«Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού είναι οι καλύτεροι στον κόσμο. Θα περπατούσα από την Κροατία στην Αθήνα για να παίξω γι' αυτούς». - Μάριο Χεζόνια.
Το τρελό σπριντ και αργότερα το μυθικό κόψιμο του Στόγιαν Βράνκοβιτς στο Παρίσι, το τρίποντο του Όντεντ Κάτας στη Θεσσαλονίκη, η «βόμβα» του Ιμπραΐμ Κουτλουάι στην Μπολόνια, το jump shot του Μάικ Μπατίστ στην Αθήνα, η άμυνα του Ντρου Νίκολας στον Ραμούνας Σισκάουσκας στο Βερολίνο, οι πόντοι και οι ασίστ του Δημήτρη Διαμαντίδη στη Βαρκελώνη... Αν αθροιστούν όλα τα παραπάνω, μας κάνουν έξι ευρωπαϊκά. Αυτά έφεραν τον σούπερ σταρ Μάριο Χεζόνια στον Παναθηναϊκό. Γιατί, κάποιες φορές, τα χρήματα δεν είναι το παν. Παίζουν ρόλο η φανέλα, το impact, η κληρονομιά, ο θρύλος κάθε συλλόγου. Είναι κι αυτά, ενίοτε, αιτία για να διανύσει κάποιος με τα πόδια 1.492 χιλιόμετρα (όσο η απόσταση από το Ζάγκρεμπ ως την Αθήνα) με σκοπό να φορέσει τα χρώματα της πιο επιτυχημένης διαχρονικά ομάδας όλων των εποχών στον ελληνικό αθλητισμό.
Το καλοκαίρι του 1993, ένας άλλος Κροάτης, ο ανυπέρβλητος Ντράζεν Πέτροβιτς, ανακοίνωνε σε συνέντευξή του στο «Τρίποντο» ότι «έρχομαι να καταβροχθίσουμε τους τίτλους». Ο 26χρονος (έχει γενέθλια την Πέμπτη) σούτινγκ γκαρντ από το Ντουμπρόβνικ δεν υποσχέθηκε κάτι αντίστοιχο, αλλά, εδώ και αρκετά χρόνια, μιλάει στην καρδιά των «πράσινων» οπαδών, δηλώνοντας ουκ ολίγες φορές δημόσια την πρόθεσή του να αγωνιστεί για πάρτη τους. Μάλιστα, δεν παρέλειψε να πάει ένα βήμα παραπέρα το θαυμασμό του για τους φίλους του Τριφυλλιού: «είμαι ένας από εσάς», είπε κάποτε, ως άλλος Θανάσης Γιαννακόπουλος. Τέτοιο πάθος για την «πράσινη» εξέδρα και τα παιδιά της Θύρας 13, μόνο στον αείμνηστο στρατιώτη της παναθηναϊκής ιδέας, τον Ζαχαρία Πιτυχούτη, μπορούσε κανείς να συναντήσει. Άντε και στον Τζιμπρίλ Σισέ, ο οποίος χτύπησε μέχρι και τατουάζ με το τριφύλλι στο σώμα του, για να κρατήσει για πάντα πάνω του τις θύμησες από τη διετία 2009-2011...
Υπάρχουν και ορισμένοι οι οποίοι εκφράζουν τις αμφιβολίες τους για το αν θα καταφέρει να προσαρμοστεί ο Μάριο Χεζόνια στα ευρωπαϊκά παρκέ έπειτα από το εξαετές πέρασμά του στο ΝΒΑ ή διατηρούν επιφυλάξεις για την κατάσταση που θα βρίσκεται λόγω της αποχής του από φουλ αγωνιστικό ρυθμό τον τελευταίο καιρό. Ο χρόνος θα δείξει αν οι φόβοι τους αποδειχθούν πραγματικοί. Αλήθεια, όμως, ποιον ενδιαφέρει; Ακόμα και 0 πόντοι, 0 ασίστ και 0 ριμπάουντ ανά αγώνα αν καταγράφονται στη στατιστική του σε κάθε ματς, φτάνει που ζήσαμε τη... στιγμούλα. Αυτή τη στιγμούλα που, σκρολάροντας στο κινητό ή σερφάροντας στο PC, πέφτεις πάνω στην είδηση-βόμβα: «Ο Μάριο Χεζόνια στον Παναθηναϊκό!». Τη στιγμούλα που φωνάζεις δυνατά «Ναι, ρε!», που αρχίζεις τα τηλέφωνα σε φίλους και γνωστούς για να σχολιάσεις τη μετεγγραφή, που σχεδιάζεις την υποδοχή στο αεροδρόμιο, που περιμένεις πώς και πώς να διαβάσεις τα διθυραμβικά πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, να ακούσεις τις πρώτες του δηλώσεις, να πειράξεις τους γαύρους φίλους σου, κάνοντας την πατροπαράδοτη οπαδική καζούρα που απαιτεί η περίσταση, να δεις για εκατοστή δέκατη τρίτη φορά στο Youtube την in your face τάπα του Super Mario όχι σε κανέναν τυχαίο, αλλά σε ολόκληρο ΛεΜπρόν Τζέιμς, στην επικράτηση 124-123 των New York Knicks απέναντι στους Los Angeles Lakers, πριν από δύο χρόνια.
Δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρει ποιος και πόσα χρήματα πλήρωσε για να καταλήξει σε γάμο (ελπίζουμε μακροχρόνιο) το πολυετές ειδύλλιο του Μάριο Χεζόνια με τον Παναθηναϊκό. Ξέρω όμως ότι η μετεγγραφή αυτή, αν κρίνουμε από τον ενθουσιασμό του κόσμου και το πώς την υποδέχτηκε στα social media (μιλάμε για... παράκρουση), έχει ήδη βγάλει τα χρήματά της. Κρίμα που διανύουμε εποχές πανδημίας και δεν θα τον χαρούν από κοντά οι φίλοι του Παναθηναϊκού, οι οποίοι, τουλάχιστον, θα μείνουν με την ικανοποίηση της αγοράς της φανέλας του (η οποία, σε λίγο καιρό, όπως αποκάλυψε ο κ. Τριαντόπουλος, θα τεθεί προς διάθεση στο κοινό).
Κρίμα που δεν θα γευτούμε τελικούς Α1 απέναντι στον Ολυμπιακό φέτος, να ανοίξει κι ο Μάριο λογαριασμό απέναντι στον «αιώνιο» αντίπαλο, είτε στο «σπίτι» μας είτε στην «εξοχική μας οικία».
Κρίμα που, αύριο-μεθαύριο, όταν ο τέως παίκτης των Portland Trail Blazers πατήσει την αττική γη, ο πρώτος του προορισμός δεν θα είναι ο Κεντρικός της Θύρας 13, στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας 115.
Κρίμα που οι Φραγκίσκος Αλβέρτης και Δημήτρης Διαμαντίδης δεν θα τον συστήσουν στα νέα του κολλητάρια, αναφωνώντας: «Παιδιά, ο Μάριο. Μάριο, τα παιδιά», που δεν χτυπήσει ρυθμικά το τύμπανο, που δεν θα τραγουδήσει μαζί τους σε σπαστά έστω ελληνικά «είσαι ένα χοοοοοοο-ρτο μαγικοοοοοοό, φέρτε μου λίγο για να πιωωωωωω, τον ΠΑΟ μου να ονειρευτώ και να φωνάξω στον Θεό»!
Κάπου εκεί ψηλά, δηλαδή, όπου οι Θανάσης και Κώστας Γιαννακόπουλος, εμφανώς ικανοποιημένοι, μόλις απέστειλαν με φαξ στα ΜΜΕ ακόμα μία λιτή, λακωνική ανακοίνωση που γράφει «Ο Παναθηναϊκός Αθλητικός Όμιλος ανακοινώνει την απόκτηση του αθλητού Χεζόνια», με τον έμπλεο συγκίνησης Παύλο να αφιερώνει τη μετεγγραφή αυτή «στον επώνυμο και ανώνυμο φίλο του Παναθηναϊκού, από τον Έβρο ως την Κρήτη, που αξίζει κάθε θυσία, επαναλαμβάνοντας για πολλοστή φορά το τόσο αγαπημένο του κλισέ «αυτόν τον Παναθηναϊκό φτιάξαμε, αυτόν απολαμβάνουμε».
Τα υπόλοιπα στο παρκέ. Καλώς ήλθες, παικταρά!
ΥΓ.1: Ενές Καντέρ, σε ευχαριστούμε για το... προξενιό. Ίσως να τα ξαναπούμε και μ' εσένα σύντομα. Πού ξέρεις... Μπορεί του χρόνου να ακολουθήσεις κι εσύ το πεπρωμένο σου.
ΥΓ.2: O «πράσινος» παροξυσμός στις τάξεις των οπαδών του Παναθηναϊκού μάς ταξίδεψε σε εποχές Ντομινίκ Ουίλκινς και Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, τότε που κάναμε sold out σε αεροδρόμια και προπονήσεις. Το άξιζε και το παραπάνω ο πολύπαθος λαός του Τριφυλλιού, ο «πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος»...
