Η φετινή Euroleague μοιάζει εντελώς διαφορετική διαδικασία. Γιατί το πράγμα ξεφεύγει. Το σερί αποτυχιών του Ολυμπιακού – μηδέν κατακτήσεις εδώ και 12 χρόνια παρά τις πολλές παρουσίες στα Final Four – έχει προκαλέσει ολοκληρωτική ψύχωση στον οργανισμό. Προφανώς η επιτυχία του Παναθηναϊκού που ήταν απών, πήγε μια φορά και το πήρε, το γιγάντωσε όλο αυτό. Έτσι, έχουμε έναν οργανισμό ολόκληρο ταγμένο σε ένα στόχο. Χρησιμοποιώντας κάθε μέσο.
Η ομάδα του λιμανιού ανέβασε το μπάσκετ σε νούμερα τεράστια συγκριτικά με αυτά που ξόδευε προηγούμενα χρόνια. Συνέτριψε το αφήγημα περί ηγετών διότι διαπίστωσε πώς μόνο με Ναν και Σλούκες παίρνεις τα μεγάλα τρόπαια.
Έφερε δύο τεράστιους παίκτες αλλάζοντας συνολικά τη φιλοσοφία του. Παίκτες που ως τώρα κάνουν τη διαφορά με άνεση και φανερώνουν στο ίδιο το κλαμπ το λάθος του. Ο λόγος φυσικά για τους Φουρνιέ και Βεζένκοφ.
Συγχρόνως, ο Ολυμπιακός είναι η μοναδική ομάδα η οποία δεν μπορεί να παραπονεθεί για το παραμικρό αναφορικά με τη διαιτησία. Γνωρίζοντας παράλληλα πως θα παραπονεθούν οι αντίπαλοί του, έχοντας έτοιμες μέχρι και απαντήσεις για το επικοινωνιακό κομμάτι. Η αναφορά του Μπαφέ για τις βολές και τα φάουλ του Βεζένκοφ στη βραδιά καριέρας με την Μπάγερν, οι δηλώσεις Μποζίκα για τα φλόπινγκ της Ρεάλ μετά το θρίαμβο στη Μαδρίτη.
Κάθε λεπτομέρεια είναι προσεγμένη στην εντέλεια. Κοινός παρονομαστής, είναι πως πρόκειται για ομάδες που αντιμετωπίζουν τον Ολυμπιακό. Τα υπόλοιπα παράπονα είναι διάσπαρτα και μάλλον προκαταβολικά. Σαν τις δηλώσεις Λάσο για Ντιφαλά όπου τον έριξαν σε λούμπα οι… Έλληνες φίλοι του.
Τρινκέρι, Μεσίνα, Μίροτιτς, Χεζόνια, Ταβάρες έφτασαν ακόμη και οι οπαδοί της Ρεάλ να βρίζουν την Euroleague. Καταστάσεις πρωτόγνωρες. Με τη διαιτησία πλέον να γίνεται πανευρωπαϊκό θέμα συζήτησης. Από το Κάουνας, μέχρι το Μιλάνο και τη Μαδρίτη.
Κοινώς τα παράπονα αυτά, δεν είναι... ελληνικό φαινόμενο και προερχόμενα απ’ την αιώνια αντιπαλότητα. Δεν μιλάμε για stories του Δημήτρη Γιαννακόπουλου προκειμένου να μπορέσουν να τα καταγγείλουν ή να τα θίξουν με κάποια ανακοίνωση για να τα μειώσουν επικοινωνιακά.
Αντιθέτως ο Παναθηναϊκός μοιάζει απλά να παρακολουθεί τα γεγονότα, πιθανόν και έκπληκτος από όσα συμβαίνουν κάθε αγωνιστική.
Τέτοιος θόρυβος δεν γινόταν ούτε στα σκληρά χρόνια της ΤΣΣΚΑ. Επειδή τότε οι Ισπανοί μόνο παραπονούμενοι δεν ήταν λόγω Μπερτομέου. Από τους υπόλοιπους έμειναν λίγο οι Τούρκοι και από Ελλάδα ο Παναθηναϊκός. Φωνές που επικοινωνιακά τις έκαναν να μην ακούγονται, μέχρι που κατάλαβαν την πραγματικότητα.
Παρά το χαμηλό μπάτζετ προηγούμενων ετών, ο Ολυμπιακός με τα χρόνια έχτισε σχέσεις και δύναμη στην ευρωπαϊκή διαιτησία. Απλά φέτος κάνει πραγματικά κρότο. Όταν πας στη Μαδρίτη και κάνεις τέτοια επίδειξη ισχύος, τα σχόλια μετά είναι περιττά.
Γιατί και όλοι τον βλέπουν ως σοβαρή απειλή με την ομάδα που έχει, αλλά και μέχρι οι πιο ήρεμοι στις αντιδράσεις τους φτάνουν στα όρια της υπομονής και τα ξεπερνούν σε κάποιες περιπτώσεις. Διότι έως τώρα, παρά την εξαιρετική παρουσία του Ολυμπιακού, δεν είναι λίγα τα ματς που κρίθηκαν στις λεπτομέρειες. Άρα σφυρίγματα ίσως και να διαμόρφωσαν συνθήκες μέσα σε αγώνες.
Μένει να φανεί αν ο ταγμένος για το τρόπαιο Ολυμπιακός, με 5 παίκτες στο παρκέ, πάγκο, διοίκηση, αλλά και 3 διαιτητές σε κάθε ματς να μην έχουν την παραμικρή διάθεση να του πάρουν έστω και λίγα… σπόρια, έχει ήδη κάνει τόσο θόρυβο που θα ακολουθήσουν άλλου τύπου αντιδράσεις. Από εκείνες που συνήθως έχουν σημασία. Όχι τις δημόσιες δηλαδή.
Είναι πολλές οι ομάδες, μεγάλες οι δυνάμεις, κανείς δεν θα συμβιβαστεί στην ιδέα πως ένας αντίπαλος τόσο σοβαρός διεκδικητής του τροπαίου, θα έχει αυτή την αντιμετώπιση. Κάθε λεπτομέρεια μετράει, σε εποχές που οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά.
Το κυνήγι της επιτυχίας, χρειάζεται να σε βρίσκει ταγμένο στο στόχο. Όχι όμως υπέρμετρα υπερβολικό σε ζητήματα που μόνο απαρατήρητα δεν περνούν.
Ο Μποντιρόγκα και ο υπεύθυνος διαιτησίας Ντάνι Ιερεθουέλο λαμβάνουν διαρκώς τον αντίκτυπο που φέρνουν οι διαιτησίες.
Ο Ολυμπιακός είναι σαν έναν πεινασμένο και συγχρόνως αχόρταγο, που έχει πέσει πάνω στον μπουφέ μην επιτρέποντας σε κανέναν να πάρει έστω μεζεδάκι. Απλά το κάνει υπερβολικά έντονα και υπερβολικά νωρίς. Εκεί που ίσως να μην του χρειάζεται κιόλας, γιατί ως ομάδα έχει τη δύναμη και την ποιότητα να είναι με άνεση στο πλεονέκτημα έδρας και τεράστιο φαβορί για Final Four.
Δεν παύει όμως να αποτελεί έργο Αγγελόπουλων αυτή η κατάσταση που έχουν δημιουργήσει. Έφτιαξαν ομάδα, έχουν ικανό προπονητή και βλέπουν κάθε εβδομάδα το 50-50 όπως εκείνοι το είχαν οραματιστεί. Το πέτυχαν στην Ευρώπη απέναντι σε 17 αντιπάλους, το πέτυχαν και στην Ελλάδα δείχνοντας πλέον εντός συνόρων αλλά και εκτός τι επιδίωκαν όταν έριξαν την ομάδα στην Α2.
