Κυπελλούχος ο ΠΑΟΚ, λοιπόν, για το 2021. Και μάλιστα δίκαια, δικαιότατα ο Δικέφαλος του βορρά σήκωσε το 8ο κύπελλο της ιστορίας του κόντρα στον Ολυμπιακό. Τον Ολυμπιακό που ήταν σκιά του καλού εαυτού του.
Η ομάδα του Γκαρσία το άξιζε, όπως είπα. Γιατί; Διότι ευτύχησε να δει τον αντίπαλό του να χάνει τον Σωκράτη Παπασταθόπουλο μόλις στο 25’, διότι στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα έδειξε να το θέλει περισσότερο κι επειδή ο πρωταθλητής κατέβηκε μόνο με τις φανέλες του, συντελώντας έτσι σε αυτό το μικρό θαύμα, να χάσει δηλαδή ένα τρόπαιο για το οποίο ήταν ξεκάθαρο φαβορί βάσει εικόνας όλη τη χρονιάς.
Αυτοί είναι οι τρεις άξονες πάνω στους οποίους “πάτησαν” οι Θεσσαλονικείς και πανηγύρισαν κόντρα στον μεγάλο τους αντίπαλο. Ας τα πάρουμε ένα-ένα. Κατ’ αρχάς το ματς ήταν σχεδόν μοιρασμένο. Σε ευκαιρίες, σε τελικές, σε κατοχή μπάλας, στο δίκαιο που άξιζε του καθενός να σηκώσει τη βαριά κούπα.
Πάμε στα… ενδότερα: Το ματς αλλάζει ολοκληρωτικά στο 25’. Εως εκείνο το χρονικό σημείο ο ΠΑΟΚ δεν υπάρχει στο γήπεδο, δεν μπορεί να αλλάξει πάνω από τρεις πάσες και ο Ολυμπιακός δείχνει το απόλυτο αφεντικό. Ομως, το ποδόσφαιρο έχει και τις ατυχίες του. Λίγο πριν από το ημίωρο αποχώρησε ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος κι ο Ολυμπιακός έμοιαζε σα να έχασε τον… Μαρτίνς του εντός γηπέδου. Ο Σεμέδο “έφαγε” αμέσως φάση από τον Σφιντέρσκι, τον οποίο σταμάτησε το οριζόντιο δοκάρι (σ.σ. κακή τοποθέτηση και του Σα) και σε όλο τον υπόλοιπο αγώνα έδειχνε να μην πατάει καλά, με αποκορύφωνα τη φάση του 90’ που κυριολεκτικά δεν παίρνει χαμπάρι πότε του φεύγει ο Κρμέντσικ στην πλάτη.
Δεύτερον: Ελεγα την περασμένη Δευτέρα στο After του SDNA πως δεν θα πρέπει να υποτιμήσουμε καθόλου το κίνητρο και τα “θέλω” του ΠΑΟΚ. Ναι, ο Ολυμπιακός ήταν η καλύτερη μακράν ομάδα όλη τη χρονιά, αλλά σε ένα ματς όλα γίνονται από μια ομάδα που έχει πληγωθεί εφέτος όσο ποτέ ξανά τα τελυταία χρόνια από τη βαθμολογική διαφορά στο πρωτάθλημα. Μέσα έπεσα. Οι παίκτες του Γκαρσία μπορεί -μέχρι το 25’- να έδειχναν ότι ήθελαν, αλλά δεν μπορούσαν, ωστόσο οι παίκτες του “Τσε” έβγαλαν μαχητική ψυχή και το σήκωσαν σε συνδυασμό με το… παρακάτω που θα διαβάσετε.
Ποιο είναι αυτό; ο ανύπαρκτος και αγνώριστος Ολυμπιακός. Οι πρωταθλητές εμφανίστηκαν περισσότερο σίγουροι για το παιχνίδι από όσο απαιτούσε η περίσταση. Δεν έβγαλαν ποτέ plan b στον αγωνιστικό χώρο και η είσοδος Φορτούνη βοήθησε μόλις για… 5 λεπτά, δηλαδή από το 46 έως το 50’, οπότε ήρθε η ισοφάριση από τον Εμιβλά.
Εντύπωση μου έκανε ο Πέδρο Μαρτίνς. Τόσο με την τακτική του, όσο και με τις δηλώσεις του μετά τον αγώνα. Αφενός ο Πορτογάλος δεν κατέβασε μια ομάδα έτοιμη για όλα, ένα σύνολο αποφασισμένο να φάει και… το χορτάρι όπως μας έχει συνηθίσει, αφετέρου η δεύτερη κανονική αλλαγή του (τρίτη με του “Πάπα) έγινε στο μακρινό 86’, ενώ τον Βαλμπουενά τον θυμήθηκε στο 90’ (!!!), αμέσως μετά το 1-2. Επιλογές που σίγουρα δεν… θυμίζουν Μαρτίνς. Ο Πορτογάλος, μάλιστα, ενώ αντέδρασε σχετικά γρήγορα με τον Φορτούνη στο 46’, στη συνέχεια έδειξε να ξεχνιέται και να περιμένει την παράταση. Επίσης, δεν μπορώ να καταλάβω πως είπε ότι η έξοδος Παπασταθόπουλου δεν επηρέασε το παιχνίδι του Ολυμπιακού αλλά ότι “δεν εκμεταλλευτήκαμε το παιχνίδι”.
Κι αυτό το λέω, διότι με εξαίρεση τη μεγάλη ευκαιρία του Μασούρα αμέσως μετά το 1-1 στο 56’, ο Ολυμπιακός δεν απείλησε ιδιαίτερα, όσο μας έχει συνηθίσει σε όλο το πρωτάθλημα. Ούτε transition έβγαλε, ούτε αυτοματισμούς, ούτε είχε τα πνευμόνια να τρέξει τον αντίπαλό του, για τον οποίο όπως φαίνεται αρχίζει μια νέα εποχή με το… μικρό θαύμα που πέτυχε.
