Κάθε φάιναλ-φορ είναι μια ιστορία. Μια ιστορία που πάντα δημιουργεί υπέροχες αναμνήσεις! Από το 1993 και την πρώτη εμπειρία στο ΣΕΦ με τον ΠΑΟΚ να παίζει… εντός έδρας και να πνίγεται από το άγχος του κι από το «χέρι» του συλλέκτη κινούμενων σχεδίων Μαουρίτσιο Ραγκάτσι (που είχαμε κάνει συνέντευξη, μαζί με τον φίλο, προσωπικό και του… μπάσκετ, Αλέξη Τσατσούλη ο οποίος είχε ένα μοναδικό τρόπο να ανακαλύπτει πάντα τέτοια θέματα που φώτιζαν μια άλλη, διαφορετική, πλευρά των πρωταγωνιστών), την πρώτη αποστολή το 1995 στη Σαραγόσα και την πρώτη φορά που το κατέκτησε ελληνική ομάδα, ο Παναθηναϊκός, στο Παρίσι το 1996 με το ματς θρίλερ του τελικού και την αξέχαστη χρονιά (μπασκετική ευλογία) να «ακολουθείς» το πιο λαμπερό όνομα που πέρασε ποτέ τον Ατλαντικό (και μικρός υποστήριζες στον διαγωνισμό καρφωμάτων έναντι του τεράστιου Μάικλ Τζόρνταν), τον Ντομινίκ Ουίλκινς, μέχρι το 21ο που έρχεται και για το οποίο φτάσαμε στο λατρεμένο Βελιγράδι, τα φάιναλ-φορ αφήνουν από εκείνες τις αναμνήσεις που ακόμη και το Αλτσχάιμερ να έρθει δεν μπορεί να τις κλέψει.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που ισχυρίζονται πως τα φάιναλ-φορ δεν είναι το δικαιότερο σύστημα για να αναδειχθεί έπειτα από έναν τόσο επίπονο μαραθώνιο η πρωταθλήτρια Ευρώπης. Μεταξύ των υποστηρικτών μιας αλλαγής, μάλιστα από τους πιο ένθερμους της, ο Δημήτρης Ιτούδης που έχει εκφράσει πολλές φορές την άποψη πως σειρές αγώνων best of 5 ή ακόμη και best of 7 (στον τελικό) είναι πιο ακριβοδίκαιη διαδικασία και φέρνει για παράδειγμα το ΝΒΑ, το σύστημα του οποίου ουσιαστικά ακολούθησε η Ευρωλίγκα. Τα επιχειρήματα απολύτως λογικά και ισχυρά και ίσως έχουν δίκιο όσοι τα υποστηρίζουν.
Όμως σε κάθε περίπτωση, όσο κι αν εμπεριέχει δόσεις «αδικίας» να κρίνεται ένας τίτλος, μια προσπάθεια μηνών σε ένα ματς, στον ημιτελικό και ένα ακόμη, τον τελικό αυτό το συναπάντημα που προκαλείται σε κάθε φάιναλ-φορ, αλλά και η αγωνία που αναβλύζει σαν πίδακας από γεωτρύπανο που μόλις χτύπησε πετρέλαιο, από αυτή την «αδικία» προσφέρουν το απολαυστικότερο και ποιοτικότερο μπασκετικό τριήμερο που μπορείς να βιώσεις κάθε χρόνο στην Ευρώπη.
Και τέτοιο προμηνύεται το τριήμερο που θα ζήσουμε στην πρωτεύουσα της Σερβίας, όπου παρεμπιπτόντως ο κορονοϊός είναι μια παλιά και ξεχασμένη υπόθεση. Στη Βόρεια Κορέα ανακοίνωσαν έπειτα από 2 χρόνια πανδημίας το πρώτο (!!!) κρούσμα και αυτός ο απίθανος τύπος, ο Κιμ Γιονγκ Ουν έθεσε τη χώρα σε ολικό lockdown, στο Βελιγράδι δεν υπάρχουν πιστοποιητικά έχουν γίνει σαΐτες για να παίζουν τα παιδιά σπίτι και στα πάρκα, οι μάσκες είναι μια ανάμνηση παλιά σαν κίτρινο γράμμα στο συρτάρι και τα αντισηπτικά μόνο για τους χειρουργούς πριν από επέμβαση…
Αυτή τη μοναδική εμπειρία, της απότομης επιστροφής στην ολική κανονικότητα, θα βιώσει όποιος οπαδός του Ολυμπιακού ή φίλος του μπάσκετ έρθει για τα ματς στην «Stark Arena» που θα μοιάζει με ΣΕΦ! Η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα αναμένεται να αγωνιστεί την Πέμπτη στον ημιτελικό με αντίπαλο την πρωταθλήτρια Ευρωλίγκας, Έφες με περίπου 10.000 οπαδούς της στο πλευρό της, που θα αυξηθούν έτσι και οι Ερυθρόλευκοι κάνουν ακόμη μια υπέρβαση και πετάξουν έξω και την παρέα των Μίσιτς, Λάρκιν και των υπόλοιπων σπουδαίων παικτών και προσωπικοτήτων που έχει στο ρόστερ που διαχειρίζεται ο Έργκιν Άταμαν.
Σύμφωνα με τα στοιχεία των διοργανωτών πάνω από 8.000 ταξίδεψαν μέσω του site της Euroleague στην Ελλάδα, ενώ θεωρείται βέβαιο ότι πολλοί εξασφάλισαν εισιτήρια από το Ισραήλ (είχαν πωληθεί 500), τη Σερβία (επίσης 500, ενώ υπάρχει και η αδελφική σχέση Ολυμπιακών με τους οπαδούς του Ερυθρού Αστέρα) και από οποιοδήποτε άλλο μέρος του πλανήτη μπορούσαν να αποκτήσουν το «μαγικό χαρτάκι», ανεβάζοντας τις προβλέψεις για ένα “red wall” από 10.000 θεατές ντυμένους στα κόκκινα -όπως προέτρεψε η ΚΑΕ Ολυμπιακός τους οπαδούς της ομάδας να κάνουν και στο φάιναλ φορ όπως έκαναν και στους αγώνες με τη Μονακό- στις εξέδρες της «Stark»!
Κοινώς οι κυπελλούχοι Ελλάδας, που ύστερα από οικειοθελή διετή απουσία από την Α1, επέστρεψαν με δυναμικό τρόπο στις εγχώριες διοργανώσεις αλλά και στην Ευρωλίγκα με πρόκριση στο φάιναλ-φορ έπειτα από τέσσερις σεζόν.. νηστείας έως «ξηρασίας», θα αγωνιστούν «εντός έδρας» και μολονότι τύποις παραμένουν αουτσάιντερ -έχοντας μακράν το μικρότερο αγωνιστικό μπάτζετ από τις ομάδες της τελικής φράσης- δημιούργησαν μια χρυσή ευκαιρία να κάνουν μια ακόμη υπέρβαση (πριν από την τελευταία; )!
Βασικό συστατικό του εφετινού Ολυμπιακού και της επιτυχίας του είναι η σκληράδα και η επιθετικότητα που βγάζει και στα δύο μέρη του παρκέ. Πρωτίστως και αρχικώς στην άμυνα του και προϊόντος του χρόνου, με αποκορύφωμα τη σειρά με τη σπουδαία ομάδα που εμφάνισε η πρωτάρα Μονακό και στην επίθεση του.
Μέσα από τους αγώνες με την παρέα του Μάικ Τζέιμς, που είχε ποιοτικότατους συμπαίκτες με κάθε έναν εξ αυτών να είναι μια απειλή για κάθε αντίπαλη άμυνα, ο Ολυμπιακός σφυρηλατήθηκε ακόμη περισσότερο! Ειδικά μετά το «break» της Μονακό στο Game 2 του ΣΕΦ. Και αυτό τον έχει κάνει ακόμη σκληρότερο αντίπαλο για την Έφες αλλά και για οποιαδήποτε ομάδα συναντούσε ή συναντήσει στο Βελιγράδι.
Υπάρχει μια ιδιαιτερότητα στην EuroLeague! Από τη σεζόν 2016-17 που εφαρμόζεται το συγκεκριμένο format (χωρίς ομίλους, με κανονική περίοδο που όλες οι ομάδες παίζουν με όλες σε μορφή πρωταθλήματος), τον τίτλο δεν τον κατακτούν τα μεγάλα φαβορί της κανονικής περιόδου, αλλά οι ομάδες που “υποφέρουν”, που “ματώνουν” για να προκριθούν. Οι ομάδες που κάνουν μιας είδους υπέρβαση.
Το 2017 η Φενέρμπαχτσε και το 2018 η Ρεάλ μπήκαν με μειονέκτημα έδρας και προκρίθηκαν (εις βάρος του Παναθηναϊκού) στο φάιναλ φορ. Συσπειρώθηκαν, έπαιξαν στο maximum, μέτρησαν τα όρια τους, απέκτησαν κεκτημένη, ισχυρή αυτοπεποίθηση, σκληράδα και πήραν το τρόπαιο.
Πέρυσι η Έφες, έπειτα από μυθική σεζόν (2020) που δεν ολοκληρώθηκε, βρέθηκε στου δρόμου τα μισά (17η αγωνιστική) στην 11η θέση και έκανε τη δική της υπέρβαση για να φτάσει σε πλεονέκτημα έδρας και το φάιναλ-φορ όπου κατέκτησε το 1ο τρόπαιο στην ιστορία της. Μόνο το 2019 η ΤΣΣΚΑ ήταν μεταξύ των φαβορί, πήγε με σταθερότητα και σε δρόμο χωρίς “λακκούβες” και πήρε το τρόπαιο.
Ο Ολυμπιακός δεν πέρασε εύκολα για να ταξιδέψει σήμερα στο Βελιγράδι. Γνωρίζει πως είναι να “υποφέρεις” σωματικά. Μέτρησε τα όρια του και τα ξεπέρασε. Ένιωσε πως είναι να έχεις ισχυρότερη πνευματική δύναμη για να νικήσεις πρώτα τον εαυτό σου και μετά τον αντίπαλο.
Κι αυτά είναι μεγάλα εφόδια για το φάιναλ-φορ. Δεν είναι εύκολο. Τουναντίον είναι πολύ δύσκολο. Αλλά δεν θα είναι μια πρωτόγνωρη συνθήκη για την ομάδα του Μπαρτζώκα. Γιατί αυτό που ήδη έκανε ο Ολυμπιακός ήταν δύσκολο. Απέδειξε σε όλους και τον εαυτό του ότι είναι για τα δύσκολα. Και είναι έτοιμος να δείξει τι συμβαίνει όταν η υπέρβαση γίνεται συνήθεια...
Είναι έτοιμος για το “flight time” όπως προ(σ)καλεί το κοινό η διαφήμιση του κεντρικού χορηγού της Euroleague, της Turkish Airlines, που εικονίζει (για τον Ολυμπιακό) τον Κώστα Σλούκα και βρίσκεται παντού εδώ στο Βελιγράδι.
Η «πτήση» όπως και να’ χει θα είναι ωραία. Σαν… παραμύθι! Έπειτα από δύσκολες σεζόν, προβλήματα πολλά, με πανάξιο και τολμώ να πω -αν και δεν με αρέσει η έκφραση- μάγκικο τρόπο στο φάιναλ-φορ όπου θα αγωνιστεί με 10.000 οπαδούς στο πλευρό του!
Υπάρχει καλύτερο και απολαυστικότερο σενάριο;
