Η ΑΕΚ έκανε το νταμπλ με τον πιο εμφατικό, τον πιο «αλήτικο» και τον πλέον αδιαμφισβήτητο τρόπο και γίνεται για τους φίλους της ομάδας το όχημα για ένα ταξίδι στα αστέρια! Ο δρόμος, όμως, για την επιτυχία αποδείχθηκε μακρύς και δύσβατος...
Όταν την αποφράδα ημέρα της 14ης Απριλίου του 2013 ήμουν μπροστά από την τηλεόραση γονατισμένη με το ενός έτους μωρό στην αγκαλιά και έκλαιγα με λυγμούς βλέποντας την εισβολή των οπαδών στο γήπεδο, στον αγώνα κόντρα στον Πανθρακικό, η οποία σφράγισε τον υποβιβασμό της ΑΕΚ, ένιωθα τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου.
Τότε με είχε πλησιάσει η σχεδόν τριών ετών κόρη μου σοκαρισμένη και με είχε ρωτήσει: «Γιατί κλαις μαμά;» Ένιωσα ντροπή που είχα αναγκάσει το παιδί να με βλέπει σε αυτό το χάλι, για κάτι που θεωρητικά δεν θα έπρεπε, αλλά διάολε δεν μπορούσα να το ελέγξω, δεν μπορούσα να συγκρατηθώ με τίποτα. Ήμουν απαρηγόρητη. «Για την ΑΕΚ κλαίω παιδί μου. Είναι ομάδα μας. Έχασε και επειδή αυτοί μπήκαν στο γήπεδο θα χάσει πολλά περισσότερα». Τι να εξηγήσω στο τρίχρονο να καταλάβει... Μάζεψα όσο κουράγιο μου είχε απομείνει, έκλεισα την τηλεόραση και άρχισα να κάνω υπολογισμούς: «Είναι κοντά τριών ετών, σε δέκα χρόνια θα πηγαίνει στο γυμνάσιο. Εντάξει μην κάνεις έτσι, στην καλύτερη ηλικία θα είναι. Δέκα χρόνια είναι, προλαβαίνουμε να επιστρέψουμε δυνατοί…»
Δέκα χρόνια πριν από εκείνη τη μέρα, στις 5 Μαΐου του 2003, είχα νιώσει την καρδιά μου να ξεριζώνεται όταν οι μπουλντόζες άρχιζαν να κατεδαφίζουν το «Νίκος Γκούμας». Οι ελπίδες για ένα νέο γήπεδο αποδείχθηκαν φρούδες και εκείνο το προαίσθημα ότι θα μέναμε άστεγοι, όχι μόνο επιβεβαιώθηκε, αλλά εξελίχθηκε στον μεγαλύτερο εφιάλτη της ομάδας και των φίλων της, αφού χρειάστηκε να περάσουν 20 ολόκληρα χρόνια για να μπούμε στο νέο μας σπίτι.
Χθες, όπως και κάθε μέρα η κόρη μου είχε προπόνηση. Την περίμενα στο γήπεδο. Προσπάθησα να δω τον αγώνα από το κινητό, αλλά το σήμα της «ερυθρόλευκης» εταιρείας στο ΟΑΚΑ για κάποιο λόγο είναι για γέλια (σ.σ. να το λύσουμε παρακαλώ κύριοι). Λέω δεν πειράζει θα το ακούσω από το ραδιόφωνο.
Επειδή μου έχει πάει γούρι φέτος να τρέχω και να ακούω κρίσιμα ματς, είπα να μην το χαλάσω. Στο 6’ η αποβολή του Ρότα, ήταν σαν να με πέτυχε ελεύθερος σκοπευτής κατακέφαλα. Μαύρισαν όλα γύρω μου, αλλά επειδή πίστευα πολύ στον Ματίας Αλμέιδα και στο πόσο έχει εμφυσήσει στην ομάδα το πνεύμα της νίκης με κάθε τρόπο, σκεφτόμουν ότι αν κρατήσει το 0, όλα είναι ανοικτά, «Έλα ρε, μην κάνεις έτσι, μπορούμε».
Τελικά προηγηθήκαμε 20 λεπτά αργότερα και ένιωσα να φυτρώνουν φτερά στην πλάτη και εγώ να τα χτυπώ δυνατά και να κάνω πτήση προς τα ουράνια. Έχω τελειώσει το τρέξιμο και κατεβαίνω στο πάρκινγκ για να την πάρω. Κάποιοι γονείς μου μιλάνε, αλλά έχω «κουμπώσει» τα ακουστικά στα αυτιά και δεν σκοπεύω να τα βγάλω για κανένα λόγο, «Συγγνώμη, δεν σας ακούω…» (σ.σ. πάρτε το μηδέν), η μικρή βγαίνει από τα αποδυτήρια και της κάνω νόημα να μπει στο αυτοκίνητο. Κάτι λέει ούτε αυτήν την ακούω, «Παίζει η ΑΕΚ, μισό να βάλω μπρος, για να βάλω ράδιο».
-Ο τελικός είναι σήμερα μαμά;
-Ναι.
-Και είμαστε μπροστά 1-0;
-Ναι και είναι στο 82’…
Ακολουθεί σιωπή. Είμαστε στην Κηφισίας στο ύψος του Ψυχικού ευτυχώς σταματημένες σε φανάρι και η ένταση της φωνής του εκφωνητή ανεβαίνει μετά την πάσα του Άμραμπατ στον Τσούμπερ, λίγα κλάσματα αργότερα φωνάζει γκολ (μετά κατάλαβα ότι το έβαλε ο Φερνάντες) και πανηγυρίζω έξαλλα μέσα στο αυτοκίνητο (ντάξει περίμεναν λίγα δευτερόλεπτα οι από πίσω να ξεκινήσω) και τότε ακούω την πιο γλυκιά φωνή του κόσμου να φωνάζει: «Οεοεοε, οεοεοε Πρωτάθλημα και Κύπελλο δικέφαλε αετέ». Και πάλι κλαίω, αλλά αυτή τη φορά δεν με ρωτά «Μαμά γιατί κλαις;»…
ΥΓ Επειδή είμεθα εκτός από πολιτισμένες και ευαίσθητες ψυχές κατά την επιστροφή μας, κάναμε μία στάση στο ζαχαροπλαστείο για να κεράσουμε τους γαύρους του σπιτιού ένα γλυκάκι, να πάνε τα φαρμάκια κάτω. Τέτοιο μεγαλείο ψυχής!
