Πιο γρήγορα, πιο ψηλά, πιο δυνατά! Πιο λαμπερά! Μόνο η λάμψη μας απασχολεί! Ίσως και περισσότερο από τα τρία πρώτα στοιχεία.
Όχι μόνο στους Ολυμπιακούς αγώνες, αλλά και στην ίδια την ζωή. Δεν το θέλουμε το τσαλακωμένο. Δεν αντέχουμε το “χτυπημένο” και αυτό που δεν μπορεί να μας συναγωνιστεί. Να συμβαδίσει με τους ρυθμούς και την ζωή μας. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλη την Ευρώπη, στον κόσμο!
Έτσι και στον αθλητισμό, εκεί όπου τα ιδανικά και το ιδεώδες θα έπρεπε να διδάσκουν την κοινωνία, μάλλον δυστυχώς, την ακολουθούν, την αντιγράφουν και αποτελούν είδωλο στον καθρέφτη της.
Ποια άλλη, άλλωστε, είναι η αιτία που υπάρχουν οι …Παρά-Ολυμπιακοί αγώνες; Έχετε αναλογιστεί ποτέ πόσο περιθωριοποιούμε ανθρώπους που πασχίζουν και προσπαθούν όσο δεν θα προσπαθήσουμε και δεν θα πασχίσουμε σε όλη μας την ζωή για τα …κεκτημένα; Για τα αυτονόητα; Έχουμε αναρωτηθεί πόσο συνένοχοι είμαστε που δεχόμαστε αψήφιστα πράγματα, λόγω μάρκετινγκ και θεάματος;
Δηλαδή, για να καταλάβω, σε μια τελετή έναρξης Ολυμπιακών αγώνων θα μας χαλούσε ΤΟΣΟ πολύ να έχουμε αμαξίδια και ανθρώπους με τεχνητά μέλη; Θα μας χαλούσε να μεγαλώναμε μια γιορτή του αθλητισμού με άλλους τόσους υπέρ-αθλητές και να πάψουμε επιτέλους να τους έχουμε στο “παρά”; Στο περιθώριο;
Πως όμως θα καλέσεις έναν παραολυμπιονίκη στην γιορτή των Ολυμπιακών, όταν εσύ ο ίδιος δεν καλείς ένα άτομο ΑμέΑ στην δική σου γιορτή; Στη δική σου ζωή και παρέα…
Εδώ και χρόνια βλέπουμε αυτούς τους αθλητές να προσπαθούν, να πετυχαίνουν και να αποτυγχάνουν περήφανα και να κλαίνε από τις δυσκολίες και την συγκίνηση που υπηρετούν, χωρίς ιδιαίτερα ανταλλάγματα, τον αθλητισμό και την χώρα τους. Σε τι διαφέρει δηλαδή ένας “αρτιμελής” από έναν παραολυμπιονίκη; Ποια διαφορετικά συναισθήματα μας δημιουργεί κάποιος που προσπαθεί για κάτι στη ζωή του, από κάποιον που κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα με περισσότερα εμπόδια και ελάχιστη βοήθεια;
Όσο για την συγκίνηση και τον προβληματισμό που μας γεννάται κάθε φορά που βλέπουμε τα στιγμιότυπα και τις δηλώσεις, αφήστε το. Πάλιωσε το κακόγουστο αστείο, που παριστάνουμε για 5 λεπτά τους ευαίσθητους και έπειτα σκρολάρουμε για να απολαύσουμε τις περισπούδαστες τρασίλες μας, ανακουφισμένοι που δεν αντιμετωπίζουμε τα ίδια προβλήματα υγείας ή εμείς ή άλλος στο περιβάλλον μας. Αυτό, λίγο πολύ είναι ανθρώπινο. Όλοι ευχόμαστε υγεία. Δεκτό. Τι γίνεται όμως με όσους δεν είχαν την πολυτέλεια να είναι όπως εμείς; Τους θέλουμε; Προσπαθούμε για εκείνους; Για τον άγνωστο, τον ανήμπορο, τον …τον …τον!
…σιγά μην βάζαμε στο περιβάλλον μας τέτοια άτομα! Θα ήταν μεγάλος μπελάς. Ταλαιπωρία! Τι θα πει η γειτονιά;
Τι θα πει το γεμάτο στάδιο όταν θα κρατήσει την σημαία των Ολυμπιακών αγώνων ένα ΑΜΕΑ άτομο; Εκεί θα πρέπει να είναι γεμάτο ασφυκτικά. Τελετή έναρξης είναι. Δεν θα πάει; Όμως, απόψε δεν βλέπω να έχει μόνο τους “ωραίους”, τους “βουτυράτους”, τους μάτσο και τις ...αμαζόνες του αθλητισμού. Έχει και κάποιους λιγότερο εντυπωσιακούς. Τι θα πουν οι χορηγοί; Πουλάει άραγε αυτή η εικόνα της ενότητας και της συμπερίληψης που πεισματικά μπλοκάρουμε τόσα χρόνια;
Μέσω αυτού του κειμένου βρίσκω την ευκαιρία να ρωτήσω κάτι που εδώ και χρόνια το έχω απορία:
Γιατί ρε παιδιά δεν μπορούμε να χωρέσουμε το πρόγραμμα των παραολυμπιακών στο Ολυμπιακό event, σε μια μεγάλη γιορτή του αθλητισμού; Θα μας πονέσουν τόσο πολύ οι 20 μέρες παραπάνω; Θα μας ενοχλήσει να είναι ανακατεμένα τα αγωνίσματα και να πάρουν λίγη λάμψη (αυτή που κανονικά τους πρέπει) αυτά τα παιδιά, από διπλάσιο και τριπλάσιο κοινό που δεν θα τους έβλεπε υπό κανονικές συνθήκες;
Θέλω να δω Ντουπλάντις και καπάκια να απολαύσω Γκαβέλα ή Γαλόγαυρο, που βγήκε φέτος 8ος και…κάνεις δεν βλέπω να νοιάστηκε. Και τότε θα δούμε ποιοι αξίζουν πραγματικά το χειροκρότημα μας. Θα γίνουν σαφείς οι υπερδυνάμεις που έχουν αυτά τα παιδιά, που είναι πραγματικά πιο εντυπωσιακές από τα ...κλασικά!
Αλλά γιατί να νοιαστούμε για όλους; Αν δεν είσαι πρώτος δεν κάνεις πολύ γκελ. Αν δεν είσαι στα μετάλλια είσαι απλά ένας ταλαίπωρος που το παλεύει, αλλά κανείς δεν καταλαβαίνει το γιατί… Πως αντέχεις; Ποιος να σε στηρίξει; Εδώ τους “φανταχτερούς” δεν στηρίζει κανείς. Πως μπορείς και προσπαθείς ακόμη;
Έτσι είμαστε στην Ελλάδα. Έτσι σκεφτόμαστε! Έτσι μάθαμε και δεν μας πολυνοιάζει να αλλάξουμε εν τελεί!
Είχαμε την τιμή να φέρουμε στον κόσμο το αγαθό των Ολυμπιακών αγώνων. Τόσο δύσκολο είναι να προτείνουμε κάτι, δίνοντας πάλι τα φώτα μας, μετά από χιλιάδες χρόνια;
Έτσι, μια απορία είχα και εγώ, βλέποντας τον Γκαβέλα να κλαίει από χαρά και δικαιωμένος από τον καναπέ μου! Ένας τεμπέλης που θα κάνατε πιο εύκολα παρέα, χωρίς καν να με ξέρατε πραγματικά. Καθαρά και μόνο λόγω των "προβλημάτων" που δεν θα φέρω στη ζωή σας.
Ίσως, πάλι, μόλις ανέβει αυτό το κείμενο τα ξεχάσω όλα και εγώ ο ίδιος και να αναλωθώ στις γνωστές φανταχτερές μου ασχολίες.
,,,όπως όλοι μας!
Ε και τι έγινε; Σιγά!
Scroll
Scroll...
