Είναι προφανές πως ο Ολυμπιακός είναι σε περίοδο απίστευτης ρέντας. Έχει γλιτώσει αποτελέσματα αρνητικά από σπόντες, συμπτώσεις και αστοχίες αντιπάλων ακόμη και σε πέναλτι. Σκοράρει σερί στο τέλος των αναμετρήσεων, κάτι που όταν έκανε ο Παναθηναϊκός ήταν… αμαρτία.
Άρης (έπαιζε με 10 παίκτες κιόλας), Ατρόμητος, Λεβαδειακός, τώρα το γκολ του Μουζακίτη. Μπράβο στο παιδί εξαιρετικό τέρμα όλο το μέλλον είναι δικό του, υγεία να έχει. Αυτή η στιγμή όμως, δεν αναιρεί το σύνολο της εικόνας των δύο αναμετρήσεων. Σε τέσσερα ημίχρονο στον Ολυμπιακό άνηκε το δεύτερο του Φαλήρου. Ο Παναθηναϊκός σε δύο χαρακτηριστικές φάσεις καθόρισε την τύχη του.
Η πρώτη του Μαντσίνι στο πρώτο ματς που έστειλε την μπάλα στο μόνο σημείο που μπορούσε να διώξει ο Πασχαλάκης και η δεύτερη του Τζούριτσιτς που έχει εύκολη πάσα για τα δεδομένα του για να έρθει σίγουρο γκολ στο 90+3’. Στην αμέσως επόμενη φάση ουσιαστικά, το Τριφύλλι τιμωρήθηκε.
Λογικό να πανηγυρίζουν οι Ολυμπιακοί και να… κατσουφιάζουν οι Παναθηναϊκοί. Ειδικά για τους Πράσινους κανένας τίτλος δεν είναι αγγαρεία και μην κάνουμε αυτά που κοροϊδεύαμε στους άλλους. Εκείνους που μείωναν μέχρι και πορείες ως τα προημιτελικά του Champions League γιατί δεν χωρούσε το μυαλό τους τί έκανε ο αντίπαλός τους σε εποχές που δεν του επιτρεπόταν εντός συνόρων να πάρει ούτε… τον πυρετό του.
Αυτή τη φορά είχαμε μια αντίθετη διαδικασία απ’ το προηγούμενο ματς κόντρα στον ΟΦΗ. Η αρχική ενδεκάδα έδειξε πιο αξιόπιστη απ’ αυτή που είδαμε μετά τις αλλαγές. Πάντα υπάρχει και το ρίσκο όμως, δε θα σου βγαίνουν πάντα οι αλλαγές, ούτε θα αποτυγχάνουν πάντα. Έγιναν γιατί το μυαλό αναγκαστικά έπρεπε να πάει και σε ένα κρίσιμο ματς που ακολουθεί. Ο Παναθηναϊκός έχει να πάει στη Θεσσαλονίκη ενώ ο Ολυμπιακός υποδέχεται τον Αστέρα Τρίπολης.
Διαφορά ανάμεσα στις δύο ομάδες δεν υπήρξε στα 180 λεπτά. Αυτή είναι η αλήθεια. Όπως η ουσία είναι πως ο Παναθηναϊκός αποκλείστηκε, κάτι που ποτέ θα το αναφέρουμε ως… θετικό για τον έναν ή τον άλλο λόγο. Ο καθένας μπορεί να κρίνει το αγωνιστικό σκέλος, ακόμη και στις ευκαιρίες στα δύο ματς οι Πράσινοι είχαν τις πιο κλασικές, καθώς του Ολυμπιακού η μεγαλύτερη ήταν το πέναλτι.
Ένα πέναλτι που κάλλιστα θα μπορούσε να δοθεί στην απώθηση του Ρέτσου στον Πελίστρι. Γενικά ο συγκεκριμένος αμυντικός έχει μια… ανοσία στα σπρωξίματα. Δεν του σφυρίζεται κανένα και μάλιστα μέσα σε λίγες μέρες. Η διαφορά ίσως να είναι πως ο Παναθηναϊκός δεν κλαιγόταν μερόνυχτα μετά το Λεβαδειακός-Ολυμπιακός για να δημιουργήσει κλίμα. Κάτι που έκανε ο αιώνιος μετά το ματς με το Τριφύλλι για το πρωτάθλημα. Από τότε, εντελώς συμπτωματικά, κάθε αμφισβητούμενη φάση είναι εναντίον των Πράσινων και υπέρ της ομάδας του Πειραιά.
Ο Μαρτσίνιακ ήταν η μεγαλύτερη απουσία αυτού του αγώνα. Ή έστω ένας Μαρτσίνιακ. Διαιτητής κορυφαίου επιπέδου, που δε θα… μασήσει σε τίποτα και θα σφυρίξει αυτό που βλέπει με ακριβώς τα ίδια κριτήρια. Με τον Πολωνό για παράδειγμα, θα δεχόταν ο Ορτέγκα την πρώτη κίτρινη, δε θα περίμενε ο διαιτητής την τρίτη του παράβαση για κάρτα.
Αυτά τα λέμε εμείς. Το ίδιο το Τριφύλλι πρέπει να ενοχληθεί αγωνιστικά. Να «πικραθεί» για τον αποκλεισμό. Να ξενερώσει απ’ το συναίσθημα του αποκλεισμού ενώ δεν τον άξιζε σύμφωνα με όσα έγιναν στο χορτάρι. Σε ένα ζευγάρι εντελώς ισορροπημένο. Κάτι που δε δικαιολογεί και τη διαφορά των τεσσάρων βαθμών στο πρωτάθλημα, αλλά εκεί κάτι η ρέντα, κάτι οι Έλληνες διαιτητές, δόθηκε ο… αέρας. Όμως ακόμη τα πάντα είναι ανοιχτά.
Ας γίνουν όλα αυτά πείσμα για το ματς με τον Άρη. Ποδοσφαιρικά ο Παναθηναϊκός έχει και τις λύσεις και τον ψυχισμό να πάει να πετύχει το στόχο εκεί. Κι αν το κάνει ουσιαστικά πετυχαίνει το καθοριστικότερο βήμα μέχρι την έναρξη των πλέι οφ.
Σαφώς και ο αποκλεισμός ενοχλεί. Ειδικά επειδή δεν ήρθε με τρόπο που να πεις πως αγωνιστικά ήταν το φυσιολογικό. Αλλά είναι τέτοια η σεζόν που πρέπει άμεσα να αλλάξει… ροή το μυαλό. Και από τα πλέι οφ να αρχίσει νέο σερί, αυτή τη φορά νικηφόρο.
