Πριν από χρόνια, πάλι στον πάγκο της ΑΕΚ, ο Ντράγκαν Σάκοτα είχε φορέσει ένα χόλντερ καρδιάς για όλη την διάρκεια ενός σημαντικού αγώνα. Ήθελε ο γιατρός να ελέγξει την πορεία των καρδιακών παλμών του, ανάλογα με την εξέλιξη. Σίγουρα η καρδιά του προπονητή έχει μεγάλο ενδιαφέρον αφού όλοι συμφωνούμε πως είναι από τα πιο στρεσογόνα επαγγέλματα. Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό και ακόμη το λέει με κάθε ευκαιρία ο Μάκης Αγγελόπουλος παραβιάζοντας το… ιατρικό απόρρητο. Το αποτέλεσμα του χόλντερ του Σάκοτα έμοιαζε με ενός ανθρώπου που είχε βγει με καλή παρέα για… φαγητό. Καμία σχέση με την φυσιολογική καρδιά ενός μέσου προπονητή ακόμη και σε αγώνες εύκολους. Η επιστημονική απόδειξη αυτού που βλέπουμε τόσα χρόνια από τον άνθρωπο που φέρνει την χαρά χωρίς ποτέ να χάσει την ψυχραιμία του. Δεν ανέβηκαν οι παλμοί του όταν 9 από τους 12+2 παίκτες του έκαναν σπίτι τους το… νοσοκομείο από το πρωί της Κυριακής ως λίγες ώρες πριν τον χθεσινό αγώνα. Δεν έχασε την ψυχραιμία του όταν οι Γερμανοί ξέφυγαν με 15 πόντους στα μέσα της τρίτης περιόδου!
Δεν ανέβηκαν οι παλμοί του όταν έχανε με 7 πόντους έξι λεπτά πριν το τέλος έχοντας τα δυο τεσσάρια του με 4 φάουλ. Ανέσυρε με μια απλή κίνηση από το βιβλίο των 52 ετών στον πάγκο τον Καράμπελα στη θέση του Γκρέι και με ένα small ball που λένε και οι μπασκετικοί η ΑΕΚΑΡΑ έκανε ένα 13-2 στα τελευταία 4 λεπτά και 40 δευτερόλεπτα και κέρδισε και με διαφορά ένα παιχνίδι όπου στράβωσε ότι μπορούσε να στραβώσει από 48 ώρες πριν το τζάμπολ μέχρι 5 λεπτά πριν το τέλος του. Κανείς όμως δεν το έβαλε κάτω, κανείς δεν σκέφτηκε να παραδοθεί. Πρώτος αυτός, μετά τα εξαντλημένα από την γαστρεντερίτιδα παιδιά του, κι άλλο ιατρικό απόρρητο έσπασε και φυσικά ο φανταστικός κόσμος της ΑΕΚ.
Απλά άλλη μια μέρα στη δουλειά. Για τον πιο σημαντικό προπονητή στην ιστορία της ΑΕΚ, τον μοναδικό που έχει κερδίσει με την Βασίλισσα και πρωτάθλημα και κύπελλο και Ευρωπαϊκό χωρίς ΠΟΤΕ να είναι το φαβορί. Έναν άνθρωπο που ξεκίνησε την καριέρα του ως προπονητής στην ηλικία του… Καράμπελα φτιάχνοντας μια ομάδα στην γειτονιά του που ανέβηκε σκαλί σκαλί ώσπου μετά από χρόνια κέρδισε το κύπελλο Γιουγκοσλαβίας και συνεχίζει όντας ευτυχισμένος παππούς να κάνει τους ΑΕΚτζήδες ευτυχισμένους. Αυτό ζήσαμε χθες το βράδυ. Μπορούσες να κόψεις την ευτυχία στην ατμόσφαιρα με το… μαχαίρι. Με το σπίτι μας, το Παλάτι της Βασίλισσας στα Λιόσια σχεδόν γεμάτο μια Τρίτη βράδυ. Πάλι στα Λιόσια ήταν, πάλι το Μετρό ήταν στα… 10 χιλιόμετρα, πάλι υπήρχαν διόδια στην Αττική οδό. Όμως δεν ήταν εκεί μόνο οι τρελοί.
Δεν ήταν μόνο οι Γιαννάκηδες, ο Χάρης, το άλλο το παιδί που ξέρω το όνομα του αλλά είναι γούρι να μην το γράφω και καμιά 500-1000αδα άλλοι που μένουμε και περιμένουμε για κάτι βράδια σαν κι αυτό που δεν είναι η ρουτίνα μας αλλά έρχονται πότε πότε. Κι όταν έρχονται κανείς δεν μπορεί να καταλάβει. Δεν ήταν χθες στη Sunel Arena μόνο οι εξαρτημένοι του Μόσχος, του ΟΑΚΑ, της Χασιάς, του Ελληνικού, του Σπόρτινγκ και της Νήαρ Ηστ. Ήταν ο λαός της ΑΕΚ. Τα παιδιά στο πέταλο που φέτος δίνουν ρεσιτάλ. Αλλά και ολόκληρες οικογένειες. Γυναίκες. Παιδιά. Ήταν και Γερμανοί φίλαθλοι που έκαναν την ατμόσφαιρα ακόμη πιο όμορφη και έδιναν πάντα κίνητρο ώστε η φωνή να μην σταματάει ποτέ. Και όλα αυτά μαζί έφεραν την ανατροπή, τη νίκη, την πρόκριση και σύντομα και την πρώτη θέση. Και θα είμαστε ξανά εκεί…
Γιατί ο χρόνος συνήθως δικαιώνει τον Μάκη Αγγελόπουλο που πολλοί ξεχνάνε κάποιες φορές τι ήταν το μπάσκετ της ΑΕΚ μετά την εγκατάλειψη από τον Φιλίππου και μέχρι να κάνει την τρέλα και να αναλάβει όμως ο Μάκης ότι κι αν πάει στραβά, που πήγαν πολλά και σίγουρα σε κάποια φταίει κι αυτός με κυριότερο το ότι πιστεύει στο αδύνατο και κυνηγάει το πρωτάθλημα λες και είναι η ΑΕΚ και το μπάσκετ όπως το 68 που δεν ήταν η τράπουλα σημαδεμένη από το κλειστό κλαμπ της Ευρωλίγκα, όμως πάνω από όλα είναι δύο πράγματα. Οραματιστής και survivor. Επέζησε η ΑΕΚ του μέχρι να πλησιάζει στην ολοκλήρωση το όραμα του πιο ελκυστικού αθλητικού - ψυχαγωγικού προορισμού της Ελλάδας στα Λιόσια, εκεί που δεν πλησίαζε κανείς, και το αγωνιστικό με την σοφή κίνηση της επιστροφής του ανθρώπου που φέρνει την χαρά είναι κι αυτό ασορτί φέτος. Γιατί χάρη στην ψυχραιμία του Σάκοτα που όπως ανέλυσα είναι και… ιατρικώς επιβεβαιωμένη ο Μάκης δεν έκανε τις συνηθισμένες αλλαγές ξένων ματώνοντας οικονομικά, άντεξε στα όποια χτυπήματα και φυσικά στη γνωστή γκρίνια που συνήθως έρχεται από ανθρώπους που πονάνε για την ΑΕΚ χωρίς να την… υποστηρίζουν κι από δικούς μας που μαθαίνουν το αποτέλεσμα επειδή περνάει μπροστά τους σε κάποιο σάιτ.
Παρεμπιπτόντως επειδή κάποιοι τόσα χρόνια δεν έχουν καταλάβει να πούμε πως η ΑΕΚ δεν χρωστάει πουθενά και ποτέ όλα αυτά τα χρόνια δεν έχασε κάτι λόγω των ΒΑΝ. Το να πηγαίνουν κάποιες πληρωμές λίγο πίσω είναι επιχειρηματική πρακτική και όχι πραγματικό πρόβλημα. Όταν έστω μια φορά η ΑΕΚ δεν μπορέσει να πάρει παίκτη λόγω των ΒΑΝ το συζητάμε. Η ψυχραιμία δεν χάθηκε λοιπόν, η απάντηση ήταν μόνο υπομονή και δουλειά. Η ομάδα πήρε δύναμη από την πίστη, δούλεψε και εξελίχθηκε όπως συμβαίνει φυσιολογικά στον ομαδικό αθλητισμό αν έχει επικεφαλή κάποιον που κατέχει το αντικείμενο και το κυριότερο συνδέθηκε βήμα βήμα με τον κόσμο της που γίνεται όλο και περισσότερος και πλέον δεν πηγαίνει στο μπάσκετ επειδή είναι ΑΕΚ αλλά επειδή περνάει καλά. Και σύντομα θα περνάμε ακόμη καλύτερα. Να περάσουν οι μέρες να σε ξαναδούμε…
