Πότε καταλαβαίνεις ότι αρχίζεις να… γερνάς; Όταν βλέπεις τους ανθρώπους με τους οποίους συγχρωτίζεσαι καθημερινά να έχουν εντελώς άλλα ενδιαφέροντα με τα δικά σου: «Σε κάθε ρεπό ή με την παραμικρή διακοπή βλέπω τους συμπαίκτες μου να παίρνουν το πρώτο αεροπλάνο για το Παρίσι, να φεύγουν στον Σεν-Τροπέ ή το Πριγκιπάτο, την ώρα που εγώ πηγαίνω να παρακολουθήσω τους τρεις γιους μου που παίζουν μπάλα».
Ο Ντμίτρι Παγέτ είναι κάτι σαν τον πάτερ-φαμίλια στα αποδυτήρια. Για την ακρίβεια, μαζί με τον έτερο Καππαδόκη, τον Στιβ Μανταντά είναι σαν τους γέρους του Μάπετ Σόου. Έχουν γνώμη για τα πάντα. Και την λένε ότι κι αν γίνει. Όσο κι αν πονάει. Ακόμα κι είναι να κάνουν την ομάδα τους άνω κάτω.
«Τι μας έλειπε σήμερα; Ταπεινότητα. Καμία από τις αξίες μας στο γήπεδο δεν εμφανίστηκε στο γήπεδο, η Κλερμόν μας έδωσε ένα καλό μάθημα. Θα πρέπει κάποιοι να ξεφουσκώσουν τα μυαλά τους που έχουν πάρει αέρα, να δουλέψουν και να δείξουν το πραγματικό τους πρόσωπο», ήταν τα σκληρά του λόγια πριν από ακριβώς έναν μήνα αμέσως μετά την ήττα-σοκ 0-2 από την Κλερμόν.
Κάποιοι ενοχλήθηκαν: «Δεν ξέρω σε ποιους αναφέρεται, ούτε με απασχολεί. Σέβομαι πάντως την γνώμη του καθενός», απάντησε ο Ματέο Γκεντουζί, την ώρα που ο Τούρκος Τσενγκίζ Ουντέρ έκανε μία περίτεχνη ντρίμπλα: «Είναι ένας σημαντικός παίκτης του κλαμπ και ότι λέει είναι σημαντικό. Οφείλουμε να είμαστε ανοιχτοί στην κριτική. Πρέπει να ακούμε τους πιο έμπειρους και να μιλάμε περισσότερο στα αποδυτήρια μεταξύ μας».
Περίπου 10 ημέρες νωρίτερα, ένα άλλο διαφορετικό μέτωπο πυρός είχε παρουσιάσει απρόσμενη αναζωπύρωση. Πέντε ημέρες μετά το χατ-τρικ του στο 5-2 απέναντι στην Ανζέ, ο Πολωνός στράικερ Αρκάντιους Μίλικ «επιβραβεύτηκε» με μία θέση στον πάγκο στον εκτός έδρας μονό προημιτελικό Κυπέλλου απέναντι στην Νις.
Μα, δεν ήταν μόνο αυτό. Οι επιλογές του Χόρχε Σαμπαόλι ήταν ακατανόητες, είχε πειράξει τους πάντες και τα πάντα. Σύστημα, πρόσωπα, θέσεις. Η Μαρσέιγ διαλύθηκε με 4-1 και ο Μίλικ δεν κρύφτηκε πίσω από το δάχτυλο του: «Ώρες ώρες δεν μπορώ να καταλάβω τις επιλογές του προπονητή», είπε φωναχτά, εκφράζοντας τις σκέψεις του.
Η Μασσαλία είναι η πιο έντονη πόλη της Γαλλίας, αυτή με τον πιο εκρηκτικό ταμπεραμέντο, τα πάντα είναι πολύβουα. Οι δρόμοι, οι αγορές, το γήπεδο. Υπάρχει μία διάχυτη ένταση παντού, όλοι είναι έτοιμοι να διαφωνήσουν, να υψώσουν τον τόνο της φωνής τους, να καυγαδίσουν.
Στην νοοτροπία της πόλης υπάρχει ριζωμένη βαθιά η αντίληψη πως: «η Μασσαλία δουλεύει για να καλοπερνάει το Παρίσι. Η Μασσαλία πληρώνει φόρους για να ζει πλουσιοπάροχα η πόλη του φωτός». Κι αυτό δημιουργεί έναν θυμό, ένα ένστικτο εκδίκησης απέναντι σε όλους και σε όλα.
Αυτός ήταν ο λόγος που ο Μπερνάρ Ταπί -μολονότι δεν ήταν γέννημα θρέμμα της περιοχής- κηδεύτηκε πρόσφατα με τιμές λαϊκού ήρωα. Κανέναν δεν ένοιαξε που από τα ποινικά δικαστήρια καταδικάστηκε για διαφθορά, δωροδοκία, κανείς δεν θυμάται πως εξαιτίας του, η Μαρσέιγ υποβιβάστηκε στην δεύτερη κατηγορία και έμεινε με την αιώνια στάμπα πως «έστηνε» παιχνίδια. Για τους κατοίκους της Μασσαλίας, ο Ταπί ήταν ο άνθρωπος που έσπασε το κατεστημένο, αυτός που τους πλήρωσε με το ίδιο νόμισμα. Le boss. Το αφεντικό.
Όλα αυτά περνάνε από γενιά σε γενιά. Ασυναίσθητα, αλλά περνάνε. Όπου κι αν παίζει η Μαρσέιγ, ο αέρας μυρίζει μπαρούτι. Μισεί τους πάντες και την μισούν όλοι. Στο εκτός έδρας παιχνίδι με την Νις ένα μπουκάλι που δέχθηκε ο Ντμίτρι Παγέτ και το οποίο επέστρεψε πίσω, έκανε το πέταλο να μπει μέσα, το γήπεδο μετετράπη σε ρινγκ. Μέχρι και ο Χόρχε Σαμπαόλι τις έπαιξε χεράτα με κάποιους εισβολείς.
Λίγο πριν τα Χριστούγεννα, ο Παγέτ -λες και έχει μαγνήτη- δέχθηκε βροχή από κέρματα στο εκτός έδρας ματς με την Λιόν, ένα από αυτά τον πέτυχε, ούτε αυτό το παιχνίδι τελείωσε.
Στο εντός έδρας ντέρμπι ταξικού μίσους απέναντι στην Παρί Σεν Ζερμέν ένας εισβολέας μπούκαρε στον αγωνιστικό χώρο και πήγε να ορμήσει στον Λιονέλ Μέσι.
Στο εκτός έδρας ματς με την Ανζέ, οι εισβολείς από το πέταλο των φιλοξενούμενων ήταν πολύ περισσότεροι, έφτασαν ανενόχλητοι μέχρι την μεσαία γραμμή, πετώντας ότι είχαν στα χέρια τους στις εξέδρες.
Το ματς με την Γαλατασαράι διεκόπη προσωρινά, όταν μία βροχή από ανταλλαγή καπνογόνων έκανε την ορατότητα γύρω από το Βελοντρόμ σχεδόν μηδενική, λίγο πριν από την σέντρα του ματς με την Βασιλεία είχαμε άγριο ανθρωποκυνηγητό και ξύλο με Ελβετούς εκδρομείς, κάτι που έφερε απαγόρευση μετακίνησης οπαδών στον επαναληπτικό!
Σε αυτή την ομάδα χρειάζεται μία σπίθα για να τιναχτούν όλα στον αέρα, η ηρεμία, η σταθερότητα είναι λέξεις άγνωστες. Τον Φεβρουάριο του 2021, λίγο πριν ξεσπάσει η πανδημία, οι οργανωμένοι πήγαν ως το προπονητικό κέντρο, το οποίο κυριολεκτικά πολιόρκησαν, ζητώντας να… φύγουν όλοι.
Να φύγει ο Αμερικανός ιδιοκτήτης ΜακΚορτ, να φύγει ο Αντρέ Βίλας-Μπόας, να φύγουν οι παίκτες, να φύγουν όλοι. Από την οργή τους δεν γλίτωσαν οι παίκτες, ο Ισπανός αμυντικός Άλβαρο έχει ακόμα ως σουβενίρ ένα έγκαυμα στην πλάτη από καπνογόνο.
Η Μαρσέιγ παραδοσιακά μία ομάδα, στην οποία επικρατεί η λαοκρατία. Αυτό που έμοιαζε με ενέργεια που θα μπορούσε να διαλύσει τον σύλλογο, εντέλει τον ταρακούνησε σε τέτοιο βαθμό που τον οδήγησε να αλλάξει τον βηματισμό του.
Ο Βίλας-Μπόας παραιτήθηκε, ο Χόρχε Σαμπαόλι ήρθε να προσθέσει την τρέλα του σε μία πόλη που αγαπάει τους τρελούς και η Μαρσέιγ άλλαξε εντελώς ύφος, λογική, φιλοσοφία, στιλ.
Σχεδόν όλες οι μεταγραφές που εισηγήθηκε ήταν νεαροί, αθλητικοί, φιλόδοξοι παίκτες, εντελώς άλλο προφίλ από αυτό που παραδοσιακά ψώνιζε η Μαρσέιγ. Η Ολιμπίκ γέμισε νιάτα, κανείς εκ των Σαλιμπά, Γκεντουζί, Ουντέρ, Μπαλέρντι, Ζέρσον, Λιρόλα, Ντε Λα Φουέντε, Ντιένγκ δεν ξεπερνά τα 24 έτη, χωρίς να παραλείπονται και κάποιες ενέσεις ποιότητας και εμπειρίας που δεν αλλάζουν την γενική φιλοσοφία (Πάου Λόπεθ, Κολάσινατς, Αρίτ, Μπακαμπού).
Η Μαρσέιγ είναι ένα εκλογικευμένο χάος, ποτέ κανείς δεν ξέρει από παιχνίδι σε παιχνίδι τι σχηματισμό θα παρατάξει ο Σαμπαόλι, ποιοι θα παίξουν ενδεκάδα και σε ποιες θέσεις.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ομάδα της Μασσαλίας θέλει πολύ την μπάλα στα πόδια της (άνω του 60% κατοχή στην Ligue 1), είναι αυτή που δέχεται τις λιγότερες τελικές κι αυτή η που κάνει τα λιγότερα φάουλ σε όλο το Σαμπιονά. Μία ομάδα χτισμένη πάνω στις διδαχές του Μαρσέλο Μπιέλσα.
Η Μαρσέιγ εξακολουθεί να κινείται γύρω από τα κέφια του εμβληματικού Παγέτ (9 γκολ / 9 ασίστ), όμως ο Γάλλος έχει πατήσει τα 34, πληθαίνουν οι φωνές που τον θεωρούν τροχοπέδη και βαρίδιο για την εξέλιξη της ομάδας.
Ο Μίλικ σκοράρει σαν παλαβός στην Ευρώπη (8 γκολ), αλλά όχι στο πρωτάθλημα, ο Καμαρά και Τσαλέτα-Τσαρ έχουν το μυαλό στην μεγάλη μεταγραφή στην Αγγλία, στην πραγματικότητα οι πιο σταθεροί παίκτες όλη την σεζόν είναι οι πιτσιρικάδες Σαλιμπά και Γκεντουζί που δεν έπιασαν ποτέ στην Άρσεναλ.
Η Μαρσέιγ είναι ένα περίεργο τρένο που ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να εκτροχιαστεί. Σε όμιλο Europa League με Λάτσιο, Γαλατασαράι, Λοκομοτίβ Μόσχας, έκανε μόλις μία νίκη κι αυτή στην 6η αγωνιστική απέναντι στους Μοσχοβίτες, που τους έστειλε στο Conference League. Στον επαναληπτικό με την Βασιλεία, έβλεπε το φάσμα της παράτασης, μέχρι να έρθει ένα λυτρωτικό γκολ πρόκρισης του Τούρκου Ουντέρ.
Εξακολουθεί να βιώνει τα δικά της πέτρινα χρόνια. Αν δεν πάρει τίποτα μέχρι το καλοκαίρι, κλείνει μία γεμάτη άτιτλη δεκαετία. Βαρύ. Πολύ βαρύ.
Στο πρωτάθλημα, μπορεί να είναι πρώτη στο άτυπο πρωτάθλημα δίχως την Παρί Σεν Ζερμέν (-15 από την κορυφή), όμως στις 10 αγωνιστικές που απομένουν δεν αποκλείεται να τα χάσει όλα, το μομέντουμ αυτή την στιγμή ευνοεί Νις, Ρεν που έρχονται με φόρα από πίσω.
Πριν και μετά από τα παιχνίδια με τον ΠΑΟΚ, η Μαρσέιγ ταξιδεύει στις δύο πιο μισητές για αυτήν έδρες, της Σεντ Ετιέν και της Παρί Σεν Ζερμέν για το γαλλικό clasico. H Ευρώπη είναι πάντα η τιμή της και το καμάρι της (η Μαρσέιγ παραμένει η μοναδική γαλλική ομάδα που έχει κατακτήσει το Champions League), ωστόσο μία θέση στην πρώτη τριάδα είναι πάνω από όλα -πιθανώς κι από έναν έκτο ευρωπαϊκό τελικό στην ιστορία της.
Το πυρακτωμένο Βελοντρόμ έχει πάντα σεισμικές δονήσεις που άλλοτε διαλύουν τους αντιπάλους, κι άλλοτε σφίγγουν την θηλιά στον λαιμό των παικτών της Μαρσέιγ.
Ο ΠΑΟΚ χρειάζεται απλώς ένα σπίρτο. Να το ρίξει την ώρα που πρέπει, όταν η ατμόσφαιρα θα μυρίζει μπαρούτι και να προφυλαχθεί από αυτό που θα ακολουθήσει.
Αν στρέψει το κοινό του Βελοντρόμ εναντίον της ομάδας του (κάτι όχι και τόσο σπάνιο για τον απαιτητικό κόσμο της Μαρσέιγ), θα έχει κάνει το μεγαλύτερο βήμα προς τα ημιτελικά του Conference League.
