Η προσπάθεια της Εθνικής ομάδας στα προκριματικά του Παγκόσμιου Κυπέλλου 2023 δεν άρχισε με το επιθυμητό αποτέλεσμα και η «πρώτη» της νέας διοίκησης και των προσωπικοτήτων που συσπειρώθηκε γύρω από την ομάδα αποδεχόμενοι την πρόταση του νέου προέδρου, Βαγγέλη Λιόλιου δεν είχε ευχάριστη εμπειρία.
Στο Νιούκαστλ η Ελλάδα γνώρισε, για πρώτη φορά έπειτα από το μακρινό 1984 και το προολυμπιακό τουρνουά στο Παρίσι, την ήττα από τη Μεγάλη Βρετανία λαμβάνοντας το μήνυμα οτι τα «παράθυρα», υπό τις συνθήκες που διεξάγονται (κι αυτό είναι ένα θέμα που θίξουμε στη συνέχεια του κειμένου), είναι… σπασμένα και φυσάει πολύ. Τόσο που μπορεί να σε πάρει και να σε σηκώσει. Τούτο πρέπει να το αντιληφθούμε και να κατανοήσουμε πόσο σημαντικό και κρίσιμο είναι το αναπτυξιακό να βγει από το τέλμα που έχει περιέλθει και η καλλιέργεια ταλέντων να εκσυγχρονιστεί εξελίσσοντας αγωνιστικά τους παίκτες και διορθώνοντας τη νοοτροπία τους! Περισσότερα επ’αυτού επίσης στη συνέχεια.
Τα προκριματικά έχουν σύστημα διεξαγωγής που μοιάζει αστείο, με τις τρεις από τις τέσσερις ομάδες να προκρίνονται στην β’ φάση κι αυτό είναι επικίνδυνο να προκαλέσει επανάπαυση. Η ήττα από τη Μεγάλη Βρετανία και η νίκη της αντιπάλου μας, την Κυριακή στη Θεσσαλονίκη, Λευκορωσίας επί της Τουρκίας θαρρώ έβαλαν τα πράγματα στη σωστή βάση τους. Και το γεγονός ότι την Τουρκία την αντιμετωπίζουμε δις σε διάστημα τριών ημερών, στο «παράθυρο» του Φεβρουαρίου (άρα με τις ίδιες σημαντικές απουσίες) κάνει ακόμη πιο δύσκολο το επόμενο «σετ» αγώνων της Εθνικής και ταυτόχρονα πιο αναγκαία τη νίκη στο Αλεξάνδρειο την Κυριακή.
Ας αφήσουμε όμως τα βαθμολογικά που αν χρειαστεί θα μας απασχολήσουν στο τρίτο «παράθυρο» και ας ασχοληθούμε με την ουσία. Με τη διαδικασία των «παραθύρων» που επανέφερε η FIBA και με την Εθνική ομάδα που συμμετέχει σε αυτά και στο Νιούκαστλ, κακά τα ψέματα, παρουσίασε κακή εικόνα. Δημοσιοϋπαλληλική! Όχι ως προς την προσπάθεια, που είχε ένταση η οποία ωστόσο ανέβηκε όταν έγινε αντιληπτό πως το τρένο από το Νιούκαστλ είχε ξεκινήσει η Εθνική θα το έχανε, όπως τελικά συνέβη. Αλλά ως προς την ανάγκη (;) το rotation να μην αφήσει κανένα δυσαρεστημένο και όχι με ξεκάθαρη στόχευση.
Όμως στη «ζεστή» Veltu Motors Arena συνέβη να είναι όλα του γάμου δύσκολα και η νύφη γκαστρωμένη. Η Εθνική των «παραθύρων» συντίθεται υπό ειδικές συνθήκες, χωρίς παίκτες ομάδων Ευρωλίγκας και φυσικά από ΝΒΑ, δίχως προπονητές «πρώτης γραμμής» και υψηλής εμπειρίας. Επιπλέον ο head coach για τα «παράθυρα», Σωτήρης Μανωλόπουλος έμεινε σε καραντίνα στην Αθήνα λόγω κορονοϊού και έλαχε στον βοηθό προπονητή, Σάββα Καμπερίδη να καθοδηγήσει μια ομάδα, χωρίς «χημεία», δίχως συνοχή. Λογικά ελλείμματα/προβλήματα όταν το πρόγραμμα επιτρέπει μόνο δυο προπονήσεις και μερικά σουτάκια το πρωί του ματς για γνωριμία με το γήπεδο.
Στο Νιούκαστλ λοιπόν θυμήθηκα ξανά και ξανά τον φίλο μου, Θανάση Ασπρούλια με τον διαφωνούμε σε πολλά κι ένα από αυτά είναι τα «παράθυρα»! Τον θυμήθηκα όμως αντιλαμβανόμενος πόσο δίκιο έχει για τη χρησιμότητα τους προκειμένου να έρθει το κοινό σε επαφή με τις Εθνικές ομάδες και μέσω αυτών με το μπάσκετ. Με το πόσο επιδραστικές μπορεί να είναι για το «bonding» του αθλήματος με τον κόσμο. Στη «Veltu Motors Arena» η ατμόσφαιρα ήταν υπέροχη και οι Βρετανοί έδωσαν ρεσιτάλ! Από τον «κονφερασιέ», που προέτρεπε τους Έλληνες φιλάθλους να κάνουν θόρυβο αν θέλουν η Εθνική Ελλάδας να προλάβει να κάνει την ανατροπή (!) και τη συμπεριφορά του κοινού τους (κάπου εκεί το έντονο κοντράστ που κάνει ο αθλητικός πολιτισμός μας έναντι της πλειονότητας των άλλων χωρών έκανε την εμφάνιση του με το «έξω μωρή χαμούρα» ενός Ελληναρά να σπάει τη σιωπή στις βολές του Ταρίκ Φίλιπ) , όσο και τους νικητές που έπειτα από το τέλος του ματς έκαναν το γύρο του γηπέδου κάνοντας high five με τους θεατές στους οποίους δεν αρνήθηκαν καμία selfie!
Με τη διεξαγωγή μόνο τελικών φάσεων των διοργανώσεων αυτή η σχέση με το κοινό χάθηκε. Έτσι το άθλημα αναπτύσσεται. Αυξάνει τη δημοφιλία του, το… πελατολόγιο του.
Ωστόσο όσο υπάρχει το σχίσμα το ευρωπαϊκό μπάσκετ σε χώρες σαν τη Μεγάλη Βρετανία το άθλημα θα έχει ευεργετικά αποτελέσματα και σε χώρες σαν την Ελλάδα θα είναι αμφίβολη η θετική επιρροή των «παραθύρων». Πιθανά να επιφέρει αντίθετο αποτέλεσμα.
Η στελέχωση ομάδων σε Εθνικές σαν την Ελλάδα γίνεται με παίκτες που έτσι όπως έχουν τα πράγματα, οι αγώνες αυτοί τους προσφέρουν περιορισμένο κίνητρο. Πέραν εκείνων που το να βάλουν στο βιογραφικό τους τη συμμετοχή στην Εθνική ομάδα τους κινητροδοτεί, οι άλλοι είτε πρέπει να έχουν νοοτροπία νικητή και στο… τάβλι, είτε υψηλό αίσθημα ευθύνης για τη φανέλα με το εθνόσημο που φορούν διότι αγωνιστικά τι κίνητρο να έχουν όταν άλλοι θα εκπροσωπήσουν τη χώρα στην τελική φάση;
Από την άλλη η Μεγάλη Βρετανία αγωνιστικά έχει «χημεία» διότι είναι μια «παρέα» που πορεύεται από κοινού εδώ και χρόνια, έχει παίκτες που έχουν γαλουχηθεί σε αμερικανικά κολλέγια και διαθέτουν εμπειρίες από καλά πρωταθλήματα της Ευρώπης που αγωνίζεται ΩΣ ΞΕΝΟΙ (!) σε ομάδες που παρότι δεν είναι της «πρώτης γραμμής» είναι καλύτερες και σε πιο «μπαρουτοκαπνισμένες» από την πλειονότητα των ομάδων που αγωνίζονται οι παίκτες της Ελλάδας και σαφώς με πιο σημαντικούς ρόλους.
Με όλα αυτά ως δεδομένα η ήττα από τη Μεγάλη Βρετανία δεν είναι παράλογη ή αφύσικη και η εικόνα της Εθνικής ομάδας εξηγείται σε μεγάλο βαθμό. Έτσι εξηγείται γιατί όταν βρεθήκαμε στο +15 χάσαμε τη συγκέντρωση μας, η άμυνα δεν ήταν η πρέπουσα και επέτρεψε στον «γνωστό» μας, Τέντι Οκερέαφορ να στάξει 4/4τρ και συνολικά στους γηπεδούχους να έχουν 7/10 πίσω από τα 6μ75 αλλά και ότι η ελληνική ομάδα είχε 21 προσπάθειες για τρίποντο και μόλις 13 για δίποντο.
Γιατί όπως προείπα, δεν υπάρχει «χημεία», συνοχή, αυτοματισμοί, ενώ οι αλλαγές μου φάνηκε χωρίς ξεκάθαρη στόχευση, δίχως να γίνονται για «ματσαρίσματα» σε αντιπάλους και έτσι όταν οι γηπεδούχοι πήραν προβάδισμα η ομάδα κατέρρευσε και όχι μόνο δεν γλίτωσε αυτό που απέφυγε πριν από τρία χρόνια με το τρίποντο του Αθηναίου στην παράταση στο Λέστερ αλλά ηττήθηκε και με σχεδόν διψήφια διαφορά (78-69), χαλώντας το κλίμα από την πρώτη αποστολή με διοίκηση Βαγγέλη Λιόλιου και το σχήμα των Δήμου Ντικούδη, Νίκου Ζήση που ανέλαβαν να μεταλαμπαδεύσουν τις γνώσεις και τις εμπειρίες τους από ένα νέο πόστο για τον κάθε έναν. Το κλίμα ήταν ένα δείγμα της σύμπνοιας και την ενότητας που πολλάκις έχει αναφέρει ο νέος πρόεδρος ότι θέλει να φέρει η (νέα) Ομοσπονδία καθώς στο τσάρτερ βρέθηκαν ακόμη η συντριπτική πλειονότητα του προεδρείου του ΕΣΑΚΕ και μέλη της ΕΟΚ και παράγοντες ομάδων.
Τέλος πάντων εντός έδρας, με την ώθηση από τον κόσμο, την… αύρα από την παρουσία του Νίκου Γκάλη αλλά πρωτίστως με περισσότερη ενέργεια και συγκέντρωση, υπό τις οδηγίες του πρώτου προπονητή, Σωτήρη Μανωλόπουλου που ολοκλήρωσε την καραντίνα και περίμενε την ομάδα στη Θεσσαλονίκη η Εθνική θα μπορέσει να νικήσει τη Λευκορωσία για να μην μπει σε περιπέτειες ενόψει και της διπλής αναμέτρησης με την Τουρκία τον Φλεβάρη…
