Ο ΠΑΟΚ, όπως και όλες οι ομάδες, είναι πάνω από πρόσωπα εντάξει.
Πλην όμως πρόσωπα όπως του Αντρέ, “τρελαμένο” μετά το γκολ στον τελικό με την ΑΕΚ, αποφασισμένο πριν το χτύπημα φάουλ στην Τρίπολη, δακρυσμένο λίγο πριν μπει στη φιέστα με τον Λεβαδειακό, ματωμένο στο Βέλγιο, δακρυσμένο ξανά το βράδυ της Κυριακής, είναι εκείνα που μας δένουν τελικά ακόμα περισσότερο με τον σύλλογο που αγαπάμε. Το ποδόσφαιρο χρειάζεται “ήρωες” και ταυτίσεις. Ο Βιεϊρίνια, έγινε “ήρωας” επειδή γύρισε από τη Γερμανία και τήρησε την υπόσχεσή του να φέρει τίτλους στον ΠΑΟΚ, ταυτίστηκε με τον κόσμο όσο ελάχιστοι, κέρδισε επάξια τη θέση του δίπλα στους all time μεγάλους του”Δικεφάλου”.
Στα δικά μου μάτια ο Αντρέ τοποθετείται πλέον δίπλα στον Μπάνε και οι δύο, μαζί με τον αξεπέραστο Κούδα, συγκροτούν την τριάδα των κορυφαίων αρχηγών στην ιστορία του ΠΑΟΚ.
Το γεγονός ότι η ΠΑΕ διοργάνωσε μια απλή, όμορφη και ουσιαστική γιορτή αποχαιρετισμού, αντάξια του Πορτογάλου, μοιάζει με αυτονόητη υποχρέωση. Υποχρέωση ναι, αυτονόητη όχι.
Στην Ελλάδα, και στον ΠΑΟΚ ακόμα, πολλοί σπουδαίοι παίκτες, μεγάλες προσωπικότητες, αποσύρθηκαν σε πλήρη ησυχία, ενίοτε και απαξία.
Ως εκ τούτου, τα τρέχοντα αντανακλαστικά του ΠΑΟΚ δείχνουν ότι υπάρχει ποδοσφαιροσύνη εντός του συλλόγου σε κάποια βασικά πράγματα. Πράγμα σημαντικό. Και για το παρόν και για το μέλλον. Όχι αρκετό.
Ο Βιεϊρίνια, εκτός όλων των άλλών, λειτούργησε και ως γέφυρα των δυο εποχών του ΠΑΟΚ. Της εποχής Ζαγοράκη – Βρύζα – Σάντος που έβαλε κάποια πράγματα σε σειρά και έφτασε να διεκδικεί πρωτάθλημα, χάρη ακριβώς στην ποδοσφαιροσύνη που περίσσευε και κάλυπτε μέχρι ενός σημείου το χρήμα, το οποίο όχι απλώς δεν περίσσευε μα έλειπε κιόλας. Και της εποχής Σαββίδη όπου υπάρχει χρήμα αλλά η ποδοσφαιροσύνη έρχεται και χάνεται. Η πρώτη εποχή άφησε πίσω της δυνατές στιγμές, μα όχι τίτλους. Η δεύτερη έφερε επιτέλους τίτλους και μαζί και απαιτήσεις για συνέχεια στο ίδιο ή στο υψηλότερο επίπεδο.
Νιώθω πώς αν με κάποιον τρόπο μπορούσαν να συνδυαστούν τα καλύτερα στοιχεία των δυο εποχών του Βιεϊρίνια στον ΠΑΟΚ, θα φτιαχνόταν μια εξαιρετική ομάδα που θα έφτανε ακόμα ψηλότερα. Δεν μιλώ για τα ίδια πρόσωπα, ξέρω ότι στη Θεσσαλονίκη αυτό κάνει “τζιζ” (και επειδή δεν ζω εκεί, προτιμώ να μην πάρω και θέση).
Άλλωστε ο ΠΑΟΚ του Ιβάν, του Ραζβάν και της δεύτερης περιόδου Βιεϊρίνια, σταθεροποιήθηκε στον πρωταθλητισμό. Πήρε δυο, έχασε ένα όπως το έχασε, βγήκε δεύτερος κάμποσες φορές έκανε τρομερά βήματα προόδου.
Επί της ουσίας όμως, αν κάτι λείπει από τον “Δικέφαλο” καθώς μπαίνει στην ιστορική σεζόν της συμπλήρωσης 100 ετών, ώστε να σταματήσει αυτά τα ψυχοβγαλτικά σκαμπανεβάσματα, είναι (έχω χρησιμοποιήσει τόσο πολύ τη λέξη που το έχετε καταλάβει) περισσότερη ποδοσφαιροσύνη. Περισσότεροι άνθρωποι που να καταλαβαίνουν καλά το άθλημα και τις σύγχρονες απαιτήσεις του, να ξέρουν πώς να κινηθούν γρήγορα και αποτελεσματικά, να γνωρίζουν τον ΠΑΟΚ ή να έχουν τη διάθεση και την ικανότητα να τον μάθουν και να προσαρμοστούν .
Ο Αντρέ είναι ένας από αυτούς και θα έχει ρόλο σίγουρα στην επόμενη μέρα.
Σε ετούτο το κρίσιμο σταυροδρόμι, όπου το μοντέλο δυαρχίας Ιβάν – Ραζβάν, κατά την τρέχουσα σεζόν, φανέρωσε όλες του τις παθογένειες, απαιτείται να βρεθούν κι άλλοι.
