Καταρχήν καταργήσαμε την έννοια της αδειοδότησης. Αν πεις σε έναν απλό άνθρωπο, τι σημαίνει να μην πάρει άδεια μία ομάδα, θα απαντήσει «να μην μπορεί να παίξει στο συγκεκριμένο πρωτάθλημα».
Δεν είναι καθόλου έτσι. Η απουσία πιστοποιητικού συμμετοχής μπορεί να σημαίνει τα πάντα, όχι όμως και τη μη συμμετοχή!
Η ελληνική φάμπρικα προέβλεψε αδειοδοτήσεις με περιορισμούς. Δηλαδή όποιος δεν παίρνει πιστοποιητικό, να μην μπορεί να κάνει μεταγραφές ή να περιορίζεται σε συμβόλαια νεαρών ποδοσφαιριστών.
Όμως το μεγαλύτερο πρόβλημα για την υπόθεση αυτή, προκύπτει από τις τρεις πηγές αδειοδοτήσεων:
1.Η ΠΑΕ πρέπει να είναι τακτοποιημένη ως εταιρία στο υπουργείο Ανάπτυξης.
2.Οφείλει να παίρνει πιστοποιητικό συμμετοχής από την Επιτροπής Επαγγελματικού Αθλητισμού.
3.Επίσης κρίνεται και από τη Διεύθυνση Αδειοδότησης της ΕΠΟ.
Περιπαιχτικά λένε ότι «όταν δεν θέλεις να παράξεις έργο, φτιάξε τρεις διαφορετικές επιτροπές για το ίδιο πράγμα». Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τις αδειοδοτήσεις.
Στην εποχή της ψηφιακής επανάστασης και των μαζικών συγχωνεύσεων, η Ελλάδα έχει τρεις διαφορετικούς φορείς που ουσιαστικά κρίνουν τις αδειοδοτήσεις των ποδοσφαιρικών ομάδων.
Είναι ένα πρόβλημα που εντοπίστηκε την τελευταία δεκαετία, η εκάστοτε κυβέρνηση υποσχέθηκε ότι θα το επιλύσει και στο τέλος ο καθένας τραβάει το δρόμο του.
Η σύγχυση ευνοεί πάντοτε αυτούς που θέλουν να αποφεύγουν τους ελέγχους. Είτε γιατί τα οικονομικά τους είναι θολά και ύποπτα είτε γιατί υφίστανται τριγωνικές σχέσεις μεταξύ ομάδων που φαλκιδεύουν την υγεία του πρωταθλήματος.
