Ο Ολυμπιακός πέρασε με εμφατικό τρόπο από το ΟΑΚΑ και οδεύει ολοταχώς στα playoffs της Euroleague, με ή χωρίς πλεονέκτημα έδρας, την ώρα που ο Παναθηναϊκός… σιγοβράζει στο ζουμί του καταγράφοντας νέο αρνητικό ρεκόρ α’ γύρου στη διοργάνωση που κάποτε ήταν πρωταγωνιστής και κάτι σαν… φόβος και τρόμος.
Το 4-13 που αναφέρεται δίπλα από το όνομα του είναι η χειρότερη επίδοση του για το πρώτο μισό του πρωταθλήματος από καταβολής του νέου format. Το περσινό με 5-12 ήταν το προηγούμενο. Κάθε χρόνο και χειρότερα…
Και φοβάμαι πως για τους Πράσινους, όσο βρίσκονται “εγκλωβισμένοι” στη συνθήκη με την οποία πορεύονται τα τελευταία δύο χρόνια, τα χειρότερα έρχονται…
Ας πάρουμε όμως ένα-ένα τα πράγματα για να καταλήξουμε στο “αύριο” του Παναθηναϊκού που δείχνει ζοφερό, αν δεν βρεθεί λύση στο ιδιοκτησιακό/οικονομικό/διοικητικό ζήτημα που έχει.
Αγωνιστικά οι νταμπλούχοι Ελλάδας είναι ξεκάθαρο από την αρχή της σεζόν πως έχουν αρκετά κενά. Ήταν δεδομένο πως θα είχαν από τη στιγμή που έφτιαξαν ρόστερ με την προϋπόθεση να μην υπερβαίνει (μαζί και με τα λειτουργικά έξοδα) τα έσοδα από τη σεζόν. Δύσκολο με τη “μία” να πετύχεις έξι “λαυράκια” ξένους και να σου βγουν οι “επενδύσεις” σε νέους Έλληνες. Όσο μεγαλύτερη τύχη έχεις στις επιλογές σου, τόσο λιγότερο και μικρότερα τα κενά… Είναι προφανές ότι ο Παναθηναϊκός εφέτος δεν είχε μεγάλη “τύχη” τους ξένους (αν εξαιρέσεις τον Μέικον) και ο μοναδικός Έλληνας που προστέθηκε δεν έχει μπει στο rotation.
Στην εξίσωση που κλήθηκε να λύσει το καλοκαίρι ο Δημήτρης Πρίφτης πρέπει να του πιστωθεί πως είχε να αντιμετωπίσει μια κατανομή του (αγωνιστικού) μπάτζετ που εκ προοιμίου ήταν δεδομένο πως δεν ήταν λελογισμένη. Τα συμβόλαια των Παπαπέτρου, Μήτογλου, Χέζονια, Νέντοβιτς έληγαν και του Παπαγιάννη είχε γενναία αύξηση για τη χρονιά που διανύουμε. Ο Μήτογλου αποχώρησε σχεδόν πριν καν ο ΠΑΟ προλάβει να διεκδικήσει τις πιθανότητες του και οι Πράσινοι που αναμφίβολα έχουν στόχο τους εγχώριους τίτλους έπρεπε να διαθέτουν ισχυρό ελληνικό κορμό. Επομένως η παραμονή του Παπαπέτρου ήταν κομβική από αυτή την άποψη και κατ’ εμέ ορθή κι από αγωνιστικής πλευράς σε σύγκριση με τον Χέζονια. Ίσως όμως όχι συμφέρουσα από οικονομικής, αλλά με ποιους Έλληνες θα διεκδικούσε τους τίτλους στην Ελλάδα;
Κοινώς ο Πρίφτης δύσκολα θα πορευόταν χωρίς να κρατήσει ούτε έναν εξ αυτών και να κάνει τον σχεδιασμό του ρόστερ από το μηδέν, ώστε να δώσει το μεγαλύτερο μέρος του μπάτζετ στα γκαρντ, που ανέκαθεν ήταν και παραμένουν οι παίκτες που καθορίζουν το παιχνίδι. Αλλά υπό αυτές τις συνθήκες ο Παναθηναϊκός και ο Δημήτρης Πρίφτης βρέθηκαν να διαχειρίζονται ένα μπάτζετ που σχεδόν το 50% το απορροφούν οι Παπαπέτρου, Παπαγιάννης και ο Νέντοβιτς που είναι ο πιο ποιοτικός παίκτης του ΠΑΟ αλλά έχει τους γνωστούς “αστερίσκους” στο βιογραφικό του και τους οποίους οι Πράσινοι τους έχουν γνωρίσει όλους της διετία που ο Σέρβος έφερε το ταλέντο του στην Αθήνα.
Απέμεινε 50% του συρρικνωμένου μπάτζετ για ακόμη 11 παίκτες. Δύσκολη εξίσωση, που δεν γίνεται άλυτη αν ο εκλεκτός για τη θέση του πόιντ-γκαρντ δεν βγαίνει. Το πρόβλημα μεγεθύνεται και έρχονται στο προσκήνιο τα δεδομένα για άλλες επιλογές, όπως των Οκάρο Ουάιτ, Τζέρεμι Έβανς οι οποίοι έχουν τα μεγαλύτερα συμβόλαια μεταξύ των ξένων αλλά δεν αποδίδουν το ανάλογο.
Επίσης από τη στιγμή που ο Κέντρικ Πέρι δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες του Δημήτρη Πρίφτη και οι Ντάριλ Μέικον, Νεμάνια Νέντοβιτς έχουν αδυναμία στην άμυνα, αλλά είναι απαραίτητη για την επίθεση μιας ομάδας που έχει έλλειμμα ποιότητας, τότε φτάνεις σε σημείο κάποια “παυσίπονα” για ώρα ανάγκης να τα μετατρέψεις σε… καθημερινή αγωγή. Και η άμυνα ζώνης από “τρικ” για 2-3 άμυνες με σκοπό την αλλαγή ρυθμού να γίνει κανόνας που αργά ή γρήγορα θα έχει αρνητικά αποτελέσματα.
Όπως και να’χει όλα τούτα είναι δύσκολες αποφάσεις. Αγωνιστικές. Στην άκρη του πάγκου βρίσκεται ο άνθρωπος που καλείται -όποτε κρίνει πως είναι ορθό- να τις λάβει. Αν όμως χρειάζονται κι άλλου είδους αποφάσεις, όπως πχ η αντικατάσταση δύο ή τριών παικτών γιατί κρίνεται πως δεν ανταποκρίνονται στο επίπεδο, ποιος θα λάβει την απόφαση; Από τη στιγμή που δεν υπάρχει κάποιος να αναλάβει την (οικονομική) ευθύνη (των αποζημιώσεων), ποιος θα αναλάβει την ευθύνη της απόφασης; Και επίσης καθότι η σεζόν βγαίνει με τον κανόνα “έσοδα-έξοδα”, με τις υπάρχουσες επιλογές να έχουν καλύψει τα εκτιμώμενα έσοδα, πως θα γίνουν οι οικονομικές υπερβάσεις για τις (όποιες) αποζημιώσεις και τις (όποιες) προσθήκες; Και τούτο έχει και δεύτερη ανάγνωση. Αν γνωρίζουν οι παίκτες αυτό το (οικονομικό) αδιέξοδο, μπορεί υποσυνείδητα, ασυνείδητα ή συνειδητά να λειτουργήσει για κάποιους εξ αυτών ως λόγος για αγωνιστική απειθαρχία και η ομαδικότητα και οι συνεργασίες να κλονίζονται…
Όλα τα παραπάνω είναι πολλοί κακοί οιωνοί για το μέλλον του Παναθηναϊκού. Όσο σκληρές κι αν οι ήττες, όπως της Πέμπτης στο ΟΑΚΑ από τον Ολυμπιακό, ή στο Βελιγράδι από τον Ερυθρό Αστέρα ή το συνολικό 4-13 του α’ γύρου, για μια σεζόν αντέχονται. Για δύο σεζόν ίσως… Αν όμως αυτό γίνει “συνήθεια”, αν γίνει καθεστώς τότε ο Παναθηναϊκός θα μπει σε άλλους κινδύνους.
Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος έχει αποστασιοποιηθεί και ουδείς μπορεί εκείνος αλλά και οποιονδήποτε παράγοντα να τον εγκαλέσει για τα οικονομικά. Ουδείς είναι υποχρεωμένος να βάλει σεντ! Αν ο Παναθηναϊκός όμως λόγω του πωλητηρίου στα 25 εκατ. ευρώ μείνει για καιρό “εγκλωβισμένος” στην παρούσα συνθήκη θα έχει κι άλλες τέτοιες σεζόν και το χειρότερο θα απαξιωθεί σε τέτοιο βαθμό το προς πώληση “προϊόν” που ακόμη κι αν βρισκόταν ένας “τρελός” επιχειρηματίας με παναθηναϊκά αισθήματα που θα σκεφτόταν να δώσει για την “καψούρα” του το τίμημα που απαιτείται για το πλειοψηφικό πακέτο μετοχών της ΚΑΕ Παναθηναϊκός, με τον κόσμο να έχει -στο μέλλον- γυρίσει την πλάτη, την ομάδα να βολοδέρνει στις τελευταίες θέσεις της Ευρωλίγκας και στην Ελλάδα να μην κυριαρχεί όπως στο πρόσφατο παρελθόν, το ρόστερ να μην έχει συμβόλαια σημαντικών Ελλήνων παικτών και με το 10ετες συμβόλαιο με την Ευρωλίγκα να λήγει σε τρεις σεζόν, μάλλον κι εκείνος θα βγάλει την ιδέα από το μυαλό του σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου…
ΥΓ: Η παρούσα κατάσταση στο διοικητικό μέρος του Παναθηναϊκού έχει κι άλλου είδους ζητήματα. Κάθε οργανισμός, κάθε ομάδα χρειάζεται συγκεκριμένες σταθερές. Ξεκάθαρες δομές. Ο Παναθηναϊκός έχω την εντύπωση πως δεν τις διαθέτει και χωρίς αυτό να σημαίνει ευθύνη των Διαμαντίδη, Αλβέρτη, μοιάζει με ακυβέρνητο καράβι. Θυμάμαι ότι με αφορμή την ενσωμάτωση του Νεμάνια Νέντοβιτς στο Μόναχο για τον αγώνα του ΠΑΟ με την Μπάγερν, αμέσως μετά το ματς στο Κάουνας με τη Ζαλγκίρις, γνωστοποιήθηκε ότι ο Σέρβος ταξίδεψε στη Γερμανία συνοδευόμενος από τους Διαμαντίδη, Αλβέρτη. Προφανώς δεν ήταν στο Κάουνας. Όταν αναρωτήθηκα τότε ποιος εκπροσωπεί τη διοίκηση, ποιος έχει το ρόλο που επί σειρά ετών είχε ο Μάνος Παπαδόπουλος, η απάντηση ήταν πως ο Γιώργος Καλαϊτζής ήταν στο Κάουνας. Στο Μιλάνο, αν δεν κάνω λάθος, δεν ήταν ούτε ο Γιώργος Καλαϊτζής και ειπώθηκε πως από την ΚΑΕ ήταν ο Νίκος Παππάς…
Όχι πως ο Παπαγιάννης θα σάρωνε στο post-up, ο Πέρι θα “βομβάρδιζε” από τα 6,75μ, ο Μέικον θα μοίραζε μαγικές ασίστ και ο Νέντοβιτς θα ήταν απροσπέλαστος στην άμυνα αν ήταν διαφορετικός ο τρόπος λειτουργίας του πράσινου οργανισμού, όμως σίγουρα δεν είναι αυτός ο ενδεδειγμένος…
