MENU

Την στιγμή που πήρε την μπάλα και την έστησε στα 11 βήματα το βλέμμα του ήταν… άδειο. Κενό. Η αναπνοή του ήρεμη. Κοφτή. Καθαρή. Οι παλμοί του φυσιολογικοί. Τίποτα δεν έδειχνε ότι αυτός ο τύπος είχε στρες, άγχος, πίεση, ότι έπαιρνε την ευθύνη για ένα καθοριστικό πέναλτι που πιθανότατα θα έκρινε την τύχη ενός ντέρμπι.

Όταν έστειλε τον Μπρινιόλι στην απέναντι γωνία και την μπάλα στα δίχτυα, δεν ξ-έσπασε. Δεν εξερράγη. Δεν άρχισε να τρέχει σαν τρελός, ούτε έπεσε στα γόνατα. Δεν πνίγηκε στις αγκαλιές, ούτε έκανε κάποιο μορφασμό. Απλώς άνοιξε όσο περισσότερο μπορούσε τα χέρια του κι έμεινε παγωμένος, ανέκφραστος. Ούτε μία σύσπαση στο πρόσωπο του.

Όταν κατάλαβε ότι το γκολ του προκάλεσε οχλοβοή, όταν κατάλαβε ότι πίσω του ίπτανται αντικείμενα, δεν άνοιξε το βήμα του, ούτε προσπάθησε να κρυφτεί, να προστατευτεί. Έβαλε τα χέρια στα αυτιά του, σαν να ήθελε να πει: «κάντε ότι θέλετε. Δεν σας ακούω»!

Δεν είναι ο μεγαλύτερος τεχνίτης, ούτε γεννημένος ηγέτης. Άνετα, όμως, θα πήγαινες να πολεμήσεις στο πλευρό του. Ο Γιάσμιν Κούρτιτς δεν φοβάται τίποτα και κανέναν. Δεν επηρεάζεται από τις εξωτερικές συνθήκες, δεν τρέμει, έχει φάει τέτοια «μέτωπα» με το κουτάλι. Δεν θα χάσει το μυαλό του, όσο καυτή κι αν είναι η αντίπαλη έδρα, είναι η προσωποποίηση των αγαπημένων λέξεων του Ραζβάν Λουτσέσκου: μπάλανς, μεντάλιτι, χιούτζ ρισπονσάμπιλιτι!

Ο τρόπος που οι δύο σκόρερ του ΠΑΟΚ πανηγύρισαν στην… ηφαιστειογενή Λεωφόρο, μαρτυρά πολλά για το DNA της συγκεκριμένης ομάδας. Δεν τρελάθηκαν, δεν υπερ-ενθουσιάστηκαν, δεν έχασαν το μυαλό τους. Φόρεσαν τα ανέκφραστα προσωπεία τους και «έπαιξαν» με την ψυχολογία της αντίπαλης εξέδρας. Την έκαναν να σιωπήσει. Να θυμώσει. Να αποπροσανατολιστεί. Μόνο παίκτες με τεράστια εμπειρία σε δύσκολα γήπεδα ή άνιωθοι το κάνουν αυτό. Κι ο Δικέφαλος έχει αρκετούς τέτοιους.

Φαίνεται πια αυτό ξεκάθαρα από τις επιδόσεις. Ο ΠΑΟΚ βολεύεται ξεκάθαρα να παίζει σε… εχθρικά μέρη, να απορροφά πίεση, να παίζει σε εξέδρες που πάλλονται και «βράζουν», νιώθει πολύ βολικά όταν πρέπει να αποδείξει, να αντιδράσει, να δώσει απαντήσεις. Λες και τα ξένα γήπεδα τον «φτιάχνουν». 

Μετρά ήδη 7 διπλά σε 9 ταξίδια, οι μοναδικές ήττες ήταν στην πρεμιέρα με την Μποέμιανς που τα πόδια ήταν σαν… τούβλα και στο άδειο Καραϊσκάκης. Όπου υπήρχε κόσμος, φωνές, πίεση, φανατισμός, ο ΠΑΟΚ είχε πάγο στις φλέβες του και διέταξε σιωπή. Το έκανε στην Ριέκα, στην Κρήτη, στην Κοπεγχάγη, στην Λεωφόρο, το έκανε και σε λιγότερο καυτές έδρες όπως της Λίνκολν, του Αστέρα Τρίπολης, του Παναιτωλικού. Όλο αυτό είναι μία συνθήκη. Δείχνει χαρακτήρα. Είναι ο ίδιος ΠΑΟΚ που φέτος έχει κερδίσει μόλις 3 από τα 8 παιχνίδια του στην Τούμπα!

Ο ΠΑΟΚ μπορεί να υστερεί ποιοτικά σε αρκετά κομβικές θέσεις, να μην έχει το απαιτούμενο ποιοτικό βάθος, να έχει ανορθογραφίες και ατέλειες στην μορφολογία του, αλλά είναι ένα γκρουπ παικτών που θα δεν θα φοβηθεί ποτέ. Θα καταθέσει αυτό που μπορεί. Άλλοτε αρκεί. Άλλοτε όχι.

Είναι μία ομάδα που δεν θα καταρρεύσει ψυχολογικά, όταν κάτι της πάει στραβά σε ένα παιχνίδι. «Πάτησε» την Κοπεγχάγη, με ορθολογικό συνδυαστικό ποδόσφαιρο, όταν βρέθηκε να χάνει με 1-2. Ξύπνησε και κυνήγησε με μανία το δεύτερο γκολ, όταν είδε τον Παναθηναϊκό να ισοφαρίζει και να χτίζει μομέντουμ, εκεί που άλλες ομάδες θα κατέρρεαν. Πριν το πέναλτι, ο Άκπομ χάνει καθαρό τετ-α-τετ και ο Μπρινιόλι σώζει τον Παναθηναϊκό σε σουτ του Ζίβκοβιτς, το γήπεδο έχει… γείρει. Σημάδι ομάδας που δεν πανικοβάλλεται.

Ο ΠΑΟΚ είναι ένα… work in progress. Ακόμα πλάθεται και μορφοποιείται, δεν είναι μία ομάδα που έχει πάρει την τελική της εικόνα. Είναι δουλεμένος και σοβαρός. Αποκτά ταυτότητα. Ακόμα και στην κακή του μέρα, θα βγάλει σοβαρότητα. Είναι σκληρό γκρουπ που χρειάζεται τέτοιες νίκες για να μεγαλώσει και να εξελιχθεί. Ένα γκρουπ που αξίζει να βοηθηθεί λίγο ακόμα τον Ιανουάριο για να διατάξει σιωπή ακόμα και στους πιο σκληρούς αμφιαβητίες…

Πάγος στις φλέβες τους…