Δεν θα ήταν η στέψη της ΑΕΚ, αν δεν άνοιγε ο ουρανός της Αθήνας αρχές Μαΐου, την ώρα που το ανοικτό πούλμαν με τους θριαμβευτές έφτανε έξω από το σημείο όπου κάποτε δέσποζε η Σκεπαστή. Και νομίζω για ένα δευτερόλεπτο, όταν τα μεγάφωνα έπαιξαν τον ύμνο του συλλόγου, τα καπνογόνα έκαναν τη νύχτα μέρα και ο Αετός κατέβηκε επιτέλους από τον ουρανό για να ξεκουραστεί μετά από 24 δύσκολα χρόνια, ο κάθε ένας από τις δεκάδες χιλιάδες που περπάτησαν στους δρόμους της γειτονιάς μας το Σάββατο σκεφτόταν την πρώτη του φορά στον Ναό και όσους αγαπημένους του δεν πρόλαβαν να ζήσουν μαζί του αυτό το βράδυ.
Το σκηνικό είχε στηθεί από νωρίς στην πόλη που για επτά δεκαετίες ζούσε για την Ένωση. Το καταλάβαινες από την στιγμή που η Αχαρνών έδινε τη θέση της στη Δεκελείας, ότι αυτή η μέρα δεν μοιάζει με τις άλλες. Ήταν τα αμέτρητα σταντς με σημαίες, κασκόλ, αναμνηστικά που είχαν στηθεί σε κάθε γωνία. Ήταν τα μπαλκόνια στολισμένα στα κιτρινόμαυρα, τα μαγαζιά που διαγωνίζονταν το ένα το άλλο για την πιο ΑΕΚτζήδικη πρόσοψη, τα παλικάρια της Original που πουλούσαν το για πρώτη φορά εντελώς έγχρωμο εφημεριδάκι τους. Ήταν οι πιτσιρικάδες που κρατούσαν τους γονείς τους από το χέρι και τους ρωτούσαν πότε θα χτιστεί το γήπεδο, τα μπλουζάκια των συνδέσμων της επαρχίας στην Καππαδοκίας και την Φωκών. Ακόμα κι ένας εξωγήινος που θα έπεφτε από τον ουρανό, θα καταλάβαινε μέσα σε πέντε λεπτά ότι η Φιλαδέλφεια γιορτάζει το πρωτάθλημα της ΑΕΚ!
Ο αγώνας με τον Απόλλωνα στην Ριζούπόλη έμοιαζε τυπική διαδικασία, το δίωρο που περιμένεις να περάσει για να αρχίσουν οι χοροί και το πανηγύρι, να σου και η πρώτη -αναμενόμενη από τους απαισιόδοξους, οι γνωστοί «ΑΕΚ είμαστε, κάτι κακό θα γίνει» νεροποντή λίγο μετά τις 17.00, που δεν εμπόδισε ασφαλώς 12.000 Ενωσίτες να «μετακομίσουν» λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα για να παρακολουθήσουν ζωντανά τον αγώνα. Οι υπόλοιποι «κατέλαβαν» τις καφετέριες και τα φαγάδικα της Φιλαδέλφειας, προκαλώντας πραγματική απελπισία στο υπαλληλικό προσωπικό, που δυσκολευόταν να καταλάβει αν οι πελάτες προσπαθούσαν να παραγγείλουν ή να τραγουδήσουν μαζί τους το «να παίζει η ΑΕΚΑΡΑ στα Φιλαδέλφεια»...
Στο γκολ του Αραούχο, η πρώτη έκρηξη του κόσμου, τα «σήκωσέ το, δεν μπορώ να περιμένω», οι αναμνήσεις του τύπου «μας κορόιδευαν όταν πηγαίναμε στο αεροδρόμιο τον Αύγουστο να τον φέρουμε». Συνθήματα για τον Χιμένεθ, συνθήματα για τους «εχθρούς», συνθήματα για τον τελικό του Κυπέλλου σε μια εβδομάδα. Αλήθεια τώρα, αυτό το σκυλάκι φοράει κασκόλ της ΑΕΚ και χαμογελάει; Ναι, σιγά το πράγμα, κοίτα ένα δέντρο εκεί που έχει κρεμασμένα κασκόλ πάνω του, κάρπισε Μάιο βλέπεις και ήταν καλή η σοδειά... Τελειώνει το ματς παιδιά στο 88' πήγε, να πούμε τον ύμνο! Και ξεκινάει από χιλιάδες στόματα ο ύμνος της ΑΕΚ, ο ύμνος της πρωταθλήτριας Ελλάδας για το 2018, δεν σταματάει στο σφύριγμα της λήξης, δεν σταματάει μέχρι την απονομή - κάνει διαλείμματα μόνο, για μια ξεχωριστή αποθέωση στον Μανόλο, στον Λύμπε, στον Μάνταλο, στον Αραούχο, στον Λιβάγια, στον Μελισσανίδη και στον άτυχο Πάρη Μπάμπη που παίρνει το μετάλλιό του με τις πατερίτσες. Είμαστε πια πρωταθλητές!
Θα χωρέσουμε 30, 35 χιλιάδες κόσμος μπροστά από την Σκεπαστή, να περιμένουμε το πούλμαν; Θα χωρέσουμε, εδώ χωράει μια πυρκαγιά σ' ένα σπιρτόκουτο... Δέντρα παίρνουν φωτιά κάτω από ψιλόβροχο και η καγκελόπορτα στην εκκλησία της Αγίας Τριάδας γκρεμίζεται για να χωρέσει αυτός ο λαός που έχει ξεχυθεί στους δρόμους για να γιορτάσει τη βραδιά που τα όνειρα 24 ετών παίρνουν επιτέλους εκδίκηση, είναι εδώ άραγε τα παιδιά που έκλαιγαν εκείνο το απόγευμα με τον Πανθρακικό; Εδώ είναι, εδώ είμαστε όλοι! Οι βιαστικοί ανάβουν τα πρώτα καπνογόνα, άλλοι ανεβαίνουν σε δέντρα και σε κάγκελα για να δουν καλύτερα, ο DJ ξεκινάει να παίζει αλλά τον σκεπάζει κάθε φορά το πάθος του κόσμου. Δέκα, πενήντα, εκατό διαφορετικά συνθήματα και το πούλμαν πηγαίνει σημειωτόν, που είναι το πούλμαν, πήγε δέκα, πήγε έντεκα και ακόμα να φανεί, στα γύρω περίπτερα έχουν τελειώσει οι μπύρες και ο Ενωσίτης που κουβαλάει εκείνη την τεράστια σημαία με το «1924» επιστρατεύει την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών του για να την κρατήσει ψηλά.
Έφτασαν! Το καταλαβαίνεις γιατί σείεται το έδαφος όπως τότε η Σκεπαστή μας, το καταλαβαίνεις γιατί οι φωτοβολίδες ανάβουν η μία μετά την άλλη και ο ουρανός αλλάζει χρώμα από τον καπνό, μια βοή αντηχεί από τη στροφή της Δεκελείας μέχρι τα χαλάσματα του «Νίκος Γκούμας», έρχεται η ΑΕΚ, τους βλέπουμε, να ο Βράνιες που τραγουδάει τον ύμνο μας και ο Μπακασέτας με κασκόλ της Original στο κεφάλι του και ο Μπάρκας και ο Αραούχο μπροστά, ο Μανόλο είναι αυτός με την κούπα, δίπλα του ο Λαμπρόπουλος, κάπου θα είναι και ο αρχηγός μας ο Μάνταλος, είναι το πούλμαν που περιμέναμε όχι δύο ώρες, αλλά 24 χρόνια. Είναι το πούλμαν των πρωταθλητών, την τελευταία φορά που το σηκώσαμε αυτά τα εκατοντάδες κινητά που απαθανατίζουν τις στιγμές δεν υπήρχαν ούτε ως σκέψη, ο Αετός ανοίγει ξανά τα φτερά του υπερήφανος πάνω από τα Φιλαδέλφεια...
Κεραυνοί και αστραπές χτυπούν το καμπαναριό της Αγίας Τριάδας, ετοιμάζεται να ρίξει γερή βροχή αλλά δεν θα φύγει κανένας, περιμέναμε τόσο πολύ καιρό για να φύγουμε τώρα, όλοι αναμένουν να περάσει από μπροστά τους το πούλμαν των πρωταθλητών, τραγουδούν, φωνάζουν συνθήματα, κλαίνε, ο γιατρός της ΑΕΚ έχει ξεχάσει τα πτυχία και την επιστήμη του και δείχνει συγκινημένος το σήμα στη μπλούζα του στον κόσμο που παραληρεί, είναι η ώρα της λύτρωσης και της εξιλέωσης για την υπομονή αυτού του λαού, για το γκρέμισμα του γηπέδου, τα πέτρινα χρόνια και την Γ΄ Εθνική, ερωτευμένα ζευγάρια φιλιούνται και παιδάκια στους ώμους των πατεράδων τους χαμογελάνε καθώς περνάει μπροστά τους πάνω σε ρόδες ένα αυθεντικό κομμάτι αθλητικής Ιστορίας, ένα βράδυ που δεν θα ξεχάσει ποτέ κανείς τους.
Για το τέλος, αφήσαμε το χαμόγελο του Μανόλο Χιμένεθ, τις γρήγορες, νευρικές χειρονομίες του όταν ακούγονταν τα συνθήματα, το χέρι στην καρδιά και την υπόκλιση στον κόσμο την στιγμή άκουσε το όνομά του, ένας πραγματικός ΑΕΚτζής με όλα τα προτερήματα και τα ελαττώματά μας, ας γεννήθηκε στο Αραχάλ της Ανδαλουσίας, ένα χαμόγελο σφραγίδα και μνημείο της συγκλονιστικής φετινής επιτυχίας της Ένωσης. Κι όταν κάποτε Μανόλο γυρίσεις στην πατρίδα σου και σε ρωτήσουν οι συντοπίτες και τα εγγόνια σου για αυτό το βράδυ, μην τους πεις πολλά, πες τους μόνο ότι δεν έλειπε κανείς μας, όλη η ΑΕΚ ήταν εκεί για να γιορτάσει την κατάκτηση του πρωταθλήματος στα ιερά μας χώματα...
