Με όλο το σεβασμό απέναντι σε δύο πολύ μεγάλα και ιστορικά σωματεία όπως η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ...
Οι δύο «δικέφαλοι» ταβάνιασαν, που λέμε και στην καθομιλουμένη, κατακτώντας αμφότεροι ένα πρωτάθλημα Ελλάδας έπειτα από πολλά χρόνια (2018 η ΑΕΚ και 2019 ο ΠΑΟΚ). Και κανείς δεν γνωρίζει πότε θα το κατορθώσουν ξανά. Καλώς ή κακώς, δεν διαθέτουν το διαμέτρημα να ανταγωνιστούν τον Ολυμπιακό, είτε ως έμψυχο ποδοσφαιρικό υλικό είτε ως βάρος φανέλας.
Ο Ολυμπιακός παίζει μπάλα μόνος του, κάτι που φαντάζει απολύτως λογικό. Με εκατοντάδες κερδισμένα εκατομμύρια αθροιστικά κάθε χρόνο από τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, με έναν πρόεδρο ο οποίος, παρά τις δικαστικές του περιπέτειες, όχι μόνο παραμένει αλώβητος, αλλά απολαμβάνει τιμές... πρωθυπουργού, κάνοντας επίδειξη ισχύος σε όσους τον εχθρεύονται και τον αμφισβητούν, με τις κατάλληλες μανατζερικές γνωριμίες, χάρις στις οποίες επιτυγχάνει δυσθεώρητες -για τα εγχώρια δεδομένα- πωλήσεις υπερτιμημένων ποδοσφαιριστών και με ένα σύστημα ολοδικό του επί δύο -και βάλε- δεκαετίες, θα είναι σούπερ έκπληξη να καταφέρει κάποιος να του αποσπάσει τα πρωτεία. Ε, πέρυσι και φέτος -λογικό πια- διαθέτει και μια πολύ ελκυστική ομάδα στο χορτάρι -ας είμαστε ειλικρινείς- κάτι που αποδεικνύουν και οι ίδιοι οι αριθμοί. Βέβαια, αν στη χώρα όπου ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα υφίστατο μια στοιχειώδης μορφή δικαιοσύνης, οι «ερυθρόλευκοι» θα έπρεπε να έχουν ήδη υποβιβαστεί 3-4 φορές κατά καιρούς ή να τους έχουν αφαιρεθεί κερδισμένα τρόπαια. Αλλά, εντάξει, στην Ελλάδα ζούμε, μην έχουμε και υπερβολικές απαιτήσεις...
Ο μοναδικός φόβος αλλά και ο πραγματικός εχθρός της -ίσως- πιο διεφθαρμένης ομάδας που γνώρισε ποτέ ο πλανήτης τα 25 τελευταία χρόνια, της ομάδας που διέλυσε με βάναυσο τρόπο κάθε έννοια ανταγωνισμού στην Ελλάδα, εκμεταλλευόμενη τη διαχρονική ατιμωρησία της σε όλα τα επίπεδα και που η ιστορία της είναι συνυφασμένη με κάθε λογής σκάνδαλα, έχει όνομα βαρύ σαν ιστορία. Λέγεται Παναθηναϊκός...
Οι φίλοι της ΑΕΚ, του ΠΑΟΚ και του Άρη ας μην τρέφουν αυταπάτες. Ομοίως και οι φίλοι του Παναθηναϊκού, οι οποίοι, μην μπορώντας με την παρούσα διοίκηση να γίνουν εκείνοι ανταγωνιστικοί σε βαθμό διεκδίκησης τίτλων, προσμένουν από έναν εκ των τριών άλλων ομάδων να αμφισβητήσει την παντοδυναμία του πειραϊκού συλλόγου (που θα επιθυμούσε διακαώς να είναι αθηναϊκός, αλλά μην τα θέλουμε και όλα δικά μας...), όσον αφορά το σημαντικότερο «κατσαρόλι»: το πρωτάθλημα Ελλάδας. Οι δύο πρώτοι το πέτυχαν, αλλά ήταν ένα «πυροτέχνημα», μια αναλαμπή. Ας μην απαιτούμε κάτι περισσότερο. Μέχρις εκεί μπορούν και μπράβο τους. Κέρδισαν δύο μάχες απέναντι στο ποδοσφαιρικό παρακράτος, αλλά όχι τον πόλεμο. Τον πόλεμο μόνο ένας σύλλογος του διαμετρήματος του Παναθηναϊκού μπορεί να τον κερδίσει. Γιατί τα επιτεύγματα του Τριφυλλιού σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ είναι ο μεγαλύτερός τους φθόνος και πάντα θα προκαλούν εφιάλτες στο επίνειο της πρωτεύουσας. Γουέμπλεϊ και Μοντεβιδέο, προκρίσεις σε ημιτελικούς γύρους, κολακευτικά λόγια από προπονητές όπως οι Φέργκιουσον και Μουρίνιο, πρωτιές σε παγκόσμιο επίπεδο (IFFHS, Σεπτέμβριος 2001), έξι πρωταθλήματα Ευρώπης στο μπάσκετ κλπ., δύσκολα θα δουν στο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας.
Το θέμα είναι πότε θα ξυπνήσει από το λήθαργο ο «κοιμώμενος γίγαντας». Την τελευταία φορά που το έκανε, τα ημερολόγια έγραφαν 2008. Λίγους μήνες αργότερα, ο Παναθηναϊκός ποδοπατούσε τον Ολυμπιακό σε διοικητικό και αγωνιστικό επίπεδο, σημειώνοντας ένα ανεπανάληπτο ρεκόρ πώλησης εισιτηρίων διαρκείας (30.091), κατακτώντας εύκολα το νταμπλ, στέλνοντας τους Πειραιώτες στην πέμπτη θέση των πλέι οφ και τον Σωκράτη Κόκκαλη (τον δημιουργό της πρώτης «Παράγκας», της παλιάς, της ορθόδοξης...) σε άτακτη... αποχώρηση. Κανένας Ολυμπιακός δεν φαινόταν ικανός να τον γκρεμίσει από την κορυφή, στην οποία -είμαι προσωπικά κάτι παραπάνω από βέβαιος- θα καθόταν έως σήμερα. Τελικά, την εκθρόνιση του Τριφυλλιού, που οδήγησε έπειτα στην απότομη μετατροπή του συλλόγου από πρωταγωνιστή σε κομπάρσο (ρόλο που διατηρεί μέχρι και σήμερα) την πέτυχε ο μεγαλύτερος εχθρός του Παναθηναϊκού: ο ίδιος ο Παναθηναϊκός...
Αν οι «πράσινοι» γίνουν ξανά ''Panathinaikos'', αν κατορθώσουν και πάλι να συσπειρωθούν όπως την περίοδο 2008-2010 (γεγονός που με την παρούσα διοικητική κατάσταση μπορεί να χαρακτηριστεί έως και απίθανο), τότε θα απογυμνωθεί η κίβδηλη εγχώρια κυριαρχία των «ερυθρολεύκων». Κάτι παρόμοιο αρχίζει και διαφαίνεται δειλά-δειλά στα ερασιτεχνικά αθλήματα. Όταν δεν υπάρχουν στο ταμείο τα «εύκολα» χρήματα που προσφέρει το επιτυχημένο ποδοσφαιρικό τμήμα των Πειραιωτών μέσω των καρτών φιλάθλου και του ποσοστού από τα εισιτήρια, τότε αρχίζουν τα προβλήματα. Αποχωρήσεις αθλητών, μείωση των μπάτζετ, αδυναμία των τμημάτων να συμμετάσχουν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις αρχίζουν και κάνουν την εμφάνισή τους. Αντίθετα, για τον ταλαιπωρημένο και άλλοτε υπερχρεωμένο Παναθηναϊκό, η κατάκτηση του πανελλήνιου τίτλου στο ανδρικό βόλεϊ, έπειτα από 14 άγονα χρόνια, ήταν αρκετή για να εκτοξεύσει τις εγγραφές μελών, χαρίζοντας μια τονωτική οικονομική ένεση στα ταμεία του Ερασιτέχνη. Οι Παναθηναϊκοί αγαπούσαν ανέκαθεν τη «Μάνα του λόχου», ακόμα και στα «πέτρινα» χρόνια, γεμίζοντας κλειστά γυμναστήρια, όχι μόνο σε τελικούς, αλλά και σε αγώνες στους οποίους κρινόταν η παραμονή στην κατηγορία. Η στάση τους, πολλές φορές, υπήρξε συγκλονιστική.
Εδώ και κάποιους μήνες, μάλιστα, απλοί οπαδοί-μέλη του Παναθηναϊκού, μέσω της καμπάνιας «Σύλλογος πιο Μεγάλος» που οργάνωσαν σε συνεργασία με τη διοίκηση του Ερασιτέχνη, κατόρθωσαν να συγκεντρώσουν 50.000 ευρώ (!), όχι για το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ (ούτε καν για το επίσης δημοφιλές βόλεϊ), αλλά για το στίβο, τη σκοποβολή, την επιτραπέζια αντισφαίριση και το σκάκι! Βρείτε μου ένα σύλλογο στην Ελλάδα που οι οπαδοί του θα μπορούσαν να πετύχουν κάτι παρόμοιο, και μάλιστα εν καιρώ κρίσης και πανδημίας! Και αναλογιστείτε τη δύναμη του κόσμου του Τριφυλλιού και -κατ' επέκταση- ολόκληρου του οργανισμού που ακούει στο όνομα Παναθηναϊκός Αθλητικός Όμιλος.
ΥΓ.: Ευπρόσδεκτη η αγωνιστική ανάταση του Παναθηναϊκού από τον Λάσλο Μπόλονι και ευκταία η ευρωπαϊκή έξοδος (ελπίζουμε εν τέλει να επιτευχθεί). Ας μη μας γίνουν συνήθεια, όμως, οι πρόσκαιρες χαρές για νίκες απέναντι στον Απόλλωνα Σμύρνης, τον Βόλο, ακόμα και τον Άρη. Οι στόχοι του Παναθηναϊκού έχουν καθοριστεί από την πρώτη μέρα της ίδρυσής του: κατάκτηση όλων των τίτλων. Ευπρόσδεκτη και μια νίκη στο προσεχές ντέρμπι απέναντι στον αήττητο έως τώρα Ολυμπιακό. Αλλά ούτε αυτό πρέπει να είναι ο απώτερος στόχος του Τριφυλλιού. Δεν φτάνει μόνο να τους σπάσεις το αήττητο. Πρέπει να τους σπάσεις το κατεστημένο, να τους στείλεις ξανά εκεί που βρίσκονταν το 2010 και θα ήταν ίσως και τώρα, αν οι εμφύλιες έριδές μας δεν μας κατάτρωγαν τις σάρκες.
Ας χειροκροτήσουμε τους νεαρούς και φερέλπιδες «πράσινους» ποδοσφαιριστές, δίχως παράλληλα να λησμονούμε ότι η τωρινή κατάσταση του κλαμπ οφείλει να χαρακτηριστεί και πρέπει να εμπεδωθεί στις συνειδήσεις όλων μας ως μεταβατική. Κι ας ελπίσουμε το ίδιο ακριβώς να αντιληφθεί και η ίδια η διοίκηση, προτού χαθεί ακόμα μια γενιά Παναθηναϊκών...
