Δεν θέλω να χαλάσω αυτό το εικονικό κλίμα εθνικής ομοψυχίας που δημιουργήθηκε στα social media μετά την πολύ σημαντική πρόκριση του ΠΑΟΚ αλλά επειδή και η υπομονή έχει τα όρια της και η υποκρισία κόντεψε να σπάσει την οθόνη του υπολογιστή μου, θα σκάσω αν δεν επισημάνω ορισμένα πράγματα.
Ναι, υποκρισία. Άνθρωποι που όλη τη χρονιά αποκαλούν τους ΠΑΟΚτσήδες «Βούλγαρους» ή «Τούρκους» και χθες ξαφνικά ένιωσαν χαρά και «εθνική υπερηφάνεια» για την πρόκριση του ΠΑΟΚ, δεν είναι τίποτα άλλο από πανηγυρτζήδες και υποκριτές. Υποκριτές, οι οποίοι βρήκαν απλώς την ευκαιρία να εκδηλώσουν σε λάθος πίστα τον προβληματικό «πατριωτισμό» τους.
Ο πατριωτισμός είναι κάτι σπουδαίο όταν είναι ειλικρινής, δεν προέρχεται από συμπλέγματα και δεν έχει σημείο αναφοράς το μίσος για τον άλλον. Ο «πατριωτισμός» που εκδηλώνεται σε ένα ΠΑΟΚ – Μπεσίκτας από εκείνους που κατά τα άλλα θεωρούν ότι ο «Δικέφαλος» πήρε «το πρωτάθλημα των Πρεσπών», έχει οπαδούς «Μάου – Μάου» και διοικείται από έναν Ρώσο, είναι κοροϊδία στα μούτρα μας.
Μακάρι να φτάσουμε κάποτε στο σημείο να ξεπεράσουμε την εγχώρια τοξικότητα και να υποστηρίζουμε τις ελληνικές ομάδες στην Ευρώπη, ανεξάρτητα από τον αντίπαλό τους (Τούρκους, Ιταλούς ή Άγγλους, δεν θα έπρεπε να έχει σημασία). Αλλά απέχουμε πολύ από αυτό και ειλικρινά παρότι θα ήταν ευκταίο, δεν το θεωρώ ούτε σπουδαίο, ούτε καν απαραίτητο. Έχουμε άλλα προβλήματα, σημαντικότερα να λύσουμε.
Η αυθόρμητη χαρά πολλών για την νίκη του ΠΑΟΚ είναι ευπρόσδεκτη λοιπόν. Την άγρια, τρομακτική χαρά πολλών «ελληναράδων» ωστόσο, προσωπικά την βρήκα απωθητική!
Οι οπαδοί του ΠΑΟΚ άλλωστε έχουν περισσότερα κοινά και μεγαλύτερο δέσιμο με τους οπαδούς της Μπεσίκτας, από όσο με τους οπαδούς του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού ή -δυστυχώς – της ΑΕΚ. Οι Τούρκοι της Μπεσίκτας κατά κανόνα σέβονται τον ΠΑΟΚ. Και δεν αποκάλεσαν ποτέ «Τούρκους» τους ΠΑΟΚτσήδες (το οποίο έτσι κι αλλιώς, όπως και το «Βούλγαροι» στην πραγματικότητα δεν είναι καν υποτιμητικό, ωστόσο καταλαβαίνω ότι μπορεί να είναι πολύ ενοχλητικό).
Ο ΠΑΟΚ εν κατακλείδι πήρε μια ποδοσφαιρική πρόκριση για τον εαυτό του και τον κόσμο του, η οποία, εντάξει, βοηθά και το ελληνικό ποδόσφαιρο. Κυρίως θα βοηθήσει τον ίδιο να φτιάξει το μέλλον του, αν κινηθεί σωστά από εδώ και εμπρός. Όσοι τον σέβονται ως αντίπαλο, μπορούν να χαρούν, μπορούν να στεναχωρηθούν ή μπορεί και να αδιαφορήσουν.
Όσοι όμως τον χλευάζουν, τον βρίζουν και τον απαξιώνουν συστηματικά, καλύτερα να πάρουν την «χαρά» τους (που τελικά είναι απλώς κόμπλεξ) και να πάνε σε άλλη παραλία. Δεν ξεγελάνε κανέναν.
Υ.Γ. Ο ΠΑΟΚ προκρίθηκε, έδειξε καλά στοιχεία, ο Τζόλης έλαμψε (η ψυχραιμία με την οποία υποδέχτηκε την μπάλα μέσα στην περιοχή και εκτέλεσε άψογα στην φάση του πρώτου γκολ, δείχνει πραγματική κλάση) και γενικώς το κλίμα, μετά από πολύ καιρό μοιάζει καλό μέσα και γύρω από την ομάδα. Σε τέτοια ματς, το σημαντικότερο είναι η νίκη, όχι η απόδοση. Πρέπει να ειπωθεί πάντως ότι η ομάδα του Αμπέλ έδειξε κενά και αδυναμίες. Λογικό και αναμενόμενο. Ίσως και χρήσιμο, αρκεί να μην κρυφτούν όλα κάτω από το χαλί της πρόκρισης, απέναντι σε έναν έτσι κι αλλιώς προβληματικό αντίπαλο.
Πλέον υπάρχει και ο χρόνος και σε κάποιο βαθμό το χρήμα ώστε τα προβλήματα να διορθωθούν. Ο Ρέμπε έχει την μπάλα στα πόδια του.
