Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει αρχίσει να γεμίζει ταλέντο. Ποιότητα με προοπτική, σε ένα συνδυασμό που υπήρχε φυσικά και στο παρελθόν, δύσκολα όμως το συναντούσες σε τόση μεγάλη ποσότητα. Ακόμη κι εν μέσω αυτής της διαδικασίας, ο Κωνσταντίνος Καρέτσας μέσα σε ένα ημίχρονο έδειξε σε όλους πως… ξεχωρίζει.
Ένα σπάνιο ταλέντο όχι μόνο για τα ελληνικά δεδομένα. Πραγματικό «διαμάντι» για το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο συνολικά. Φυσικά και χρειάζεται δουλειά, χαμηλά το κεφάλι και να έχει την τύχη με το μέρος του. Όμως ο δρόμος που ανοίγεται μπροστά του, είναι τεράστιος! Διόλου τυχαίο πως τον παρακολουθούν ήδη όχι απλά σημαντικά ευρωπαϊκά κλαμπ, αλλά τα μεγαθήρια του αθλήματος.
Σε αγώνα που δυστυχώς ήρθε η ήττα, η καρδιά των φιλάθλων σκίρτησε. Ο πιτσιρικάς πήρε τα μπράβο , έκανε το ντεμπούτο το και μαζί με αυτό «σφράγισε» την μόνιμη διαθεσιμότητά του στην Εθνική ομάδα της Ελλάδας.
Ειδικά στην εποχή μας, είναι ένα κομβικό σημείο να υπάρχει η ικανότητα διαχείρισης τέτοιων περιπτώσεων. Καθώς τα επόμενα χρόνια μέσω των παιδιών που γεννήθηκαν στο εξωτερικό από Έλληνες γονείς οι οποίοι ξενιτεύτηκαν μέσα στην περίοδο της οικονομικής κρίσης, παραδείγματα όπως του Καρέτσα θα αυξηθούν. Ακόμη κι αν το ταλέντο δεν αγγίζει αυτά τα επίπεδα, η Ελλάδα πρέπει να είναι έτοιμη. Κι έδειξε πως οργανωτικά στο ποδόσφαιρο, είναι έτοιμη και με το παραπάνω.
Ο καθένας θα σκεφτεί «μα είναι Έλληνας λογικό να παίξει σε εμάς». Δεν είναι τόσο απλό όμως. Δεν πρέπει να ξεχνάμε το που μεγάλωσαν, που ζουν αυτά τα παιδιά. Που είναι η ίδια η ζωή τους με λίγα λόγια. Η Ελλάδα είναι η χώρα καταγωγής τους. Αυτό δεν φτάνει για να τα οδηγήσει στο να… χτυπήσουν την πόρτα της Ομοσπονδίας και να πουν «γεια σας ήρθα να παίξω για την Εθνική».
Απαιτείται προσπάθεια, να πειστούν πως θα μετέχουν σε ένα αντιπροσωπευτικό συγκρότημα με σωστές βάσεις, κατανόηση, ικανότητα διαχείρισής τους – ειδικά όταν στην απόφαση παίζουν ρόλο και οι γονείς που εμπιστεύονται τα παιδιά τους σε ένα πλάνο – προοπτική για διακρίσεις.
Ο Καρέτσας για παράδειγμα, μένει στο Βέλγιο, τον ήθελε η Εθνική Βελγίου. Μια χώρα ανεπτυγμένη ποδοσφαιρικά και με τα βλέμματα των μεγάλων πρωταθλημάτων στραμμένα πάνω της. Σχολή που εμπιστεύονται… τυφλά οι μεγάλες δυνάμεις του ποδοσφαίρου. Άρα ο 17χρονος και η οικογένειά του, έπρεπε να δουν κάτι περισσότερο από το γαλανόλευκο χρώμα και την ελληνική ψυχή.
Αντιλαμβάνεται ο καθένας πως απαιτείται γνώση και ικανότητα χειρισμού τέτοιων περιπτώσεων. Πρωτίστως να ξέρει η ίδια η Ομοσπονδία που είναι τα παιδιά αυτά που έχουν δικαίωμα να πάρουν το ελληνικό διαβατήριο και να αγωνιστούν στην Εθνική μας ομάδα. Όπως ήταν ο Ζαφείρης, ο Καρέτσας και όχι μόνο.
Αφού μιλάμε για τον 17χρονο, πόσοι πραγματικά γνώριζαν γι’ αυτόν πριν 1-2 μήνες; Πόσοι τον είχαν δει να παίζει όχι ολόκληρο ματς, έστω για μερικά λεπτά πριν το ημίχρονο που συμμετείχε κόντρα στη Σκωτία; Αν το ίδιο ίσχυε με την ΕΠΟ και τον Γιοβάνοβιτς, προφανώς και το παιδί αυτό θα είχε επιλέξει το Βέλγιο και ίσως να μας κινούσε την περιέργεια κάποια στιγμή στο μέλλον, γιατί αυτή η παικτάρα των «κόκκινων διαβόλων» έχει ελληνικό όνομα.
Δε συζητάμε καν για προηγούμενες εποχές του ελληνικού ποδοσφαίρου. Διοικήσεις στην ΕΠΟ που αν άκουγαν για τον Καρέτσα θα έψαχναν να μάθουν τι ομάδα είναι και ποιος μάνατζερ τον έχει. Μόλις άκουγαν πως δηλώνει φίλος του ΠΑΟΚ, θα τον έκαναν… δώρο στους Βέλγους. Διότι δε θα κάλυπτε τις προϋποθέσεις συμφερόντων που έπρεπε να εξυπηρετηθούν.
Ο Κωνσταντίνος Καρέτσας δεν είδε… φως και μπήκε. Το παιδί αυτό είναι μια «μάχη» που κερδήθηκε από τους Βέλγους, ένα τεράστιο ταλέντο που όλοι του ευχόμαστε να έχει την υγειά του και να μεγαλουργήσει γιατί διαθέτει αυτά τα… μαγικά συστατικά για να γίνει μεγάλος ποδοσφαιριστής.
Τα εύσημα πηγαίνουν και στην ΕΠΟ και στον Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Οι οποίοι δούλεψαν, ασχολήθηκαν, κάλυψαν κάθε… κουτάκι που απαιτείται για να πειστεί ένα παιδί ανήλικο και η οικογένειά του που ζει στο εξωτερικό, να καμαρώσουν με τα γαλανόλευκα.
Όλα αυτά τα παιδιά που είναι ομογενείς, αγαπούν την Ελλάδα. Αλλά κανείς δε θα ερχόταν να παίξει για την Εθνική ομάδα έχοντας την προοπτική προηγμένων χωρών ποδοσφαιρικά, απλά και μόνο επειδή τον ενθουσιάζουν τα… τσαρούχια.
