Αν πράγματι η αθλητική ηγεσία του τόπου ήθελε να αντιμετωπίσει σοβαρά το ζήτημα της βίας στα γήπεδα, ήταν πολύ απλό: Εφαρμογή της σύμβασης του Συμβουλίου της Ευρώπης που η Ελλάδα έχει υπογράψει μαζί με άλλες 14 χώρες από το 2016. Ούτε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ούτε η κυβέρνηση Ν.Δ. (μέχρι στιγμής) προχώρησαν σε κύρωση της σύμβασης, η οποία έμεινε κενό γράμμα. Αν το έκαναν, θα είχαν θωρακίσει την ασφάλεια των αθλητικών εγκαταστάσεων. Αντίθετα, ο σημερινός υφυπουργός έδωσε παράταση στην εφαρμογή του νόμου για το πιστοποιητικό ασφάλειας των εγκαταστάσεων, όπως έκαναν και τέσσερις προκάτοχοί του.
Από το 2008 ισχύει και ο νόμος για τα νομιμοποιητικά στοιχεία των συνδέσμων φιλάθλων. Είναι υποχρεωτική η μετονομασία τους σε λέσχες και η αναγνώρισή τους από τις ΠΑΕ. Μόνο δέκα σύνδεσμοι στην Ελλάδα υπάκουσαν την κείμενη νομοθεσία και όλοι οι υπόλοιποι είναι παράνομοι!
Μετά τα γεγονότα στου Ρέντη, ο κ. Αυγενάκης το μόνο που ψέλλισε ήταν ότι θα δώσει προθεσμία ενός μηνός για να νομιμοποιηθούν οι λέσχες φιλάθλων. Αντί να τις κλείσει γιατί δεν εφαρμόζουν το νόμο εδώ και 11 χρόνια, τις δίνει και δεύτερη ευκαιρία. Να δείτε που στο τέλος θα παρακαλέσει κιόλας για να γίνουν νόμιμες η Θύρα 7 του Ολυμπιακού και η Θύρα 4 του ΠΑΟΚ.
Δεν είναι άτολμη μόνο η πολιτική εξουσία. Είναι και η δικαστική. Εκπληκτοι παρακολουθήσαμε τον υφυπουργό Αθλητισμού να ζητάει από τον αθλητικό εισαγγελέα να διαβιβάσει «χωρίς χρονοτριβή» τη δικογραφία του Ρέντη. Λες και του πέφτει λόγος. Προφανώς ο κ. Αυγενάκης δεν έχει πάρει χαμπάρι ότι στα δημοκρατικά πολιτεύματα υπάρχει η συνταγματική διάκριση των εξουσιών.
Και παρότι ένας πολιτικός δεν έχει καμιά δουλειά να λέει σ’ έναν εισαγγελέα τι να κάνει, η δικαστική εξουσία στην Ελλάδα ενημερώνει την κυβέρνηση για τις περαιτέρω ενέργειές της! Ο κόσμος έχει πειστεί ότι όλα είναι επικοινωνιακά τρικ. Όμως καμία κυβέρνηση δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει τόσο σοβαρά ζητήματα όπως η αθλητική βία (η οποία είναι κοινωνική βία) μέσω της επικοινωνίας. Απαιτούνται πράξεις.
