυψαν, το κρίσιμο είναι πως το αφεντικό της Ενωσης πέτυχε να δώσει στίγμα με τις κινήσεις του. Ικανοποίησε όλα τα «θέλω» του προπονητή, πάταγε το κουμπί σε κάθε επιθυμία που εκφραζόταν.
Η διαχείριση της κρίσης
Αυτό που δεν μπόρεσε να του δώσει κανείς τελικά, ήταν ο χρόνος για να σταθεί στα πόδια του. Το παραδέχθηκε και ο ίδιος, δεν αυτοπαρουσιάστηκε ως γκουρού του ποδοσφαίρου. Ωστόσο, εκείνο που συνειδητοποιούν όσοι έρχονται σε επαφή μαζί του είναι πως είναι γρήγορος. Μαθαίνει με τη μία, του λες ένα και καταλαβαίνει πέντε. Αν σε αυτά προσθέσετε την αποφασιστικότητα, τη νοοτροπία νικητή και την «τρέλα» για να πετύχει, έχετε όλο το πακέτο για τη συνέχεια.
Κάπως έτσι φτάσαμε στην πρώτη μεγάλη κρίση της νέας εποχής. Με την ΑΕΚ να δείχνει τεράστιες αδυναμίες στο παιχνίδι της, απέναντι σε αντιπάλους μικρής δυναμικότητας. Με τον Αλμέιδα να βρίσκεται σε ένταση και να προχωρά σε αναφορές και αγωνιστικές επιλογές που σήκωσαν πολλή κουβέντα, με τον καλύτερο παίκτη να βρίσκεται με το ένα πόδι εντός και το άλλος εκτός, με την ομάδα να θέτει σε κίνδυνο τον πρώτο χρονικά στόχο της σεζόν, δείχνοντας πληγές αγιάτρευτες από το παρελθόν.
Η μπάλα στα πόδια τους
Δεν θέλει και πολύ να σε πάρει η… μπάλα και να ψάχνεις. Στα ζόρικα, στις φουρτούνες, απαιτείται ο καπετάνιος να πάρει το τιμόνι στα χέρια του. Κλισέ, αλλά πραγματικό. Και απόλυτα επιβεβαιωμένο, καθώς η ικανότητα του καπετάνιου τελικώς καθορίζει και την πορεία που θα έχει ένας ποδοσφαιρικός οργανισμός. Μέσα σε χρόνο dt, πέτυχε να ηρεμήσει τον Αλμέιδα, να θέσει άπαντες προ των ευθυνών τους χτυπώντας σε εγωισμό και… τσέπη, να δείξει στον κόσμο πως ξέρει καλά πώς να διοικεί.
Βέβαια, είναι ξεκάθαρο πως ο Ηλιόπουλος δεν παίζει μπάλα. Η ευθύνη ανήκει στον Αλμέιδα και τους παίκτες του. Όχι βέβαια μόνο για ανατρέψουν την κατάσταση και να αποκλείσουν τη Νόα, αλλά για να τους βρει ο Σεπτέμβρης με τρεις νίκες στο πρωτάθλημα και παρουσία στην φάση πρωταθλήματος του Conference League. Η ΑΕΚ χρειάζεται να δείξει έμπρακτα σημάδια βελτίωσης, να αρχίσει να παίζει επιτέλους ποδόσφαιρο και να μην εμφανίζει αυτήν την καφενειακή εικόνα στην αμυντική λειτουργία, ώστε να γίνει μια πρώτη σούμα.
Η ΑΕΚ παίζει για το μέλλον της
Υπάρχει κίνδυνος και ουδείς μπορεί να παίρνει την κατάσταση αψήφιστα. Η ΑΕΚ κινδυνεύει πραγματικά, να τορπιλίσει όλη της την σεζόν από τον Δεκαπενταύγουστο. Δυστυχώς για τους πρωταγωνιστές αυτών των τριών αγώνων, έδειξαν πως όλα μπορούν να συμβούν. Η ΑΕΚ πρέπει πάση θυσία, με κάθε τίμημα και με οποιονδήποτε τρόπο να παίξει σε ευρωπαϊκή διοργάνωση. Εχει τεράστια ανάγκη το να παρουσιάσει αποτελέσματα στην Ευρώπη, να πάρει βαθμούς που θα κρίνουν την ανταγωνιστικότητα της μακροπρόθεσμα.
Το βράδυ της Πέμπτης η ΑΕΚ παίζει για το μέλλον της. Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο αυτή την στιγμή να τεθεί οποιαδήποτε άλλη προτεραιότητα εκτός από την απαίτηση που υπάρχει για το ματς της Πέμπτης. Αυτό που περιμένουν όλοι είναι να εμφανιστεί μια ΑΕΚ που θα εξαφανίσει αγωνιστικά τον αντίπαλο της, θα βάλει 5-6 γκολ και θα δείξει πως έμαθε από τα παθήματα της. Το πώς και με ποιους, δεν είμαι αυτός που θα το καθορίσει.
Κοντολογίς, για να μη μακρυγορούμε. Ο Ηλιόπουλος μπορεί να είναι νέος στην ΑΕΚ, αλλά έδειξε πως ξέρει καλά πώς να διαχειρίζεται την πίεση και την πρώτη σοβαρή κρίση. Μπορεί οι περισσότεροι να στάθηκαν από τα λόγια του στα χάπια ύπνου, το πρόστιμο, τον μαέστρο της ορχήστρας, αλλά το πραγματικά κρίσιμο στα δικά μου μάτια είναι πως κατέστησε σαφές προς όλους, πως είναι μη αποδεκτή η αποτυχία. Η ΑΕΚ θα πετύχει και ο Ηλιόπουλος έδειξε τον τρόπο.
